พี่ย้ง เชิญชวน ให้คุณทรายมาดูซีรี่ส์เรื่องนี้ก่อนใคร ใน 2 ตอนแรก พร้อมกับผกก. และทีมงานครับ
และนี่คือ คลิปที่คุณทรายได้พูดถึงซีรี่ส์ครับ
เมื่อสัปดาห์ก่อน เราได้รับคำชวนจากพี่ Songyos Yong Sugmakanan
ให้ไปดูโปรเจคท์Sตอนใหม่ว่าด้วยสเกตบอร์ดกับโรคซึมเศร้า
ยอมรับว่าตั้งกำแพงอคติไว้สูงมากกกกกก แหม--จะอะไรกันนักหนา
เห็นว่าซึมเศร้ากำลังฮิตอะดิ เลยเอามาทำ จะทำยังไงอะให้เป็นซีรีส์
ตั้งกล้องดูคนเป็นซึมเศร้าเฉยๆอยู่2ชั่วโมงแบบหนังยุโรปเหรอ ไม่ใช่ป่ะวะ
แต่ก็โอเค ไปก็ไป
--------------- ดูไป2อีพี --------------
ออกมาน้ำตานองหน้า
มันน่าตกใจมากที่เห็นคนถ่ายทอดในสิ่งที่เราเคยเป็นออกมาในจอใหญ่ๆ
(ใส่ดอกจันไว้ตรงนี้ ว่าเรารู้ดีว่าไม่ใช่ทุกคนจะมีอาการทุกอย่างพร้อมกันอย่าง'บู'พระเอกของเรื่อง แต่มีลักษณะร่วมกันแน่นอน)
กล้องที่อยู่ระยะประชิดหน้าทำให้รู้สึกเหมือนโดนคนจ้องตลอดเวลาทั้งที่ไม่มีใครสนใจ
การต้องลูบเนื้อลูบตัวอยู่เรื่อยๆเพราะเหมือนมีแมลงอะไรบางอย่างกัดกินอยู่ใต้ผิวหนัง
และที่นึกว่าจะไม่มีแต่ก็มีคือความก้าวร้าวแบบคนเป็นซึมเศร้า ที่คนนึกว่าจะเอาแต่นั่งซึมไปทั้งวันนั้นก็ไม่ใช่
และถูกเอามาใช้ในเรื่องให้เป็นจุดคับขันของตัวละคร
แต่ที่ทำให้ร้องไห้จริงๆคือความรู้สึกโดดเดี่ยวของบูที่ถูกถ่ายทอดออกมา
มันโดดเดี่ยวแบบนั้น ระแวงแบบนั้น และรู้สึกตัวเล็กจ้อยจิ๋ว การต้องการความมั่นใจที่ไม่ใช่เรียกร้องความสนใจจากโลก
เราแค่ต้องการใครสักคนที่ใส่ใจเรามากพอที่จะบอกว่าใช่,
เราคือคนธรรมดา(ซึ่งตัวละครของโทนี่ทำหน้าที่ตรงนี้ได้ดีมาก ฮีไม่แคร์สักนิดว่าบูเป็น/ไม่เป็นอะไร) และใช่, เรามีหนทางจะหายได้จริงๆ
-----ส่วนเรื่องสเกตบอร์ด-------
เราว่าเราเข้าใจบู
เรามีเพื่อนที่ป่วยเหมือนกัน และเธอคนนั้นตัดสินใจออกวิ่ง
มันไม่ใช่เรื่องของอันดับหรือเหรียญตรา
แต่มันคือความรู้สึกว่าเราทำได้ เรามีความกระหาย มีวิลลิ่งที่จะอยู่ต่อไปนี่ต่างหากที่สำคัญ
น้องเจมส์เล่นดีมาก มากจนเราออกมาถามพัฒน์(ผกก.ของเรื่องนี้)ว่าบอกมานะ ตอนนี้น้องออนยาอยู่หรือเปล่า
มันไม่ใช่แค่แสดงว่าป่วย แต่น้องลดน้ำหนักตัวเอง นอนน้อย มีภาวะทุพโภชนาการไปเลยจริงๆ
(ซึ่งถ้าถามเราก็ต้องถือว่าดีแล้ว ที่พัฒน์ไม่เลือกให้น้องป่วยไปในทางกินเก่ง ซึ่งคนเป็นซึมเศร้าบางรายก็เป็นเหมือนกัน555)
น้องทำให้เห็นความอัดอั้นของล้านล้านคำถามในใจ การระเบิดร้องไห้แบบไม่มีที่มา
เจมส์ทำได้หมดจดมากจนน่าเป็นห่วง แทบจะคุ้ยกระเป๋าเอายายื่นให้ และเราลืมความแพรวพราวของเจมส์ในฉลาดเกมส์โกงไปเลย
เราได้ดูแค่2อีพีก็จริง แต่เราอยากดูต่อ และเราอยากให้คนที่เป็น คนที่คิดว่าเป็น คนที่มีคนใกล้ชิดเป็นได้ร่วมลองดูด้วยกัน มันอาจไม่ช่วยอะไรทางอาการ แต่อย่างน้อยก็สร้างความเข้าใจได้แน่ๆ
อยากให้ดูจริงๆนะ มาเสาร์นี้แล้วล่ะ
Cr. Inthira Itr Charoenpura's Facebook
ทราย เจริญปุระ พูดถึง Project S The Series ตอน SOS สเก็ต ซึม ซ่าส์ เมื่อได้ดู 2 ตอนแรกก่อนใคร
พี่ย้ง เชิญชวน ให้คุณทรายมาดูซีรี่ส์เรื่องนี้ก่อนใคร ใน 2 ตอนแรก พร้อมกับผกก. และทีมงานครับ
และนี่คือ คลิปที่คุณทรายได้พูดถึงซีรี่ส์ครับ
เมื่อสัปดาห์ก่อน เราได้รับคำชวนจากพี่ Songyos Yong Sugmakanan
ให้ไปดูโปรเจคท์Sตอนใหม่ว่าด้วยสเกตบอร์ดกับโรคซึมเศร้า
ยอมรับว่าตั้งกำแพงอคติไว้สูงมากกกกกก แหม--จะอะไรกันนักหนา
เห็นว่าซึมเศร้ากำลังฮิตอะดิ เลยเอามาทำ จะทำยังไงอะให้เป็นซีรีส์
ตั้งกล้องดูคนเป็นซึมเศร้าเฉยๆอยู่2ชั่วโมงแบบหนังยุโรปเหรอ ไม่ใช่ป่ะวะ
แต่ก็โอเค ไปก็ไป
--------------- ดูไป2อีพี --------------
ออกมาน้ำตานองหน้า
มันน่าตกใจมากที่เห็นคนถ่ายทอดในสิ่งที่เราเคยเป็นออกมาในจอใหญ่ๆ
(ใส่ดอกจันไว้ตรงนี้ ว่าเรารู้ดีว่าไม่ใช่ทุกคนจะมีอาการทุกอย่างพร้อมกันอย่าง'บู'พระเอกของเรื่อง แต่มีลักษณะร่วมกันแน่นอน)
กล้องที่อยู่ระยะประชิดหน้าทำให้รู้สึกเหมือนโดนคนจ้องตลอดเวลาทั้งที่ไม่มีใครสนใจ
การต้องลูบเนื้อลูบตัวอยู่เรื่อยๆเพราะเหมือนมีแมลงอะไรบางอย่างกัดกินอยู่ใต้ผิวหนัง
และที่นึกว่าจะไม่มีแต่ก็มีคือความก้าวร้าวแบบคนเป็นซึมเศร้า ที่คนนึกว่าจะเอาแต่นั่งซึมไปทั้งวันนั้นก็ไม่ใช่
และถูกเอามาใช้ในเรื่องให้เป็นจุดคับขันของตัวละคร
แต่ที่ทำให้ร้องไห้จริงๆคือความรู้สึกโดดเดี่ยวของบูที่ถูกถ่ายทอดออกมา
มันโดดเดี่ยวแบบนั้น ระแวงแบบนั้น และรู้สึกตัวเล็กจ้อยจิ๋ว การต้องการความมั่นใจที่ไม่ใช่เรียกร้องความสนใจจากโลก
เราแค่ต้องการใครสักคนที่ใส่ใจเรามากพอที่จะบอกว่าใช่,
เราคือคนธรรมดา(ซึ่งตัวละครของโทนี่ทำหน้าที่ตรงนี้ได้ดีมาก ฮีไม่แคร์สักนิดว่าบูเป็น/ไม่เป็นอะไร) และใช่, เรามีหนทางจะหายได้จริงๆ
-----ส่วนเรื่องสเกตบอร์ด-------
เราว่าเราเข้าใจบู
เรามีเพื่อนที่ป่วยเหมือนกัน และเธอคนนั้นตัดสินใจออกวิ่ง
มันไม่ใช่เรื่องของอันดับหรือเหรียญตรา
แต่มันคือความรู้สึกว่าเราทำได้ เรามีความกระหาย มีวิลลิ่งที่จะอยู่ต่อไปนี่ต่างหากที่สำคัญ
น้องเจมส์เล่นดีมาก มากจนเราออกมาถามพัฒน์(ผกก.ของเรื่องนี้)ว่าบอกมานะ ตอนนี้น้องออนยาอยู่หรือเปล่า
มันไม่ใช่แค่แสดงว่าป่วย แต่น้องลดน้ำหนักตัวเอง นอนน้อย มีภาวะทุพโภชนาการไปเลยจริงๆ
(ซึ่งถ้าถามเราก็ต้องถือว่าดีแล้ว ที่พัฒน์ไม่เลือกให้น้องป่วยไปในทางกินเก่ง ซึ่งคนเป็นซึมเศร้าบางรายก็เป็นเหมือนกัน555)
น้องทำให้เห็นความอัดอั้นของล้านล้านคำถามในใจ การระเบิดร้องไห้แบบไม่มีที่มา
เจมส์ทำได้หมดจดมากจนน่าเป็นห่วง แทบจะคุ้ยกระเป๋าเอายายื่นให้ และเราลืมความแพรวพราวของเจมส์ในฉลาดเกมส์โกงไปเลย
เราได้ดูแค่2อีพีก็จริง แต่เราอยากดูต่อ และเราอยากให้คนที่เป็น คนที่คิดว่าเป็น คนที่มีคนใกล้ชิดเป็นได้ร่วมลองดูด้วยกัน มันอาจไม่ช่วยอะไรทางอาการ แต่อย่างน้อยก็สร้างความเข้าใจได้แน่ๆ
อยากให้ดูจริงๆนะ มาเสาร์นี้แล้วล่ะ
Cr. Inthira Itr Charoenpura's Facebook