ตั้งแต่เด็ก เท่าที่รู้ ผมไม่เคยมีความทรงจำที่ดีกับพ่อเลย พ่อกินแต่เหล้า กลับบ้านมาก็เถียงปู่กับย่า ตบตีทำร้ายร่างกายแม่ จนแม่ต้องทิ้งผมไป ตบตีผม ทำร้ายผม ถอนต้นพุทธรักษามาฟาดต้นใหญ่มากๆเพียงเหตุผลที่ว่าผมไปเล่นบ้านเพื่อน พ่ออ้างว่าไม่อยากให้ไปเล่นกับคนต่างศาสนา แต่ผมคิดว่ามันเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น เพราะเอาจริงๆผมจะไปเล่ยบ้านใครก็โดนห้ามหมด พาเพื่อนมาบ้านก็โดนห้าม ผมแค่อยากมีเพื่อนบ้าง

พ่อตบผมจนสลบ ด้วยเหตุผลที่ว่าผมกินเผ็ดไม่ได้

พ่อเมากลับบ้านอาละวาดทุกวัน แต่ผมก็ไม่ได้เอาความรุนแรงมาใช้ ผมบอกตัวเองว่าจะไม่มีวันทำตัวเหมือนพ่อ

และผมก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผมเกลียดพ่อ ผมพูดไม่ได้ว่าผมรักพ่อ เพราะพ่อไม่เคยทำอะไรดีๆให้ผมเลย พ่อทำให้ผมเกิดจริง แต่พ่อไม่เคยรับผิดชอบอะไรเลย พ่อทำร้ายผมตลอด ผมจึงโกหกตัวเองไม่ได้ว่าผมรักพ่อ

พ่อผมตายตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เพราะพ่อกินเหล่าตับแข็งตาย ผมไม่เคยมีน้ำตาเพราะความเสียใจที่พ่อตาย แอบดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องโดนตบตีอีกต่อไป แต่ผมบีบน้ำตาออกมาเพราะต้องแสดงให้คนรอบข้างเห็นบ้างว่าผมเสียใจ แต่จริงๆแล้วผมไม่เสียใจเลย ผมดีใจที่พ่อตาย

ผ่านมาแล้ว 20 ปี ผมก็ไม่ได้มีความรู้สึกอาลัยอาวรกับพ่อ รู้สึกเฉยๆ ให้อภัย แต่ผมก็หลอกตัวเองไม่ได้ว่าผมรักพ่อ เพราะความรู้สึกแบบนั้นจะไม่มีทางก่อตัวได้อีกต่อไป ทำได้แค่อุทิศส่วนบุญส่วนกุศลทุกครั้งที่ได้ทำบุญ เป็นสิ่งเดียวที่ผมทำได้

ส่วนแม่ที่ทิ้งผมไป ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่มีแม่แล้ว แม่พึ่งจะโผล่มาตอนผมโต โผล่มาตอนที่ผมพึ่งตัวเองได้แล้ว แต่ถามผมเสมอว่า "รักแม่มั้ย" ผมโกหกว่าผมรักแม่ จะให้ผมขุดความรู้สึกแบบนั้นออกมาจากไหนกัน ทั้งที่ไม่เคยอยู่ด้วยกันเลย ผมจะเอาความรักจากที่ไหนมาให้แม่ จะมีก็แค่ความตระหนัก เคารพในฐาะคนที่ให้กำเนิดผมมา ในคือความจริงในใจ

ผมเลวมั้ย ผมจะบาปมั้ย ผมผิดมั้ย เพราะไม่มีความรู้สึกแบบนั้นจริงๆ แต่ก็ไม่เคยด่าพ่อกับแม่เลย วันพ่อหรือวันแม่ ก็แค่วันธรรมดา สมัยเรียนก็อายเพื่อนเหมือนกันที่ไม่มีพ่อแม่ให้กราบไหว้ โดนเพื่อนล้อ ใครล้อชื่อพ่อ ผมก็ต่อยมันจมูกหัก ตะโกนว่าพ่อกุตายแล้ว สะใจมั้ย!!! สุดท้ายก็โดนทำโทษที่ผมทำร้ายร่างกายเพื่อน ในใจได้แต่คิดว่าผมจะไม่เอาสันดานพ่อมาใช้แต่ก็ทำจนได้

วันนี้เกิดสงสัยขึ้นมากับความรู้สึกต่างๆเลยมาตั้งกระทู้นี้ครับ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังความรู้สึกของผมในวันนี้ครับ