ผมเป็นผู้ชาย วัยทำงาน อายุ 32 ปี และโสด
ก่อนหน้านี้ ประมาณ 7-8 ปี ผมทำงานประจำและเป็นคนที่ขยันทำงานค่อนข้างมาก ผมได้ปรับเงินเดือนพิเศษ 3 ปีติดกัน ตำแหน่งอาชีพก็ค่อนข้างก้าวหน้า
แต่แล้วผมก็เบนเข็มออกจากงานประจำ เนื่องจาก อยากสร้างอะไรเป็นของตัวเองเล็กๆ แบบไม่ต้องมีรายได้มาก แต่มีความสุขเรื่องการจัดการเวลาเป็นของตัวเอง และยั่งยืนมากกว่าการได้รับเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นหรือได้รับตำแหน่งที่สูงขึ้น (ส่วนตัวผมมองว่ายิ่งสูงปัญหายิ่งมาก ความเครียดและความกดดันก็มากเช่นกัน)
ตอนนี้ ผมได้ลงมือทำเกษตรอินทรีย์แบบเต็มตัว (ตามรอยในหลวง) รวมถึงผมมีกิจการขาย ยาสัตว์ เวชภัณฑ์ อุปกรณ์สนับสนุนทางการแพทย์ มูลสัตว์ และพลาสติก เป็นรายได้เสริม ซึ่งเดือนๆนึงก็พออยู่ได้ (รายได้ไม่มากแต่รายจ่ายก็น้อยมากเช่นกัน เดือนๆนึงผมใช้เงิน 3,000 ยังเหลือถ้าไม่ขี้เกียจทำอาหารกินเอง)
ในช่วงแรกๆที่ออกจากบริษัท ผมก็ทำแบบ เหมือนที่ผมบ้าทำงานในบริษัท ทำนั่นทำนี่ วางระบบอัตโนมัติ รดน้ำ เป็นระบบฟาร์มแบบที่เราใช้เวลาจัดการน้อยที่สุด จนมันเริ่มลงตัวและผมเริ่มเก็บผลผลิตได้แล้วบางส่วน จากงานที่เยอะจนล้นมือ มันเริ่ม น้อยลง ผมเริ่มสบายมากขึ้น มีเวลานอนกลางวันมากขึ้น ด้วยเหตุเหล่านี้ มันทำให้ผมที่เคย "บ้าทำงาน" กลายเป็นคนเฉื่อย และเริ่มขี้เกียจ พอผมเริ่มขี้เกียจ ผมก็เริ่ม รู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์ เหมือนอยู่ไปวันๆ พอจะเริ่มตั้งใจทำอะไร ไอ้ความขี้เกียจก็เข้ามาครอบงำทุกครั้ง ผมไม่สามารถเริ่มต้นงานได้ด้วยตัวเอง ตอนนี้ก็ สามเดือนแล้วที่เป็นแบบนี้ ผมไม่ชอบให้ตัวผมเป็นแบบนี้เลย แต่ความสุขจะเกิดขึ้นและความขี้เกียจของผมจะหายไป ก็ต่อเมื่อ "แม่กลับมาบ้าน"
แม่ของผมท่านเป็นพนักงานราชการ อยู่จังหวัดหนึ่งในภาคอีสาน ท่านได้ปลูกบ้านไว้เพื่อเป็นที่อยู่ให้ตนเองภายหลังเกษียน บนเนื้อที่ 14 ไร่ กลางป่า ห่างไกลผู้คน (แม่ผมให้เหตุผลว่ามันสงบและอุดมสมบูรณ์ เป็นชีวิตบั้นปลายที่ดี) ด้วยเหตุนี้ผมจึงทำหน้าที่เป็น คนสวนและยามเฝ้าบ้านแม่ไปในตัว เนื่องจากสถานที่แม่ทำงาน กับบ้านที่แม่ปลูก มันอยู่กันคนละจังหวัด แม่ เลยสามารถกลับมาหาผม ได้เฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์เท่านั้น แต่พอแม่มา แม่มักจะพาผมทำนั่นทำนี่ตลอด ซึ่งผมก็ชอบนะ ที่ผมมีอะไรทำ เหมือนผมถูกดัดนิสัย และมันไม่เหงา แต่วันไหนแม่ไม่อยู่ มันจะกลายเป็นคนขี้เกียจอัตโนมัติ คือ คอยดูให้ระบบฟาร์มเป็นไปเฉยๆ บางที ลูกค้าสั่งของก็เอาไปส่งเก็บเงิน แล้วก็กลับมานอน ส่วนงานสวนที่บ้านก็คงที่ไม่ได้รับการพัฒนา
เลยอยากสอบถามว่า คนที่เคยมีอาการขี้เกียจ คล้ายๆผม ใช้วิธีไหน
ในการบังคับตัวเอง ให้ไปทำงาน โดยไม่มีใครต้องมาบอกหรือคอยสั่ง
อยากให้แชร์กันหน่อยครับ เผื่อ ชีวิตผมจะกลับมาดีขึ้น
ปล.ผมขอฝากภาพที่บ้านให้ดูนะครับ เพื่อประกอบกับเนื้อหานะคับ
รู้สึกว่าตัวเองเริ่มขึ้เกียจ และกำลังเสพติดความขี้เกียจ
ก่อนหน้านี้ ประมาณ 7-8 ปี ผมทำงานประจำและเป็นคนที่ขยันทำงานค่อนข้างมาก ผมได้ปรับเงินเดือนพิเศษ 3 ปีติดกัน ตำแหน่งอาชีพก็ค่อนข้างก้าวหน้า
แต่แล้วผมก็เบนเข็มออกจากงานประจำ เนื่องจาก อยากสร้างอะไรเป็นของตัวเองเล็กๆ แบบไม่ต้องมีรายได้มาก แต่มีความสุขเรื่องการจัดการเวลาเป็นของตัวเอง และยั่งยืนมากกว่าการได้รับเงินเดือนที่เพิ่มขึ้นหรือได้รับตำแหน่งที่สูงขึ้น (ส่วนตัวผมมองว่ายิ่งสูงปัญหายิ่งมาก ความเครียดและความกดดันก็มากเช่นกัน)
ตอนนี้ ผมได้ลงมือทำเกษตรอินทรีย์แบบเต็มตัว (ตามรอยในหลวง) รวมถึงผมมีกิจการขาย ยาสัตว์ เวชภัณฑ์ อุปกรณ์สนับสนุนทางการแพทย์ มูลสัตว์ และพลาสติก เป็นรายได้เสริม ซึ่งเดือนๆนึงก็พออยู่ได้ (รายได้ไม่มากแต่รายจ่ายก็น้อยมากเช่นกัน เดือนๆนึงผมใช้เงิน 3,000 ยังเหลือถ้าไม่ขี้เกียจทำอาหารกินเอง)
ในช่วงแรกๆที่ออกจากบริษัท ผมก็ทำแบบ เหมือนที่ผมบ้าทำงานในบริษัท ทำนั่นทำนี่ วางระบบอัตโนมัติ รดน้ำ เป็นระบบฟาร์มแบบที่เราใช้เวลาจัดการน้อยที่สุด จนมันเริ่มลงตัวและผมเริ่มเก็บผลผลิตได้แล้วบางส่วน จากงานที่เยอะจนล้นมือ มันเริ่ม น้อยลง ผมเริ่มสบายมากขึ้น มีเวลานอนกลางวันมากขึ้น ด้วยเหตุเหล่านี้ มันทำให้ผมที่เคย "บ้าทำงาน" กลายเป็นคนเฉื่อย และเริ่มขี้เกียจ พอผมเริ่มขี้เกียจ ผมก็เริ่ม รู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์ เหมือนอยู่ไปวันๆ พอจะเริ่มตั้งใจทำอะไร ไอ้ความขี้เกียจก็เข้ามาครอบงำทุกครั้ง ผมไม่สามารถเริ่มต้นงานได้ด้วยตัวเอง ตอนนี้ก็ สามเดือนแล้วที่เป็นแบบนี้ ผมไม่ชอบให้ตัวผมเป็นแบบนี้เลย แต่ความสุขจะเกิดขึ้นและความขี้เกียจของผมจะหายไป ก็ต่อเมื่อ "แม่กลับมาบ้าน"
แม่ของผมท่านเป็นพนักงานราชการ อยู่จังหวัดหนึ่งในภาคอีสาน ท่านได้ปลูกบ้านไว้เพื่อเป็นที่อยู่ให้ตนเองภายหลังเกษียน บนเนื้อที่ 14 ไร่ กลางป่า ห่างไกลผู้คน (แม่ผมให้เหตุผลว่ามันสงบและอุดมสมบูรณ์ เป็นชีวิตบั้นปลายที่ดี) ด้วยเหตุนี้ผมจึงทำหน้าที่เป็น คนสวนและยามเฝ้าบ้านแม่ไปในตัว เนื่องจากสถานที่แม่ทำงาน กับบ้านที่แม่ปลูก มันอยู่กันคนละจังหวัด แม่ เลยสามารถกลับมาหาผม ได้เฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์เท่านั้น แต่พอแม่มา แม่มักจะพาผมทำนั่นทำนี่ตลอด ซึ่งผมก็ชอบนะ ที่ผมมีอะไรทำ เหมือนผมถูกดัดนิสัย และมันไม่เหงา แต่วันไหนแม่ไม่อยู่ มันจะกลายเป็นคนขี้เกียจอัตโนมัติ คือ คอยดูให้ระบบฟาร์มเป็นไปเฉยๆ บางที ลูกค้าสั่งของก็เอาไปส่งเก็บเงิน แล้วก็กลับมานอน ส่วนงานสวนที่บ้านก็คงที่ไม่ได้รับการพัฒนา
เลยอยากสอบถามว่า คนที่เคยมีอาการขี้เกียจ คล้ายๆผม ใช้วิธีไหน
ในการบังคับตัวเอง ให้ไปทำงาน โดยไม่มีใครต้องมาบอกหรือคอยสั่ง
อยากให้แชร์กันหน่อยครับ เผื่อ ชีวิตผมจะกลับมาดีขึ้น
ปล.ผมขอฝากภาพที่บ้านให้ดูนะครับ เพื่อประกอบกับเนื้อหานะคับ