อยู่กันเป็นครอบครัวสี่คนค่ะ เราพ่อแม่น้อง
พ่อกับแม่ทะเลาะกันตั้งแต่จำความได้ค่ะ ปกติพ่อเป็นคนเงียบๆค่ะ แต่พอกินเหล้าก็จะเป็นคนโมโหร้าย
ชอบพูดจาหาเรื่องแม่ ทั้งคู่เลยทะเลาะกันตลอด เจอหน้ากันพูดกันสองสามคำ ก็ทะเลาะแล้วค่ะ
เราเคยบอกให้แม่เลิกกับพ่อมาตลอด ตั้งแต่เราอยู่ประถม เราเหนื่อยที่ต้องกลายเป็นตัวกลาง
จนตอนนี้ก็อยู่ในวัยทำงานแล้วค่ะ ยังอาศัยอยู่ที่บ้านกับพ่อแม่ แต่ก็มีนอนหอบ้างเวลาทำงานดึก
ทำให้เราไม่สามารถอยู่บ้านได้ตลอดเหมือนเมื่อก่อน ( ถ้าตอนเราอยู่พ่อจะไม่ค่อยพูดจารุนแรงกับแม่ต่อหน้าเราค่ะ )
ทุกอย่างมันก็ดูจะหนักขึ้น แม่ก็จะคอยโทรมาหาเราเหมือนเราเป็นที่พึ่งของเขา  ให้เราไปพูดกับพ่อบ้าง เตือนบ้าง
แต่เราเหนื่อยค่ะ พูดไปก็เหมือนคนเอามือทุบกำแพง เจ็บกลับมาคนเดียว
เราแคร์เรื่องที่บ้านมาก จนถึงวันนี้เราตั้งกำแพงป้องกันตัวเอง ไม่แคร์ ไม่เก็บมาคิด ไม่ใส่ใจ คิดซะว่าเค้าแก่แล้ว เราก็ทนไป

วันเวลาดีๆมันก็มีค่ะ แค่พอวันแย่ๆมันก็ทำร้ายจิตใจเราไปค่อนข้างมาก
เราพูดเสมอให้พวกเขาเลิกกัน แล้วไปตามทาง แต่ก็ไม่มีผลค่ะ ต่างคนอ้างนู่นนี่
มันทำให้เรารู้สึกแย่มากค่ะ เหมือนทางแก้ปัญหามันมี แต่พวกเขากลับไม่ยอมทำ จ้องแต่จะเอาชนะกัน
ทำให้เราคิดตลอดว่ามันผิดมาตั้งแต่เขาสองคนเลือกมาอยู่ด้วยกันแล้ว
และเราก็ไม่อยากที่จะรับรู้แล้วค่ะ มันเสียสุขภาพจิตเรามากๆ แย่จนมีคนบอกให้เราไปตรวจสุขภาพจิตเลยค่ะ
เพราะเหมือนมีอาการซึมเศร้า  ( เราเป็นคนที่ชอบโทษตัวเองค่ะ เวลามีเรื่องอะไร เราจะเก็บมาฝังในหัวตลอด )

ถ้าเราออกมาอยู่ที่หอถาวร ไม่กลับไปบ้าน ให้เค้ารับมือเรื่องที่เกิดขึ้นกันเอง มันจะเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปไหมคะ
แต่เราก็ห่วงน้องกับแม่ค่ะ ว่าเหมือนเราทิ้งเค้าให้เผชิญเรื่องแย่คนเดียวรึเปล่า
เราอยากรู้ว่าถ้ามันเกิดกับคนอื่น จะแก้ปัญหายังไงดี เพราะเราหมดทางแล้วจริงๆ