ไม่รู้จะเลิกคิดมันได้ยังไง เรื่องแย่ๆ โชคร้ายเหมือนเราดูดมันเข้ามาหมด
เดิมทีเราเป็นคนที่เรียนเก่งที่สุดในกลุ่ม งานกลุ่มเราทำเองตลอดเพื่อนเราไม่ถึงกับเกเร แต่งานการไม่เอาเลย
แต่ตอนนี้เพื่อนในกลุ่มคนที่น่าตาดีก็ทำงานเป็นพริตตี้ พรีเซนเตอร์ ต่างๆ เลี้ยงตัวเอง เพื่อนที่เหลือไม่ได้เรียนก็ทำงานกัน
จนมีเงินมีตั้งส่งให้พ่อแม่ มีกินมีใช้ เราเลยรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ ตั้งแต่เข้ามหาลัยมาเราเป็นคนละคนเลย ทุกอย่างเละ
เข้าสังคมไม่ได้เป็นโรคกลัวสังคมหรือกลัวคนอันนี้ก็ไม่แน่ใจ ต้องอยู่โดดเดี่ยวมากๆ ถึงขั้นป่วยหนักต้องไปรพ.เอง ไม่รู้จะพึ่งใคร
พ่อกับแม่ก็อยู่ห่างไกลมาก เรามาเรียนตจว เราทำให้พ่อแม่เป็นห่วงมากๆ ที่ผ่านมาเราถูกเลี้ยงยิ่งกว่าไข่ในหิน จนทำอะไรไม่เป็นเลย
ทุกวันนี้เราก็ไปไหนไม่เป็น รถก็ขับไม่เป็นเราใช้ชีวิตอยู่แถวมหาลัย เราไม่เคยไปไกลกว่า1กมเลย(เราอยู่หอในมอ) เรากลัวมาก
แล้วคนอย่างเราจะไปทำมาหากินอะไร เราไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วงอีกแล้ว วันนี้เราได้คุยกับเพื่อนที่ไม่ได้คุยกันมานานมาก
เขาถามชีวิตเรา เรายิ่งไม่อยากตอบ ชีวิตเพื่อนทุกคนเปลี่ยนไปมาก เพื่อนทุกคนจนหมดแต่ทุกวันนี้มีหนทางเป็นของตัวเอง เราเสียใจ
ที่ชีวิตที่ผ่านมา3-4เราไม่เปลี่ยนไปเลย แถมแย่ลงด้วยซ้ำ เราเข้าใจว่าต้องพยายาม เพื่อนมีความพยายามเขาเปลี่ยนกันไปหมดแล้ว
แต่เรากลัว เราคิดมากๆ ทุกวันนี้เราก้เป็นคนเบลอๆ ทำอะไรไม่ค่อยถูก เป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ อยากปรึกษาหมอ แต่เราไม่กล้าไปหารพ เอง
เครียดมาก พยายามหาเรื่อง ปัญหาคนอื่นอ่านในพันทิปกระทู้ให้กำลังใจต่างๆ สุดท้ายเราก็หนีความจริงที่ว่าเราแย่เองไม่ได้เลย  
แน่นอนเราไม่มีเพื่อนในมหาลัย ทุกอย่างยิ่งกดเราขึ้นไปอีกเวลาต้องทำอะไรคนเดียว ประหม่ามาก ไปเรียนแต่ละวันยังยาก เราคิดวนเรื่องนี้ทุกวันก่อนนอน
ไม่รู้จะทำยังไงให้ดีขึ้น ถ้ามีคนอ่านมาถึงตรงนี้แล้วคิดว่าเราไร้สาระ อ่อนแอ ปัญญาอ่อน ก็จริงนะ เรายังคิดว่าเราปัญญาอ่อนเลย