“ความตายแข็งแรงกว่าชีวิต แต่ความรักแข็งแรงกว่าความตาย ยิบราลว่าไว้ หมูใหญ่ว่าเป็นอย่างนั้นไหม”
เจ้าของเสียงบางใสพอเหมาะกับร่างบอบบางของเธอถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“กวีพูดคมคายเสมอนะ”
หนุ่มร่างใหญ่ตอบแล้วยิ้มให้กับพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าอยู่ตรงหน้า หญิงสาวเอนศีรษะอิงไหล่หนาของเขา ลมทะเลพัดผมยาวของเธอไหวไปมา
“แล้วหมูใหญ่เชื่อแบบนั้นไหมล่ะ” เธอถามอีก
“หมูน้อยเชื่อ หมูใหญ่ก็เชื่อ” เขาว่า
“หมูน้อยหนาวล่ะสิเสื้อยืดเซตนี้เนื้อบางเหลือเกิน”
ชายหนุ่มเอามือซ้ายโอบไหล่เล็กนั้นเบา ๆ หากแต่ความอบอุ่นนั้นเหมือนจะท่วมท้นจนท้าทายกับเกลียวคลื่นที่โยนเข้าหาฝั่งและลมทะเลที่พัดสม่ำเสมออย่างไม่รู้จักหยุดหย่อนได้
สองร่างที่สวมเสื้อยืดพิมพ์ลายเดียวกันนั่งมองทะเลจนค่ำ พระจันทร์แขวนบนโค้งฟ้าเหนือผืนน้ำสีดำมืด
“เส้นขอบฟ้ามันมีจริงไหม หมูใหญ่” หมูน้อยถาม
“มีสิ ไม่งั้นจะเขียนกวี เขียนเพลงอะไรมากมายได้ไง หมูใหญ่จะอยู่ตรงนั้นคอยหมูน้อยนะ” ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ
“รู้ไหม หมูใหญ่นะมีคำตอบให้หมูน้อยเสมอ” หญิงสาวเอ่ยชมขณะหมูใหญ่กุมมือบางนั้นไว้แน่น
“บางทีอาจตอบผิดก็ได้นะ” ชายหนุ่มเย้า ปากตาเขายิ้มแจ่มใสไม่ต่างกัน
“ไม่สำคัญว่า ถูกหรือผิดหรอก เพราะคำตอบมันมีความหมายมากกว่านั้น มันแสดงว่าหมูใหญ่อยู่ข้าง ๆ หมูน้อยเสมอ ๆ ต่างหาก” หมูน้อยมองใบหน้าคมสันภายใต้หมวกแก๊ปสีเข้มที่ต้องแสงจันทร์ยามนี้ เธอบอกกับตัวเองว่าจะจดจำผู้ชายแสนดีคนนี้ไว้ให้นานแสนนาน
รถขายปลาหมึกย่างแล่นช้า ๆ แสงไฟสีส้มส่องประทะแผงปลาหมึกแห้งชวนลิ้มลอง
“กินหมึกย่างไหม” หมูใหญ่ถาม
“หอมจังเลย กิน กิน แต่มันวิ่งเลยไปแล้ว อด หมูใหญ่ถามช้าไปไหม” หมูน้อยทำหน้าเบ้ใส่
“ไม่หรอกรถขายหมึกย่างจะมีอีกคันวิ่งตามมาห่าง ๆ เพื่อมาให้คนเรียกไม่ทันอย่างเราได้ซื้อ”
เขาดึงมือเล็กนั้นขึ้น พากันเดินไปริมถนนด้านหน้าชายหาดรอคอยรถมอเตอร์ไซด์ติดหลอดไฟสีส้มที่ขับช้า ๆ ที่กำลังจะเดินทางมาถึง
...
“เอาสองตัวเนอะ” คนขายหมึกย่างหยิบหมึกขนาดที่หมูน้อยเคยซื้อลงมาวางบนเตาถ่าน ลูกค้าพยักหน้าให้หนุ่มลูกอีสาน เสียงเตาไฟดังปุปะเบา ๆ
“ผมบดให้บาง ๆ เลยจะได้ทานง่าย ๆ นะ อ้อ ลุงยักษ์แกไปไหนซะล่ะครับ”
พ่อค้าถามเมื่อไม่เห็นคู่รักสูงวัยที่ขนาดร่างกายต่างกันลิบลับมายืนซื้อหมึกย่างคู่กันเหมือนเดือนก่อน
“ลุงแกไปรอป้าอยู่ที่ขอบฟ้าแล้ว” หมูน้อยตอบขณะยื่นเงินให้
“ผมเสียใจเรื่องลุงด้วย แต่ป้ายังแข็งแรง ขอให้อยู่เป็นลูกค้าผมอีกนาน ๆ นะครับ”
เธอยิ้มให้พ่อค้าช่างเจรจา ประโยคบอกเล่าสักครู่นี้ไม่ต้องคุยต่อ แต่หมูน้อยรู้แล้วว่าอะไรแข็งแรงกว่าความตายที่จะเดินทางมาถึงเธอไม่วันใดก็วันหนึ่ง
...............................................................
ปล. เรื่องนี้ใช้เวลา 1 ชั่วโมง 7 นาที 587 คำ 1 หน้าเอสี่ แวะมาพูดคุย ติชมกันได้เช่นเคยครับ
ภาพจาก topicstock.ppantip.com
เรื่องสั้นหน้าเดียว : เส้นขนานของความเหงา
เจ้าของเสียงบางใสพอเหมาะกับร่างบอบบางของเธอถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“กวีพูดคมคายเสมอนะ”
หนุ่มร่างใหญ่ตอบแล้วยิ้มให้กับพระอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าอยู่ตรงหน้า หญิงสาวเอนศีรษะอิงไหล่หนาของเขา ลมทะเลพัดผมยาวของเธอไหวไปมา
“แล้วหมูใหญ่เชื่อแบบนั้นไหมล่ะ” เธอถามอีก
“หมูน้อยเชื่อ หมูใหญ่ก็เชื่อ” เขาว่า
“หมูน้อยหนาวล่ะสิเสื้อยืดเซตนี้เนื้อบางเหลือเกิน”
ชายหนุ่มเอามือซ้ายโอบไหล่เล็กนั้นเบา ๆ หากแต่ความอบอุ่นนั้นเหมือนจะท่วมท้นจนท้าทายกับเกลียวคลื่นที่โยนเข้าหาฝั่งและลมทะเลที่พัดสม่ำเสมออย่างไม่รู้จักหยุดหย่อนได้
สองร่างที่สวมเสื้อยืดพิมพ์ลายเดียวกันนั่งมองทะเลจนค่ำ พระจันทร์แขวนบนโค้งฟ้าเหนือผืนน้ำสีดำมืด
“เส้นขอบฟ้ามันมีจริงไหม หมูใหญ่” หมูน้อยถาม
“มีสิ ไม่งั้นจะเขียนกวี เขียนเพลงอะไรมากมายได้ไง หมูใหญ่จะอยู่ตรงนั้นคอยหมูน้อยนะ” ชายหนุ่มตอบยิ้ม ๆ
“รู้ไหม หมูใหญ่นะมีคำตอบให้หมูน้อยเสมอ” หญิงสาวเอ่ยชมขณะหมูใหญ่กุมมือบางนั้นไว้แน่น
“บางทีอาจตอบผิดก็ได้นะ” ชายหนุ่มเย้า ปากตาเขายิ้มแจ่มใสไม่ต่างกัน
“ไม่สำคัญว่า ถูกหรือผิดหรอก เพราะคำตอบมันมีความหมายมากกว่านั้น มันแสดงว่าหมูใหญ่อยู่ข้าง ๆ หมูน้อยเสมอ ๆ ต่างหาก” หมูน้อยมองใบหน้าคมสันภายใต้หมวกแก๊ปสีเข้มที่ต้องแสงจันทร์ยามนี้ เธอบอกกับตัวเองว่าจะจดจำผู้ชายแสนดีคนนี้ไว้ให้นานแสนนาน
รถขายปลาหมึกย่างแล่นช้า ๆ แสงไฟสีส้มส่องประทะแผงปลาหมึกแห้งชวนลิ้มลอง
“กินหมึกย่างไหม” หมูใหญ่ถาม
“หอมจังเลย กิน กิน แต่มันวิ่งเลยไปแล้ว อด หมูใหญ่ถามช้าไปไหม” หมูน้อยทำหน้าเบ้ใส่
“ไม่หรอกรถขายหมึกย่างจะมีอีกคันวิ่งตามมาห่าง ๆ เพื่อมาให้คนเรียกไม่ทันอย่างเราได้ซื้อ”
เขาดึงมือเล็กนั้นขึ้น พากันเดินไปริมถนนด้านหน้าชายหาดรอคอยรถมอเตอร์ไซด์ติดหลอดไฟสีส้มที่ขับช้า ๆ ที่กำลังจะเดินทางมาถึง
...
“เอาสองตัวเนอะ” คนขายหมึกย่างหยิบหมึกขนาดที่หมูน้อยเคยซื้อลงมาวางบนเตาถ่าน ลูกค้าพยักหน้าให้หนุ่มลูกอีสาน เสียงเตาไฟดังปุปะเบา ๆ
“ผมบดให้บาง ๆ เลยจะได้ทานง่าย ๆ นะ อ้อ ลุงยักษ์แกไปไหนซะล่ะครับ”
พ่อค้าถามเมื่อไม่เห็นคู่รักสูงวัยที่ขนาดร่างกายต่างกันลิบลับมายืนซื้อหมึกย่างคู่กันเหมือนเดือนก่อน
“ลุงแกไปรอป้าอยู่ที่ขอบฟ้าแล้ว” หมูน้อยตอบขณะยื่นเงินให้
“ผมเสียใจเรื่องลุงด้วย แต่ป้ายังแข็งแรง ขอให้อยู่เป็นลูกค้าผมอีกนาน ๆ นะครับ”
เธอยิ้มให้พ่อค้าช่างเจรจา ประโยคบอกเล่าสักครู่นี้ไม่ต้องคุยต่อ แต่หมูน้อยรู้แล้วว่าอะไรแข็งแรงกว่าความตายที่จะเดินทางมาถึงเธอไม่วันใดก็วันหนึ่ง
...............................................................
ปล. เรื่องนี้ใช้เวลา 1 ชั่วโมง 7 นาที 587 คำ 1 หน้าเอสี่ แวะมาพูดคุย ติชมกันได้เช่นเคยครับ
ภาพจาก topicstock.ppantip.com