ถ้าต้องคุยกับคนที่อยู่ไกลกัน ยังมีคนที่ทนมันได้ไหม
อยู่กับความเหงา มีเค้าอยู่ในใจแต่ตัวไกลกัน มันจะกลายเป็นความเคยชินและไม่บั่นทอนความรู้สึกกับตัวเองได้ไหมว่า ทำไมมีแฟนแล้ว แทนที่จะได้ให้กำลังใจกันอยู่ด้วยกันเวลาคิดถึงกัน อยากเจอก็ได้เจอกันได้ เราก็จะไม่รู้สึกอะไรมากนัก

หรือว่าบางทีถ้าเราจะต้องเลือกว่า ถ้าจะมีแฟนแต่ต้องอยู่ไกลกัน คนเดี๋ยวนี้เค้ายังเลือกการรอคอยได้ไหม
หรือเลือกคิดว่า ไหนๆก็อยู่ไกลกัน ให้โอกาสให้ต่างคนได้เจอกับคนที่จะทำให้อีกคนมีความสุขได้แล้วอยู่ๆใกล้ๆกันด้วยดีกว่า
อยากทราบความคิดเห้นกับเคสที่คนอื่นๆเจอมาครับ แบ่งปันประสบการณ์กันได้

ปล. จขกท ก็เจอคนๆนึงอยู่ในช่วงเริ่มต้น มีความรู้สึกดีๆต่อกันนิดๆ แต่ว่าต่างฝ่ายต่างอยู่ในช่วงกำลังเดินหาความฝัน หางานทำสร้างอะไรๆให้ตัวเอง อาจจะมีโอกาสที่ได้ทำงานคนละที่ ไกลกัน จขกท เลยยังไม่กล้าเดินหน้าความรู้สึกตัวเองมากนัก
กลัวว่าถ้าวันที่เรารู้สึกไปแล้ว เราก็จะจริงจังมากๆแล้วถ้าสมมุติว่าเค้าได้ทำงานที่อยู่ไกลจากเราไปมาก
ถึงตอนนั้นมันจะแฮปปี้เหมือนกับตอนที่ยังเจอกันบ่อยๆได้ไหม หรือควรหยุดความรุ้สึกตัวเองไว้ตอนนี้ ละปล่อยให้ต่างฝ่ายได้ใช้ชีวิต พบกับคนดีๆที่สามารถอยู่ใกล้เค้าได้แทน