"ทำไมต้องทิ้งกันไปด้วยล่ะฟ้า"
"กอล์ฟรักฟ้ามากนะ"
"คุยกันบ้างสิ เราค้างคาใจนะ"
...
..
.
seen

...ประโยคข้างต้นคือข้อความจากแชทไลน์ที่ผมคุยกับแฟนเก่าเอง คำพวกนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวผม รู้สึกปวดหัวและกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่หลายวัน คนที่พร่ำบอกว่ารักผมสุดหัวใจ กับเป็นคนที่ทิ้งผมไปหาใครอีกคน เหลือเพียงน้ำตาผมที่ไหลรินทุกวัน

...ผมรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ผมไม่ดีตรงไหน หลังจบชั้นมัธยมผมแยกแยะไปเรียนคนละที่กับฟ้า เธอได้เรียนมหาลัยชั้นนำ ส่วนผมน่ะหรือ สอบไม่ติดแม้ผมจะพยายามแค่ไหนก็ตาม แต่ผมสัญญากับเธอไว้แล้วว่าอนาคตผมจะทำให้ดีกว่านี้จะหาเงินให้ได้เยอะๆมีชีวิตที่ดี แต่สังคมตรงนั้นของเธอคงดีกว่าสินะ ผมได้แต่ตัดพ้อตัวเอง ไม่น่าเลย น่าจะตั้งใจมากกว่านี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้นะ ผมคิดว่าจะเริ่มชีวิตใหม่ด้วยการสอบใหม่ให้เธอภูมิใจแต่ว่าชีวิตนี้ไม่มีเธอแล้ว

...ผมจึงขึ้นไปบนดาดฟ้าของหอพักเพื่อจบชีวิตตัวเอง ผมเคยไม่เข้าใจพวกที่เขาฆ่าตัวตายนะว่าทำไปทำไม ชีวิตมีค่าเริ่มใหม่ได้เสมอ แต่ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าความรู้สึกทุกข์เกินจะทนไหวเป็นเช่นไร ผมยืนจับราวระเบียงมองเมืองในยามเย็นที่สวยงาม โชคดีที่ด้านล่างตึกนี้ไม่มีคนมากนักเพราะว่าอยู่ในซอยลึก จะได้ไม่มีคนมาเห็นสภาพของผมที่ดูไม่ได้เยอะนัก

...ผมค่อยๆร่วมรวมความทรงจำครั้งสุดท้ายที่มีต่อฟ้า วันที่จีบเธอครั้งแรก รอยยิ้มของเธอที่ผมไม่เคยลืม และ คำพูดที่ตราตรึงใจทุกคำ ผมหลับตาและสูดหายใจลึก ผมพร้อมแล้วสำหรับการตัดสินใจครั้งนี้ เอาวะ จบเสียทีความทุกข์ใจทั้งหมด

ฮึบ!

...ขณะที่ผมครางในลำคอซึ่งเกิดจากอาการหวาดกลัวต่อการตัดสินใจครั้งนี้ อยู่ๆก็มีมือหนึ่งมาแตะไหล่ผมไว้ ความรู้สึกแทบจะระเบิดของผมต้องหยุดลงกลับกลายเป็นตกใจแทน

"เธอมาทำอะไรที่นี่เนี่ย วิวที่นี่สวยดีนะ"

...ผมหันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียงไพเราะนั้น เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาสละสลวย แรกพบเมื่อได้สบตากับเธอผมรู้สึกว่าโลกหยุดค้างไปหลายสิบวินาที ผมต้องยอมรับว่าตะลึงในความงดงามเกินบรรยาย หน้าหมวยและทรงผมหางม้าสีเหลืองปล่อยยาวทำให้ขับผิวสวยของเธอให้เด่นชัด เธออยู่ในชุดนักศึกษาอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม

"นี่เธอ..."

...เธอเรียกผมอีกครั้ง จนผมสะดุ้งแล้วออกจากภวังค์ความลุ่มหลง ผมหวังว่าเธอจะไม่เห็นคราบน้ำตาของผม เรื่องก่อนหน้านี้คงต้องหยุดไว้ก่อนเพราะเธอมาขัดจังหวะ หรือนี่จะคือโชคชะตาที่เปลี่ยนชีวิตผมกันแน่ ผมจึงยอมคุยตอบเธอไป

"ผมมาดูวิวน่ะ ข้างบนลมพัดสบายดี"

"เราเนยนะ เราอยู่หอพักนี้เหมือนกัน ขึ้นมาบนนี้บ่อยๆ ไม่เคยเห็นเธอเลยอ่า"

"พอดีวันนี้ผมเบื่อๆน่ะ เลยลองขึ้นมาเดินเล่นดู"

"แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ"

"ผมชื่อกอล์ฟ ยินดีที่ได้รู้จัก"

     หลังจากนั้นเราสองคนคุยกันยาว ผมรู้สึกสนุกและผ่อนคลาย ดีที่เธอไม่รู้ว่าผมขึ้นมาบนนี้เพราะอะไร ถ้าเธอรู้เธอคงจะรู้สึกไม่ดีกับผมแน่ๆ ผมจึงที่จะสานสัมพันธ์กับเธอให้มากกว่านี้ เลยจะขอไอดีไลน์เธอไว้คุยกัน

"เนย ผมขอไลน์หน่อยสิ"

"ถ้าอยากเจอกันมาเจอกันบนดาดฟ้าได้ตลอดนะ เราชอบมาทุกวันแหละ ดีกว่าเนอะ"

"โอเค ได้ พรุ่งนี้มาใช่ไหม"

"ใช่แล้วมาอยู่แล้ว อยากเจอกันหรอ"

"อืมใช่"

     ผมตอบเธอแบบเขินๆ รู้สึกได้เลยว่าอายจนแสบใบหน้า ตัวผมบิดเล็กน้อย เธอต้องเห็นท่าทางของผมแน่ๆยิ่งทำให้ผมเขินขึ้นไปอีก
"เฮ้ยยยยย" ผมร้องตกใจสุดเสียงแล้วรีบกระโดดหนีไปทางอื่น ผมรีบหันไปมองมือที่กำลังโอบแผ่นหลังผมไว้ มือของเนยนั่นเอง

"ผมตกใจหมดเลยอ่า"

"เราจะแกล้งแหย่เล่นหน่อยน่ะ เห็นทำท่าแปลกๆ"

"นั่นสินะ" ผมตอบเธอไปแบบไม่รู้จะพูดอะไร

"เดิ๋ยวเราไปก่อนดีกว่า ใกล้ดึกแล้ว กอล์ฟอยู่นานเดิ๋ยวผีหลอกไม่รู้ด้วยนะ"

"โอเค เดิ๋ยวผมอยู่ก่อนนะ"

     หลังจากเธอกลับไป ผมมองวิวเมืองในยามค่ำคืนเต็มไปด้วยแสงสีตระการตา ผมจึงทบทวนดูอีกครั้งกับเรื่องที่ผมจะทำไปในวันนี้ทั้งหมด เมื่อผมกลับห้องพักแล้วผมได้แต่มองเพดานคิดถึงเนยทั้งคืนจนเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่ อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้ จะทำยังไงดีนะให้เธอชอบ ถ้าเธอรู้สภาพผมในตอนนี้ล่ะ ผมไม่กลัวอะไรแล้ว ถ้าจะมีคนไม่ชอบผมอีก ผมจะไม่มีค่าขนาดนั้นเลยหรือ หลังจากนั้นผมค่อยตัดสินเรื่องราวในชีวิตอีกที และความรู้สึกเสียใจในเรื่องเก่ายังคงวนเวียนไม่จางหาย มีทั้งความรู้สึกดีใจเสียใจปะปนกันไป ผมคิดนู่นคิดนี่อยู่นานกว่าจะหลับลง

...วันต่อมา ผมได้ใช้ชีวิตไปอีกวัน ผมไปเรียนที่มหาลัย อาจารย์เลิกคลาสช้า ผมกลัวเดิ๋ยวจะดึกเสียก่อน ทำให้ผมรู้สึกร้อนรนใจเต้นไปหมดเมื่อไหร่อาจารย์จะปล่อยเสียที ผมจะได้รีบไปหาเนยเสียที เธอจะรอผมรึเปล่านะ

     ผมรีบวิ่งจากห้องเรียนไปที่หอพัก คนที่อยู่ระหว่างทางคงคิดว่าผมบ้าแน่ๆที่วิ่งไปยิ้มไป ผมได้ค้นพบความสุขครั้งใหม่ของผมแล้วนิ ผมสัมผัสได้เลยว่าเหงื่อเต็มตัวไปหมด ผมรีบเปิดประตูดาดฟ้า

     ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือภาพเนยกับผู้ชายวัยกลางคน เขาคือเจ้าของหอพักนั่นเอง เนยกำลังโอบเอวชายคนนั้นไว้ ผมคงเปิดประตูดังเกินไป ทำให้ทั้งสองผละออกจากกัน ผมมาขัดจังหวะใช่ไหมเนี่ย ผมต้องเจอเรื่องแบบนี้อีกแล้วหรือ คนที่ชอบต้องไปชอบคนอื่นเนี่ย เจ้าของหอต้องรวยอยู่แล้วน่ะสิ เขาเป็นเจ้าของหอพักแถวนี้หมดทั้งซอยเลย รูปร่างหน้าตาก็ดีอยู่ มีรถหรูขับ สาวๆก็ต้องชอบอยู่แล้ว ใครจะมาชอบคนแบบผมกันล่ะ ความคิดผมเตลิดไปหมดก่อนเนยจะพูดขึ้นมาแทรกความคิดผมจึงหยุดลง

"อ้าว กอล์ฟมาแล้วหรอ"

."ใช่ ผมเพิ่งเลิกเรียน" ผมตอบกลับไปแล้วสวัสดีเจ้าของหอ

"เดิ๋ยวพวกเธอคุยกันไปนะ เป็นแฟนกันในวัยเรียนนี่มันดีจริงๆเลยนะ คงมีความสุขหวานแหววน่าดู ฉันขอไปเฝ้าหอก่อนล่ะ" ลุงเจ้าของหอพูดแล้วเดินจากไป

...สิ่งที่ผมคิดก่อนหน้านี้ มันมองโลกในแง่ร้ายเกินไปแล้ว ตอนนี้อารมณ์สุข ทุกข์มันเข้ามาเต็มไปหมด ทำให้ผมสับสนมากไปหน่อย ท่าทางจะไม่มีอะไรแล้ว เหตุการณ์ที่ดูใกล้ชิดสนิทสนมเมื่อกี้มันคืออะไร
     ผมไม่คิดจะถามเรื่องก่อนหน้านี้กับเนย เราเพิ่งรู้จักกันจะไปหวงอะไรกันได้ และจะดูไม่สุภาพด้วย

"เป็นไงบ้างกอล์ฟ วันนี้"

"ก็ดีนะ วันนี้เรียนสนุกดี"

"กอล์ฟมีแฟนรึเปล่าเนี่ย"

"ไม่มีนะ แล้วเนยล่ะ"

"เราก็ไม่มีเหมือนกัน"

     หรือเธอจะมีใจกับผม จึงถามมาแบบนี้ ใครๆก็คิดเข้าข้างตัวเองทั้งนั้นแหละ ผมไม่กล้าจีบเธอเกินไป มันดูจะเร็วเกินไปนัก

"ดีเลยกอล์ฟ เราจะได้คุยกันได้แบบสบายใจ"
"นั่นสินะ" ผมเขินจนไม่รู้จะพูดตอบอะไรไป จนเกิดความเงียบระหว่างเราสองคน จนเธอเปิดประเด็นคำถามขึ้นมา

"กอล์ฟคิดว่าคนเราตายเพื่อคนที่รักได้จริงๆไหม ดูจากในหนังเห็นคนสละชีวิตให้กันได้มากมาย กระโดดให้รถชนแทนบ้าง รับกระสุนปืนแทนบ้าง"

"ผมคิดว่าได้นะถ้ารักกันจริงๆ ใครจะไปทนไหวล่ะคนรักตายต่อหน้าต่อตา ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไรด้วย ตายเสียดีกว่า"

     ผมคิดแบบนั้นจริงๆ ไม่ได้ตอบเอาเท่ ผมเคยคิดจะตายอยู่แล้ว ถ้าให้ปกป้องคนที่รักที่อยู่ตรงหน้าเนี่ย ผมทำได้อยู่แล้วไม่เสียดายชีวิตเลย ถ้าได้รักกัน

"ใช่เหรอกอล์ฟ ใครๆก็เห็นแก่ตัวทั้งนั้นแหละ ชีวิตตัวเองแท้ๆ แฟนคนรักหาใหม่ได้ แต่ชีวิตตัวเองหาใหม่ไม่ได้นะ"

"อ้าวเนย แต่คนที่เรารักมีคนเดียวเหมือนกัน แต่ละคนแทนกันไม่ได้หรอก จะให้คนรูปร่างหน้าตาหรือนิสัยคล้ายกันก็ไม่ได้หรอกนะ"

"ถ้ามีคนคิดดีๆแบบกอล์ฟเยอะๆก็คงดี"

"แล้วเนยชอบคนแบบไหนเหรอ"

"แบบกอล์ฟไง"

     ผมรู้สึกเขินไปหมดกับคำตอบของเธอ หรือว่าผมจะได้มีรักครั้งใหม่แล้ว ถ้าผมได้รักจะดูแลรักครั้งนี้และทำตัวให้ดีที่สุดเลย ผมจะพยายาม

"ล้อเล่นน่ากอล์ฟเราเพิ่งรู้จักกันเอง"

"เอิ่ม" ผมแกล้งทำเสียงแบบเอือมระอาที่ต้องเจอเรื่องแบบนี้

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมา "ฉันเป็นของๆเธอถูกสร้างมาไว้เพื่อเธอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน" ทำให้ผมนึกถึงอดีตตอนรักอยู่กับฟ้าเพราะว่านี่คือเพลงที่เราใช้ร่วมกันเพื่อบ่งบอกว่าจะรักกันตลอดไป

"กอล์ฟ ช่วยแม่เล่นไลน์หน่อย กดเพิ่มเพื่อนไม่เป็น มีธุระจะคุยกับเพื่อน" เสียงจากปลายสายแม่ผมเอง เรื่องเทคโนโลยีแกไม่ค่อยสันทัดนัก มักจะโทรมาสอบถามเสมอ แต่ไม่ใช่เวลานี้สิแม่ กำลังจังหวะดีเลย แต่ผมเชื่อเสมอนะว่าครอบครัวต้องมาก่อนอยู่แล้ว

"เนยเดิ๋ยวเราขอตัวก่อนนะ จะไปช่วยแม่ก่อน"

"โอเคเดิ๋ยวเจอกันใหม่นะกอล์ฟ"

     เนยยังคงนั่งเหม่อลอยเล่นบนดาดฟ้า ฟังเพลงสบายใจจากหูฟังของเธอ อยากจะรู้จังว่าเพลงที่เธอฟังคือเพลงอะไร แต่ผมก็ยังขัดใจไม่หาย เรื่องมันยังกวนใจผมอยู่ เรื่องที่เจ้าของหอพักอยู่กับเธอเมื่อตอนเย็นนั้น แต่ผมต้องชนะใจเธอให้ได้ เธอคงจะมีใจอยู่ไม่น้อย

     เช้าวันใหม่ หยุดวันเสาร์ วันนี้ผมอยากดูดีสักหน่อย ใครๆก็อยากดูดีต่อหน้าคนที่ตัวเองชอบทั้งนั้น ผมโกนหนวดให้เรียบร้อยและใส่เสื้อยืดตัวโปรด ที่เวลาปกติผมจะใส่เฉพาะออกไปเที่ยวข้างนอกเท่านั้น แต่ถือโอกาสนี้อยากมั่นใจขึ้นมาหน่อยใส่แค่ขึ้นไปบนดาดฟ้านี่แหละ ผมอยู่หน้ากระจกอยู่นานคอยจัดทรงผมตัวเอง และ ทำตัวเหมือนพวกอ่อนหัดเพิ่งหัดจีบสาว ดูเทคนิคจีบสาวตามเว็ปไซต์และกระทู้ต่างๆ มันตื่นเต้นนินาในทุกๆวันที่ต้องเจอเนยและไม่อยากพลาดอะไรไป ผมอยากให้ถึงเวลาเย็นเร็วๆ ไม่มีจิตใจจะทำอาหารนอกจากคิดเรื่องเนย ผมต้องลบเลือนอดีตที่เลวร้ายแล้วสร้างความทรงจำดีๆใหม่ให้ได้ วันนี้ผมออกไปซื้อขนมมาเผื่อเธอด้วย อยากให้เธอประทับใจและยังมีดอกไม้ด้วยไม่รู้ว่าเธอจะชอบรึป่าวแต่ผมอยากให้

     เวลาเย็นมาถึง ผมขึ้นมาดาดฟ้าอีกครั้งเหมือนวันก่อน วันนี้เนยอยู่คนเดียวไม่มีใครอยู่ด้วย เธอดูสดใสเหมือนเคยแต่มาในชุดนักศึกษาแม้ในวันเสาร์และยังฟังเพลงเหมือนเคย

"เนยทำไมวันนี้ใส่ชุดนักศึกษาล่ะ"

"อ่อวันนี้เรามีเรียนนะ กอล์ฟคงหยุดสบายเลยล่ะสิ"

"ป่าวหรอกผมมีการบ้านรายงานทำอยู่นะ" ผมตอบเอาหน้าไป ใครจะตอบว่าว่างกันล่ะเอาหน้าให้ดูดีหน่อยสิ

     เรายืนกันตรงรั้วบนดาดฟ้า บรรยากาศช่างดีเหลือเกิน มีลมพัดเส้นผมด้านข้างของเธอให้ผมได้แอบมองใบหน้าที่น่ารัก ผมได้แต่เก็บดอกไม้รอเวลาให้เธอ ใจผมเต้นตึกตักไปหมด

"ผู้หญิงหลายคนชอบบอกว่า ผู้ชายก็ไม่ดีเหมือนกันหมด แต่กอล์ฟทำให้เราเปลี่ยนความคิดไปเลยว่า ผู้ชายดีๆก็มีเหมือนกันเนอะ" เธอพูดเสียงน่ารักและหันมายิ้มให้ผม ผมรู้สึกชื่นใจแล้วยิ้มตอบ

"อะไรไม่ขนาดนั้นหรอก ผมเองอาจมีด้านไม่ดีที่เนยไม่รู้ก็ได้นะ ฮ่าฮ่า"

"บ้า ไม่จริงหรอก เราดูออกน่า อย่าถ่อมตัวเลย"

"เนยฟังเพลงอะไรอยู่เหรอ"

"ฟังเพลง ลมหายใจของกันและกันนะ"แล้วเธอยื่นหูฟังให้ผมลองฟังบ้าง

     บรรยากาศเป็นใจกับผมมาก เหมือนโชคชะตาทุกอย่างช่วยเหลือผม การที่ผมเสียรักเก่าไปก็ได้พบสิ่งใหม่ ถึงเวลาที่ผมจะบอกความในใจ เราอยู่ใกล้ชิดจนผมได้ยินเสียงหายใจของเธอราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดลงเงียบสงัดไปหมด ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋าเป้ที่ผมซ่อนดอกไม้ไว้ ผมรู้สึกตื่นเต้นไปหมดจนรู้เลยว่าออกทางสีหน้าจนเธอสังเกตเห็นแน่ๆและตัวผมเริ่มสั่นเทาในความเขินอาย

...ผมต้องหยุดชะงัก เนยเข้ามาโอบกอดผม ผมคงไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้ผ่านเลยไป ผมจึงจะโอบกอดเธอกลับให้เธออบอุ่นสุดหัวใจ ช่างดีจริงๆที่ได้ใกล้ชิดกับคนที่ผมชอบ คงไม่ได้ฝันไปใช่ไหม

     เธอไม่พูดอะไร เหตุการณ์เริ่มผิดปกติผมรู้สึกได้ เธอค่อยๆดันผมไปข้างรั้วกั้นดาดฟ้า ความรู้สึกอบอุ่นเปลี่ยนเป็นหวาดระแวง ผมฮึดฮัดพยายามดิ้นให้หลุดจากการจับกุมของเธอที่ไม่ใช่การกอดอย่างที่ผมเข้าใจ ผมหลุดไปจากแขนของเธอไม่ได้เลย อยากจะร้องให้คนช่วยแต่ร้องไม่ออก ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว นอกจากออกไปจากสถานการณ์นี้ให้ได้

"หยุดนะ เนย จะทำอะไรของเธอ"เสียงของผมสั่นเครือผมเริ่มรู้สึกหวาดกลัวเธอแล้ว

     ใบหน้าของเนยจากสาวสวยวัยใสกลายเป็นซากศพที่ตาลึกกลวงไร้ดวงตา ตามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดไหล ใบหน้าที่บิดเบี้ยวและคอที่หักมาด้านข้าง น้ำหนองจากปากเธอ ไม่สิต้องเรียกว่ามัน น้ำหนองกระเด็นโดนร่างกายผม เมื่อผมรู้สึกหวาดกลัวตัวสั่นถึงขีดสุด ไม่ทันที่ผมจะทำอะไร ร่างของผมถูกโยนลงจากดาดฟ้า ผมไม่ได้ยินว่าวิญญาณเนยพูดอะไรแต่อ่านปากได้ระหว่างที่ผมกำลังร่วงหล่นลงสู่พื้นข้างล่าง "ถ้ารักกันจริงต้องตายแทนกันได้สิ" ดอกไม้ค่อยๆลอยกลางอากาศ

ฝากด้วยเผื่อใครจะเสพเรื่องอื่นนะ
https://www.facebook.com/Thanatiphorn-1712326089057715/?ref=aymt_homepage_panel
ธนติภรณ์