มีคนรัก แต่กลับยิ่งเหงา

ไม่ว่าจะเพราะอยู่ห่างไกล หรืออยู่ใกล้กัน

ถ้าความสำคัญยังคงเดิม คงไม่รู้สึกเหงาแบบนี้ จริงไหม?

ถ้าได้รับความใส่ใจ ความห่วงใยกลับมาบ้าง คงรู้สึกดีกว่านี้ จริงไหม?

ยิ่งห่างไกลกัน เรายิ่งต้องสนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย ไม่ใช่หรือ?

การที่อยู่ดีๆ ก็ต้องรู้สึกเหมือนเป็นคนวิ่งไล่ตาม มันก็แอบท้อในบางที สิ่งที่เหนี่ยวรั้งเราไว้ในตอนนี้คือรักจริงๆ หรือ?

เพราะเรายังรู้สึก เรายังแคร์ ถึงได้ห่วง ถึงได้หวง แล้วตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่มันเปลี่ยนเป็นความน่ารำคาญ การคุยกันเป็นเรื่องน่าเบื่อ เรื่องหวานๆ ที่เคยอมยิ้มทุกครั้งที่คุยกัน กลายเป็นพยายามเลี่ยงประเด็น

การที่เธอได้ไปอยู่ในสังคมแบบใหม่ อยู่ในที่แปลกใหม่ เจอผู้คนมากมาย เธอมีอะไรหลายอย่างให้ทำ มีเรื่องมากมายเข้ามาในแต่ละวัน
ซึ่งเราเข้าใจ เพียงแต่
อย่างน้อยก็ช่วยบอกกันสักนิด ว่าทำอะไร อยู่ที่ไหน เพียงแค่นี้ เราจะได้ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องเป็นห่วงมากมาย
ข้อความที่ทิ้งระยะเวลาการตอบนานขึ้น เราคงเฉยๆ เพราะเราเข้าใจว่าเธออาจยุ่ง แต่เธอกลับตอบข้อความของใครได้ในทันที
บางที มันก็อดคิดมากไม่ได้ บางทีคุยกันอยู่ดีๆ หายไปเป็นชั่วโมง สุดท้ายก็ไปเล่นเกมส์ ดูหนัง ดูบอล ทั้งๆ ที่เมื่อก่อน ดื้อดึงจะคุยให้ได้แม้จะยุ่งแค่ไหน

รู้สึกแย่เหมือนกันนะ นานทีถึงจะได้โทรคุยกัน พอได้โอกาสโทรไป คำแรกที่ได้ยินคือ โทรมาทำไม อ๋อ ไม่มีธุระอะไรหรอกนะ คิดถึงเฉยๆ คุยกันสักนาทีไม่ได้เลยหรือ ทั้งที่เมื่อก่อน ไม่ยอมให้วางเลยแท้ๆ

เธอจะรู้ตัวไหมนะ ว่าเธอไม่เหมือนเดิม
หรือบางที เราอาจจะคิดมาก งี่เง่าไปเอง แท้จริงแล้วไม่มีอะไรเปลี่ยน ซึ่งเราหวังให้มันเป็นแบบนั้น

เพียงอยากขอพื้นที่ระบายเล็กน้อย เผื่อว่าใจจะดีขึ้น ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบ เพราะมันไม่ได้มีอะไรเลย ฮ่าๆๆ

แค่น้อยใจน่ะ แต่ยังเหมือนเดิม
ปล.แต่เราเกลียดคำว่า ทั้งที่เมื่อก่อน จริงๆ นะ