น้ำตารินไหลหล่นบนใบหน้า
แสนเหว่ว้าเดียวดายใจหวั่นไหว
ต่อแต่นี้เหินห่างแยกทางไกล
เส้นขานจะโยงใยไปสุดทาง

ใจมันท้ออ่อนล้าคราเธอจาก
เหมือนดั่งซากวิญญ์สิ้นจินต์หม่นหมาง
หัวใจร้าวหนาวเหน็บเจ็บครวญคราง
เส้นทางร้างเหมือนหลงทางกลางป่าไพร

เคว้งคว้างเหมือนหลงทางกลางมืดมิด
ต่อจากนี้จะลิขิตขีดเส้นไหน
หยาดน้ำตาไหล่หล่นท่วมท้นใจ
เชื่อมต่อสายปริ่มบ่าจนล้าแรง

มันอัดอั้นคั้นหน่วงดั่งห้วงเหน็บ
ที่ร้าวเจ็บลงลึกผนึกแฝง
หรือจำต้องรับกรรมย้ำสำแดง
ยากเปลี่ยนแปลง จึงเคว้งคว้าง อย่างเรื่อยมา...

           
  เพ็ญพิชญา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สุดกล้ำกลืน ยืนน้ำตาคลอ
ใจมันท้อ และอ่อนล้า
ได้แต่มอง เธอจนเดินลับสายตา
มันเหมือนว่า จะขาดใจ
เคว้งคว้าง เหมือนหลงทาง กลางป่า
ยืนมองฟ้า ไร้ดาว
ความเดียวดาย ช่างปวดร้าว
เหมือนถึงคราว สิ้นใจ

กี่หยดน้ำ ที่มันไหลลงมา
จากขอบตา ไม่ขาดสาย
มันอัดอั้น บีบคั้น ในใจ
จึงยอมให้ มันออกมา
เคว้งคว้าง เหมือนหลงทาง กลางป่า
ยืนมองฟ้า ไร้ดาว
ความเดียวดาย ช่างปวดร้าว
เหมือนถึงคราว สิ้นใจ

กี่หยดน้ำ ที่มันไหลลงมา
จากขอบตา ไม่ขาดสาย
มันอัดอั้น บีบคั้น ในใจ
จึงยอมให้ มันออกมา
เคว้งคว้าง เหมือนหลงทาง กลางป่า
ยืนมองฟ้า ไร้ดาว
ความเดียวดาย ช่างปวดร้าว
เหมือนถึงคราว สิ้นใจ