เราไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจ เราแค่อยากระบายนิดหน่อยค่ะ
เราไม่อยากให้ใครรับรู้ด้านนี้ของเรา หรือโหมดนี้ของเราเลย เวลาใครถามเราก็ตอบแต่ไม่เป็นไรๆ ทั้งที่ใจเราเป็น

เราไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากคุยกับใคร เพราะสุดท้ายพอให้ใจใครไป ทั้งเพื่อน ทั้งคนที่คิดว่ารักเรา ทุกคนก็ทรยศกับความรู้สึกที่เราให้หมด ครั้งนึงเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญ แต่ตอนนี้ไม่ใช่ มันไม่มีโมเม้นนั้นอีกแล้ว เราเสียความภูมิใจในตัวเองไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ เสียไปจนหมด เสียไปจนไม่อาจกู้คืนศักดิ์ศรีของตัวเองกลับมาได้เลย

เราเคยเป็นนักธุรกิจที่เก่งมากๆ อยู่มาวันนึงเราตื่นขึ้นมารู้สึกเคว้ง อ้างว้าง โลกถล่ม เราทิ้งทุกอย่าง เราเสแสร้งกับตัวเองว่าเรามีความสุข เราบินไปเที่ยวที่ที่เราเคยไปแล้วมีความสุข แต่กลายเป็นว่าไม่ว่าจะไปประเทศไหนเราไม่สนุกเลย มันนิ่งๆ ซึมๆ มันเศร้า แล้วมันพลอยทำให้บรรยากาศคนอื่นโดยรอบอึดอัดไปด้วย

เราเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ เราไม่เคยบอกใครว่าเราคิดหรือรู้สึกยังไงเพราะเราเกลียดตัวเอง ไม่อยากให้ใครมารับรู้ แต่ภาพมันกลายเป็นว่าเราเฟดตัวเองออกมาโดยไม่รู้ตัว... พอมองย้อนกลับไปอีกที เราก่อกำแพงรอบตัวไปเรียบร้อยแล้ว เราให้แค่คนๆ เดียวเข้ามาได้ ซึ่งเราก็ไม่มั่นใจเลยว่าเขาจะอยู่ข้างเราไปได้นานแค่ไหน

แล้ววันนี้เรามีความคิดว่า... เราน่าจะหายๆ ไปจากโลกนี้ อย่างน้อยทุกคนก็จะได้นึกถึงเรา จำเราได้บ้างว่าเราอยู่ตรงนี้ เราไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย เราแค่อยากหายไปเฉยๆ ไม่อยากมีชีวิตที่เป็นตัวเองอยู่เวลานี้ เราเหนื่อยกับการโทษตัวเองทุกอย่าง ท้อกับความอ่อนแอของตัวเอง และเราไม่อยากคุยกับใครหรือได้รับคำแนะนำจากใครว่าเราควรเปลี่ยนความคิด บลาๆๆๆ ฯลฯ

เราเบื่อตัวเอง
เราเกลียดตัวเองมาก
รู้สึกว่าตัวเองโง่ ไร้ประโยชน์ ไร้ค่า ทำอะไรก็ดูผิดไปหมด
เกลียดตัวเองที่ปฏิเสธความห่วงใยจากคนรอบข้าง แม้แต่กับคนในครอบครัวเราก็ไม่อยากคุย
เกลียดตัวเองที่คิดไม่อยากมีชีวิตอยู่ ทั้งๆ ที่รู้ว่าสิ่งที่คิดมันผิด

หลับไม่ต้องตื่นเลยน่าจะดี