ขอเล่าเกี่ยวกับตัวผมก่อนนะครับ

ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมเรียน รร วัด ที่วัดจะสอนให้นั่งสมาธิตั้งแต่อนุบาล ทำให้จิตใจฝักทางธรรมะมาโดยตลอดตั้งแต่เด็ก
เคยจมน้ำแล้วเห็น ร่างตัวเอง ค่อยๆจมลง แต่ในสภาวะนั้น ผมกลับไม่ตะเกียกตะกาย ช่วยเหลือตัวเอง พร้อมจะตายได้
แต่สุดท้ายก็รอด เพราะ ลูกพี่ลูกน้องช่วยชีวิตผมไว้ จนโตขึ้นมา ก็มาคิดว่า ชีวิตเราเกิดมาเพื่ออะไรตอน ม ปลาย
คำตอบที่ผมได้รับ คือ พระพุทธศาสนา แล้วก็ เริ่มศึกษาจากการอ่าน มาโดยตลอด

จนกระทั่ง มีโอกาสบวช วัดๆนึง เป็นวัดที่เคร่ง ก็อยู่ในสถานะ คำว่า พระ ตัวผมเองอาจจะหย่อนยานไปบ้าง แต่ผมก็พยายามเป็นพระที่ดี
และเมื่อผมสึกออกมา จนถึงตอนนี้ ผมกลับอยาก ปฏิบัติธรรม ให้มากกว่าเดิม

แต่ผมก็ได้แค่นั่งสมาธิ ไปเรื่อยๆ จนถึงขั้นปิติ ตัวหมุนๆ แล้วก็กลัว ตกใจ ก็ลืมตา ไม่กล้านั่งอีก พอลอง หาคนที่มีปัญหาแบบผม
เค้าก็บอกว่าเป็นอาการคำว่า ปิติ ณ เวลานี้ ผมอยากจะกลับไป นั่งสมาธิอีก แต่ มาคิดว่า การที่เราจะ ถึงนิพพานได้ วิปัสสนากรรมฐาน
สมถะกรรมฐาน หนทางใดคือทางหลุดพ้น

ขอให้ทุกคนที่อ่าน ช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ ผมจะขอรบกวน สอบถาม เพื่อนำไปปฏิบัติ ให้มากขึ้น นะครับ
ขอบขอบคุณล่วงหน้าครับ