หนึ่งประการมันก็คือนิสัยวัยรุ่นนั่นแหละค่ะ เขาก็อยากมีโลกส่วนตัว มีอิสระที่จะทำอะไร ไปไหนต่อไหน โด่งอยู่กับพี่ยิมนานไปและต้องยอมให้มากไปจนไม่อยากกลับสู่ภาวะนั้นอีกครั้ง แม่ก็บอกว่าทำตามมใจตัวเองเถอะ ป้าก็ปล่อยให้ทำอะไรได้อย่างเสรีแล้ว โด่งก็มุ่งไปตามทางตัวเองโดยไม่คิดจะกลับไปสู่วังวนเดิม โด่งคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้หรอกสำหรับพี่ยิมที่โด่งรู้จัก ก็พูดไปตามความเคยชินก็พูดไปตามความเป็นจริงตามที่คิด แต่ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนแปลงได้ เหมือนกับที่พี่ยิมวันนี้เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เราว่าโด่งคิดถึงพี่ยิมอยู่เยอะนะ เมื่อมองไปที่แท่นรับรางวัลแล้วที่ข้าง ๆ มันว่างเปล่า แต่ด้วยความที่จากบ้านไปนาน ไปประสบความสำเร็จ กำลังจะติดทีมชาติ

โด่งแทบไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นที่บ้านบ้างในเวลาที่ผ่านมา การที่โด่งเห็นพี่ยิมผูกเชือกรองเท้าได้ และ ดูเหมือนว่าจะใช้ชีวิตโดยไม่ผูกติดกับโด่งแล้ว ส่วนหนึ่งโด่งก็ใจหายแหละ แต่อีกส่วนเมื่อมาประมวลกับเรื่องที่พี่ยิมขอ หรือ เรื่องที่โด่งเคยให้สัญญาว่าจะกลับมาเล่นด้วยกัน เวลานั้นมันผ่านไปแล้ว โด่งมีชีวิตใหม่แล้ว และกำลังมุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและรุ่งโรจน์ด้วย เขาก็คิดตามแบบของเขาว่ายังไงมันก็ไม่ได้หรอก แต่ทางพี่ยิม ... เขาคิดอะไรไม่ซับซ้อนอยากเล่นด้วย อยากกลับไปแข่ง อยากชนะ มีเท่านั้น จะเรียกว่ายึดติดก็คงไม่ได้ เพราะ สภาพของเขามันทำให้เป็นแบบนั้นเอง

ยังไรก็แล้วแต่เชื่อเถอะ ... มันไม่ง่ายสำหรับโด่งหรอก จริง ๆ นะ พี่ยิมเวอร์ชั่นปลดล็อคและใจเย็นคุมอารมณ์ได้ การแข่งรอบแรกที่เจอกันเชื่อว่าจะนำมาสู่การเปลี่ยนแปลงในหลาย ๆ อย่าง บางทีสิ่งที่เราต้องการจะเป็น สิ่งที่ฝัน อิสระเสรี เป้าหมายในชีวิต การเดินทางไปถึงจุด ๆ อาจไม่จำเป็นต้องตัดรอนใคร ไม่จำเป็นต้องเดินไปคนเดียว เราอาจจะเดินข้าง ๆ กันไป เว้นระยะให้กันบ้าง แบบนั้นมันอาจจะยุ่งยากแต่มันก็ทำได้