ความไม่มีความชอบและความชังในจิตใจนำไปสู่ความไม่ละเมิดศีลที่ครอบคลุมไปถึงทุกบุคคลที่นับถือศาสนาใดๆในโลก..
หากไม่มีความชอบและความชัง การละเมิดศีลใดๆก็ไม่ปรากฎ..ความโลภการลักขโมยปล้นชิงเอาสิ่งของที่ผู้อื่นมิได้ให้ก็ไม่ปรากฎ
การประพฤติผิดในกามก็ไม่ปรากฎ การเสพกามก็ไม่ปรากฎ..การทำร้ายประหัตประหารเบียดเบียนทำลายชีวิตซึ่งกันและกันก็ไม่ปรากฎ
ความยินดียินร้ายในการดูทางตา ในการได้ยินได้ฟังทางหู ในการได้กลิ่นทางจมูก ในการลิ้มรสทางลิ้น ในการกระทบสัมผัสทางกาย
ในการกระทบสัมผัสทางใจ ก็ไม่ปรากฎ..
การประพฤติปฏิบัติธรรมในศาสนาจึงเป็นไปเพื่อความสันติที่อยู่เหนือความชอบและความชังนั้นไปตามลำดับ..
สำหรับผู้ยังยึดติดในศีลพรต ศีลคือข้อห้ามชอบและห้ามชัง..ห้ามกระทำอย่างโน้น ห้ามกระทำอย่างนี้..
แต่สำหรับผู้มีศีลที่แท้จริงแล้ว ศีลนั้นหมายถึงความปราศจากความชอบและความชังในจิตใจ ไม่ปรุงกระทำขึ้นมาในจิตใจ..
ที่ไม่ต้องคอยห้ามปราม ที่มิต้องคอยอึดอัดอัดอั้นกดข่ม..
ผู้ไม่มีความชอบและความชังในจิตใจต่อสิ่งใดๆจึงเป็นผู้มีศีลครบ มีสันติสุขสงบในตนเอง..