Project S The Series ซีรี่ส์เกี่ยวกับกีฬา?? ตอน SOS สเก็ต ซึม ซ่าส์ เพิ่งดูจบไปกับตอนแรกที่ยังคงตัดสินอะไรไม่ได้มาก
ต้องบอกว่า ส่วนตัวเข้าถึงค่อนข้างยากและห่างไกลจากโรคซึมเศร้า คือพอรู้พอเข้าใจกับโรคนี้ แต่ก็ทำให้เข้าใจมากขึ้นว่า คนที่เป็นโรคนี้จะเลเวลไหน ประเภทใดก็ตาม น่าสงสารมาก
ซึ่งซีรี่ส์ก็ถ่ายทอดตรงนี้ได้ค่อนข้างอึดอัดและกดดันกับภาวะที่ตัวละครต้องเจอ บวกกับสไตล์การกำกับ การวางแสง สี ต่างๆ มันค่อนข้างแปลกตาและแปลกใหม่สำหรับซีรี่ส์เมืองไทยต้องขอชม ..แต่บางทีผมว่า มันก็ออกจะดูประดิษฐ์และตั้งใจไปหน่อย
คิดว่าทีมงานคงตั้งใจและรู้อยู่แล้วว่า มันค่อนข้างจะเข้าถึงยาก และกับประเภทกีฬาเองอย่างสเกตบอร์ดก็เฉพาะกลุ่มมากๆ
ซีรี่ส์พยายามเอาส่วนผสมของสองขั้วมารวมกัน ความซึมเศร้า กับ ความคูลของกีฬาสเกตบอร์ด ณ อีพีแรกผมยังไม่เห็นความเข้ากันได้เท่าไหร่
มันเลยดูไม่สุด..
บางทีอาจต้องอาศัยการตีความหรือคำอธิบายคำสัมภาษณ์ต่างๆของทีมงาน นักแสดงเพื่อจะเข้าใจ แต่ในส่วนการดูแค่ซีรี่ส์เฉยๆ ผมยังไม่เห็นว่าอะไรคือแรงจูงใจที่ตัวละครบูรู้สึกมีความสุข ..เมื่อได้ลองเล่นสเกตบอร์ด
นักแสดงเอาอยู่จริงๆ แต่ผมแอบหวังว่าโทนี่ รากแก่นจะไปได้สุดกว่านี้ มันยังดูนิ่มไป ต้องชื่นชมเจมส์ที่พลิกบทบาทและภาพลักษณ์ได้เนียนสนิท
แต่ยังอยากเห็นการแสดงในบทนี้แบบไม่ต้องอาศัยการตัดต่อ ดนตรีประกอบ หรือแสงเข้ามาช่วย อยากเห็นซีนแค่เน้นการแสดงอย่างเดียวเพียวๆ
แต่ซีนอารมณ์เก็บได้หมดนะ ชอบซีนหวงสเกตบอร์ดของเขา มากกว่าซีนความสุขเมื่ออยู่บนสเกตบอร์ด อันนั้นไม่ค่อยเกต
เป็นกำลังใจและติดตาม Project S The Series ทุกตอนนะครับ จนเรื่องที่สามนี้
เรื่องแรก ..ภาพรวมมีความก้ำกึ่งว่าจะวายหรือไม่วาย จนช่วงท้ายและตอนจบชัดเจน วาย แต่ชอบที่จบไม่โลกสวยและค่อนข้างเรียล ส่วนเรื่องวอลเล่ย์บอลตายสนิท
เรื่องที่สอง ..ดราม่าจ๋าเลย แต่เป็นซีรี่ส์ที่ดีมากเรื่องหนึ่งของปีนี้ แต่ส่วนตัวตอนจบมันไม่พีคมากอย่างที่ควรอาจเพราะผู้กำกับปล่อยของมาทุกอีพีแล้วและจบตามคาด อีกนิดจะมีความน้ำเน่าแล้ว การแสดงโดดเด่นและทำได้ดีมากทุกตัวละคร
Project S The Series ตอน SOS สเก็ต ซึม ซ่าส์ ep1 ทำไมเราไม่อิน
ต้องบอกว่า ส่วนตัวเข้าถึงค่อนข้างยากและห่างไกลจากโรคซึมเศร้า คือพอรู้พอเข้าใจกับโรคนี้ แต่ก็ทำให้เข้าใจมากขึ้นว่า คนที่เป็นโรคนี้จะเลเวลไหน ประเภทใดก็ตาม น่าสงสารมาก
ซึ่งซีรี่ส์ก็ถ่ายทอดตรงนี้ได้ค่อนข้างอึดอัดและกดดันกับภาวะที่ตัวละครต้องเจอ บวกกับสไตล์การกำกับ การวางแสง สี ต่างๆ มันค่อนข้างแปลกตาและแปลกใหม่สำหรับซีรี่ส์เมืองไทยต้องขอชม ..แต่บางทีผมว่า มันก็ออกจะดูประดิษฐ์และตั้งใจไปหน่อย
คิดว่าทีมงานคงตั้งใจและรู้อยู่แล้วว่า มันค่อนข้างจะเข้าถึงยาก และกับประเภทกีฬาเองอย่างสเกตบอร์ดก็เฉพาะกลุ่มมากๆ
ซีรี่ส์พยายามเอาส่วนผสมของสองขั้วมารวมกัน ความซึมเศร้า กับ ความคูลของกีฬาสเกตบอร์ด ณ อีพีแรกผมยังไม่เห็นความเข้ากันได้เท่าไหร่
มันเลยดูไม่สุด..
บางทีอาจต้องอาศัยการตีความหรือคำอธิบายคำสัมภาษณ์ต่างๆของทีมงาน นักแสดงเพื่อจะเข้าใจ แต่ในส่วนการดูแค่ซีรี่ส์เฉยๆ ผมยังไม่เห็นว่าอะไรคือแรงจูงใจที่ตัวละครบูรู้สึกมีความสุข ..เมื่อได้ลองเล่นสเกตบอร์ด
นักแสดงเอาอยู่จริงๆ แต่ผมแอบหวังว่าโทนี่ รากแก่นจะไปได้สุดกว่านี้ มันยังดูนิ่มไป ต้องชื่นชมเจมส์ที่พลิกบทบาทและภาพลักษณ์ได้เนียนสนิท
แต่ยังอยากเห็นการแสดงในบทนี้แบบไม่ต้องอาศัยการตัดต่อ ดนตรีประกอบ หรือแสงเข้ามาช่วย อยากเห็นซีนแค่เน้นการแสดงอย่างเดียวเพียวๆ
แต่ซีนอารมณ์เก็บได้หมดนะ ชอบซีนหวงสเกตบอร์ดของเขา มากกว่าซีนความสุขเมื่ออยู่บนสเกตบอร์ด อันนั้นไม่ค่อยเกต
เป็นกำลังใจและติดตาม Project S The Series ทุกตอนนะครับ จนเรื่องที่สามนี้
เรื่องแรก ..ภาพรวมมีความก้ำกึ่งว่าจะวายหรือไม่วาย จนช่วงท้ายและตอนจบชัดเจน วาย แต่ชอบที่จบไม่โลกสวยและค่อนข้างเรียล ส่วนเรื่องวอลเล่ย์บอลตายสนิท
เรื่องที่สอง ..ดราม่าจ๋าเลย แต่เป็นซีรี่ส์ที่ดีมากเรื่องหนึ่งของปีนี้ แต่ส่วนตัวตอนจบมันไม่พีคมากอย่างที่ควรอาจเพราะผู้กำกับปล่อยของมาทุกอีพีแล้วและจบตามคาด อีกนิดจะมีความน้ำเน่าแล้ว การแสดงโดดเด่นและทำได้ดีมากทุกตัวละคร