ขอย้อนความไปตอนเสมียเรียนนิดนึงครับ เมื่อก่อนผมจะเป็นคนเด่น ๆ ในกลุ่มเรื่องสร้างสีสัน ความสนุกสนาน เฮฮา สร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อน ๆ หรือคนรอบข้างได้ มีแต่คนถามหาไม่ว่าจะงานสังสรรค์หรืองานแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เรื่องเรียนเพื่อนก็สามรถพึ่งพา(เอาตัวรอด)ได้บ้างแต่ไม่ถึงกับเก่งแบบพวกนั่งแถวหน้า
จนเรียนจบในที่สุด เอาวะมุ่งหน้างาน จนได้งานตรงสายอย่างที่ต้องการ
ปัจจุบันผมทำงานอยู่ในโรงงานแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ทำงานเกี่ยวกับสายการผลิตโดยตรง ยศ supervisor ช่วงแรกที่เข้าไปผู้ใหญ่ให้การต้อนรับดีครับ MGR ผมเทคแคร์ดีมาก หาเวลาเทรนงานให้ผมทั้ง ๆ ที่แกก็ยุ่งอยู่ พอผมเริ่มเข้าที่แกก็เริ่มจ่ายงานให้ทีละน้อย จนกระทั่ง 3 เดือนผ่านไปผมผ่านโปร บรรจุเข้าอยู่โรงงานอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นผมรู้สึกว่าโอเคนี่ งานก็ไม่เท่าไร ทำได้ลุล่วง เจ้านายแฮปปี้ วันหยุดก็สม่ำเสมอ เพื่อนร่วมงานแผนกต่าง ๆ ก็ให้ความร่วมมือดี ทุกอย่างลงตัว
วันเวลาผ่านไปงานเริ่มเยอะขึ้น งานก็หลุด เจ้านายเดินมาตบบ่าถามว่า 'เอ็งเป็นอะไรวะ ช่วงนี้ดูเอื่อย ๆ แฟนทิ้งเหรอ' ผมก็ได้แต่ยิ้มเผื่อน ๆ ตอบไป (แต่ก็เพิ่งโดนบอกเลิกก่อนย้ายงานมาจริง ฮ่าๆ )
การทำงานผมไม่เคยเกี่ยงงาน ยศผมเป็นหัวหน้างานผมก็สามารรถจับไม้ถูพื้นดันพื้นได้โดยไม่อาย ผมสามารถลงไปช่วยงานลูกน้องเปรอะเปื้อนได้โดยไม่ไม่ข้อกังขาว่าข้าเป็นหัวหน้า บ่อยครั้งทที่ซุปเก่าแก่หรือควานให้ผมไปทำโน่นนี่ผมก็ยินดีทำให้ถ้าผมยังมีแรง เขาแฮปปี้ ผมแฮ้ปปี้ เกินเวลางานผมก็ขอ OT ก็ไม่มีปัญหา
ผ่านไปอีก 6 เดือน งานทุกอย่างเริ่มลงดีเทลรายละเอียดเยอะ สกิลการใช้โปรแกรมไมโครซอฟก็ไม่ได้ ดึงกราฟก็ไม่เป็น ภาษา EN ก็ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทำให้ทุกอย่างผมต้องทำแบบแมนวลหมด (จด จด จด และ จด) งานลูกน้องหลุดเนื่องจากผมไม่มีเวลาไปดูหรือไปลงมือช่วย(อันนี้ผมโทษการจัดการของตัวผมเอง) เจ้านายเรียกแผนกขึ้นประชุมและถามว่า 'แผนก ไม่มีไอนี่อยู่ได้ไหม ผมจะมีเขาอยู่ไปทำไมถ้าเป็นหัวหน้าแล้วจัดการอะไรไม่ได้ ' หน้าผมชา ครั้งแรกที่รู้สึกว่าโดนด่าต่อหน้าที่ประชุมมันเป็นแบบนี้เอง
วันเวลาผ่านไปอายุงานครบ 1 ปี งานที่รายละเอียดเยอะผมก็หลุดอยู่บ่อยครั้ง ความถี่ในการโดนต่อว่าหนักขึ้น จากคนเฮฮา กลายเป็นเครียด จากการที่ตื่นนอนมา 'คิด' ว่าวันนี้เราต้องทำอะไรบ้าง กลายเป็น 'คิด' ว่าวันนี้กุจะโดนอะไรบ้าง กิจกรรมที่เคยนัดเพื่อนเป็นกลุ่ม ๆ ไปไหนต่อไหนกันหายไป แทนที่ด้วย OT ทุกวัน วันละ 2 - 3 ชม (ปกติผมเข้างาน 7 โมงเช้า เลิก 4 โมงเเย็น) การไหว้วานจากคนอื่น ๆ กลายเป็นงานลูทีนแบบไม่รู้ตัว จนเกิดคำถามกับตัวเองว่า 'ใช่หน้าที่กุเหรอวะ' จนสุดท้ายก็ถอนตัวไม่ขึ้น เลวร้ายที่สุดคือความเครียดค้างจากงานมาลงกับคนในครอบครัว
ผ่านไปอีกปีครึ่งจนปัจจุบัน ผมคิดว่าผมเสียเครดิตไปหมดเกลี้ยงแล้วทั้งเพื่อนร่วมงาน ลุกน้อง เวลาโดนเจ้านายด่าผมจะเงียบ เงียบจนเขาเอือมแล้วเขาก็หัวเสียไปเอง ผมรู้สึกว่าผมไม่โอเคมาก ๆ กับที่เป็นอยู่ใตอนนี้ จนตอนนี้ผมกลายเป็นคนเกร็ง ๆ ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง จิตรตกตลอด พูดน้อยเวลาทำงานในหัวก็ว่างเปล่าคิดว่าทำงานให้ดีจะได้ไม่โดนด่าอย่างเดียว ช่วงหลัง ๆ มานี่หลายครั้งก็หลุดยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวตอนโดนเจ้านายว่า
ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะนำชีวิตตัวเองไปในทางไหนที่มันดีกว่าโดนด่าไปวัน ๆ ดี ผมเคยวางแผนว่า เออ ทำงานหาประสบการณ์ 2 ปีเปลี่ยนครั้ง จนอายุ 30 ค่อยมาสโคปว่างานอะไรที่เราเห็นว่ามันโอเคกับเรามากที่สุด บลา ๆๆ ตอนนี้ความคิดความกล้าที่จะเขียนใบลาออกยังไม่มีเลยครับ
เหมือนเขียนระบายพร่ำเพ้อ มากกว่านะ 555555
พอจะมีทางดึงตัวเองกลับมาไหมครับ
(ปรึกษา) ทำงานที่แรก รู้สึกว่าโดนเจ้านายตำหนิจนเสียความเป็นตัวเองไป
จนเรียนจบในที่สุด เอาวะมุ่งหน้างาน จนได้งานตรงสายอย่างที่ต้องการ
ปัจจุบันผมทำงานอยู่ในโรงงานแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ทำงานเกี่ยวกับสายการผลิตโดยตรง ยศ supervisor ช่วงแรกที่เข้าไปผู้ใหญ่ให้การต้อนรับดีครับ MGR ผมเทคแคร์ดีมาก หาเวลาเทรนงานให้ผมทั้ง ๆ ที่แกก็ยุ่งอยู่ พอผมเริ่มเข้าที่แกก็เริ่มจ่ายงานให้ทีละน้อย จนกระทั่ง 3 เดือนผ่านไปผมผ่านโปร บรรจุเข้าอยู่โรงงานอย่างเป็นทางการ ตอนนั้นผมรู้สึกว่าโอเคนี่ งานก็ไม่เท่าไร ทำได้ลุล่วง เจ้านายแฮปปี้ วันหยุดก็สม่ำเสมอ เพื่อนร่วมงานแผนกต่าง ๆ ก็ให้ความร่วมมือดี ทุกอย่างลงตัว
วันเวลาผ่านไปงานเริ่มเยอะขึ้น งานก็หลุด เจ้านายเดินมาตบบ่าถามว่า 'เอ็งเป็นอะไรวะ ช่วงนี้ดูเอื่อย ๆ แฟนทิ้งเหรอ' ผมก็ได้แต่ยิ้มเผื่อน ๆ ตอบไป (แต่ก็เพิ่งโดนบอกเลิกก่อนย้ายงานมาจริง ฮ่าๆ )
การทำงานผมไม่เคยเกี่ยงงาน ยศผมเป็นหัวหน้างานผมก็สามารรถจับไม้ถูพื้นดันพื้นได้โดยไม่อาย ผมสามารถลงไปช่วยงานลูกน้องเปรอะเปื้อนได้โดยไม่ไม่ข้อกังขาว่าข้าเป็นหัวหน้า บ่อยครั้งทที่ซุปเก่าแก่หรือควานให้ผมไปทำโน่นนี่ผมก็ยินดีทำให้ถ้าผมยังมีแรง เขาแฮปปี้ ผมแฮ้ปปี้ เกินเวลางานผมก็ขอ OT ก็ไม่มีปัญหา
ผ่านไปอีก 6 เดือน งานทุกอย่างเริ่มลงดีเทลรายละเอียดเยอะ สกิลการใช้โปรแกรมไมโครซอฟก็ไม่ได้ ดึงกราฟก็ไม่เป็น ภาษา EN ก็ครึ่ง ๆ กลาง ๆ ทำให้ทุกอย่างผมต้องทำแบบแมนวลหมด (จด จด จด และ จด) งานลูกน้องหลุดเนื่องจากผมไม่มีเวลาไปดูหรือไปลงมือช่วย(อันนี้ผมโทษการจัดการของตัวผมเอง) เจ้านายเรียกแผนกขึ้นประชุมและถามว่า 'แผนก ไม่มีไอนี่อยู่ได้ไหม ผมจะมีเขาอยู่ไปทำไมถ้าเป็นหัวหน้าแล้วจัดการอะไรไม่ได้ ' หน้าผมชา ครั้งแรกที่รู้สึกว่าโดนด่าต่อหน้าที่ประชุมมันเป็นแบบนี้เอง
วันเวลาผ่านไปอายุงานครบ 1 ปี งานที่รายละเอียดเยอะผมก็หลุดอยู่บ่อยครั้ง ความถี่ในการโดนต่อว่าหนักขึ้น จากคนเฮฮา กลายเป็นเครียด จากการที่ตื่นนอนมา 'คิด' ว่าวันนี้เราต้องทำอะไรบ้าง กลายเป็น 'คิด' ว่าวันนี้กุจะโดนอะไรบ้าง กิจกรรมที่เคยนัดเพื่อนเป็นกลุ่ม ๆ ไปไหนต่อไหนกันหายไป แทนที่ด้วย OT ทุกวัน วันละ 2 - 3 ชม (ปกติผมเข้างาน 7 โมงเช้า เลิก 4 โมงเเย็น) การไหว้วานจากคนอื่น ๆ กลายเป็นงานลูทีนแบบไม่รู้ตัว จนเกิดคำถามกับตัวเองว่า 'ใช่หน้าที่กุเหรอวะ' จนสุดท้ายก็ถอนตัวไม่ขึ้น เลวร้ายที่สุดคือความเครียดค้างจากงานมาลงกับคนในครอบครัว
ผ่านไปอีกปีครึ่งจนปัจจุบัน ผมคิดว่าผมเสียเครดิตไปหมดเกลี้ยงแล้วทั้งเพื่อนร่วมงาน ลุกน้อง เวลาโดนเจ้านายด่าผมจะเงียบ เงียบจนเขาเอือมแล้วเขาก็หัวเสียไปเอง ผมรู้สึกว่าผมไม่โอเคมาก ๆ กับที่เป็นอยู่ใตอนนี้ จนตอนนี้ผมกลายเป็นคนเกร็ง ๆ ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง จิตรตกตลอด พูดน้อยเวลาทำงานในหัวก็ว่างเปล่าคิดว่าทำงานให้ดีจะได้ไม่โดนด่าอย่างเดียว ช่วงหลัง ๆ มานี่หลายครั้งก็หลุดยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวตอนโดนเจ้านายว่า
ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าจะนำชีวิตตัวเองไปในทางไหนที่มันดีกว่าโดนด่าไปวัน ๆ ดี ผมเคยวางแผนว่า เออ ทำงานหาประสบการณ์ 2 ปีเปลี่ยนครั้ง จนอายุ 30 ค่อยมาสโคปว่างานอะไรที่เราเห็นว่ามันโอเคกับเรามากที่สุด บลา ๆๆ ตอนนี้ความคิดความกล้าที่จะเขียนใบลาออกยังไม่มีเลยครับ
เหมือนเขียนระบายพร่ำเพ้อ มากกว่านะ 555555
พอจะมีทางดึงตัวเองกลับมาไหมครับ