เงากระเพื่อมวาวแวมแสงจันทร์ส่อง
ความขุ่นข้องห้องใจใยทับถม
ห้วงสำนึกตรองตรึกผนึกจม
ร้าวระทมในคืนเหงาคราวเดียวดาย

เหมือนเส้นคั่นบั่นขาดเคยวาดฝัน
จะเคียงกันคู่ครองเหมือนปองหมาย
กลับเหินห่างทิ้งร้างทางกลับกลาย
เจ็บหน่วงใจยามแยก แตกจากกัน

ทุกคราครั้งพยายามทำใจจาก
อยากจะพรากลบหายละลายฝัน
กลับต้องเวียนวนว่ายคล้ายผูกพัน
จากเส้นคั่นเป็นเส้นโค้งมาโยงใย

หรือเพียงเหงาจึงอ้างแล้วสร้างก่อ
เคยถักทอหลบเลือนสร้างเงื่อนไข
ต่างคนต่างทิฐิมาก คิดยากไป
ความขุ่นข้องหมองใจ ดั่งไฟลน

ยิ่งห่างเหมือนยิ่งใกล้แม้ใจเจ็บ
เหมือนหยิกเล็บเจ็บเนื้อ เจือทุกหน
ต้องวกกลับมารับ สดับวน
ไม่อาจพ้น บอกได้ ทำไมกัน...

เพ็ญพิชญา