บทความด้านล่างลอกมาจากในหนังสือฉบับเต็มนะเจ้าคะ
หลายคนบอกว่าอาทิตย์ที่แล้วละครไม่ค่อยหวาน
อิชั้นเลยมาเต็มความหวานให้
อิชั้นอยากรู้จริงๆ คุณชายใช้กฎหมายฉบับไหนเนี่ย
“เพลงจบแล้ว”
“เดี๋ยวซี” รัชชานนท์ยึดมือเอาไว้แน่น “เต้นรำกับฉันอีกเพลง ฉันจะพิจารณาลดโทษให้กึ่งหนึ่ง”
“อุ๊ยตาย ขอบคุณเจ้าค่ะท่านศาลที่เราคบ...เอ๊ย...เคารพ” สร้อยฟ้าทำเสียงล้อเลียนดาราหญิงคนหนึ่ง
ของคณะละครแถวตรอกตึกดิน “อีฉันผิดอะไรมิทราบ แล้วจะลงโทษอีฉันอย่างไรมิทราบเจ้าคะ”
คุณชายเล็กทำหน้าขึงขัง หากริมฝีปากกลับคล้ายเผยอยิ้ม
“เจ้าเหยียบเท่าผู้พิพากษา เราจะลงโทษเจ้าด้วยการหอมแก้มให้ครบแปด
แต่จะลดโทษให้กึ่งหนึ่ง หากเจ้าจะเต้นรำกับผู้พิพากษาต่อ”
“เชอะ ร้อยลิ้นกะลาวน”
“นี่ดูหมิ่นศาลเหรอ” เขาแสร้งทำหน้าถทึง
“กลัวแล้วเจ้าค่า”
“เธอติดค้างโทษฉันอยู่ จำได้ไหม”
หือ” หล่อนเลิกคิ้ว
วันที่เต้นรำกัน เธอเหยียบเท้าฉันแปดครั้ง ฉันลดโทษให้กึ่งหนึ่ง เหลือหอมแก้มสี่ที”
“ฮ้าย คุณชายเนี่ย” หล่อนปัดมือเขาออก หันไปยิ้มเอียงอาย
“เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ยังมาทำเล่นอีก”
"ฉันไม่ได้ทำเล่นนะ” รัชชานนท์เชยคางหล่อนให้หันมา
ใบหน้าแดงก่ำนั้นปลุกน้ำใจของเขาให้พลุ่งพล่าน ลืมสิ้นความตายไปชั่วขณะ
“ฉันเพียงอยากจะเก็บเธอเอาไว้ในความทรงจำสุดท้ายของชีวิตเท่านั้นเอง
...อนุญาติให้ฉันลงโทษเธอนะ แม่เชลยรักของฉัน”
.....
“ลดโทษให้จำเลยเหลือทีเดียวได้ไหมเจ้าคะ ท่านศาลที่เคารพ”
“เป็นสองทีได้ไหม”
หล่อนยิ้มเขิน ก่อนจะเอียงแก้มให้
“ไม่ใช่แก้มสิ อุตส่าห์ลดโทษให้ทั้งที”
จบแรกที่เคยประทับตรึงใจ
หากจูบนี้หมายถึงชีวิตที่มอบให้เขาครอบครอง
“อีฉันพ้นโทษแล้วใช่มั้ยเจ้าคะ” หล่อนถามตามอย่างละครแก้เก้อ
“โทษที่เหยียบเท้าฉันน่ะหมดแล้ว”
สร้อยฟ้าเหลือบตามองสามี “แล้วมีอะไรที่อีฉันทำอะไรผิดอีกเล่าคะ”
“เธอทำให้ฉันรักน่ะสิ” รัชชานนท์บีบคางหล่อนเบาๆ เขย่าไปมา “โทษมหันต์ ต้องติดคุกไปตลอดชีวิต”
“แหม คุกไหนไม่ทราบเจ้าคะ”
“นี่ไง” เขาจิ้มที่อกข้างซ้ายของตัวเอง “คุกในหัวใจฉัน ไม่มีการลดโทษ ไม่มีการผ่อนผัน เธอต้องอยู่ข้างในตลอดไป”
สร้อยฟ้าอมยิ้มขวยเขิน “ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีเจ้าค่ะ อย่าไล่อีฉันออกก็แล้วกัน”
“รับรอง จะกักตัวเอาไว้ ไม่ให้ไปไหนเทียว” รัชชานนเอ่นอย่างเคร่งครัดก่อนจะดึงร่างน้อยนั้นมาโอบกอดเอาไว้
แหมคุณชายขาตัดสินคดีแบบนี้ ตอนฟ้องร้องขึ้นศาลไหนค่ะ สาน..ยา..รัก หรือ สาน...ยา...ใจ
โทษทัณฑ์...ของคุณชายรัชชานนท์...โทษหนักเอาการ
หลายคนบอกว่าอาทิตย์ที่แล้วละครไม่ค่อยหวาน
อิชั้นเลยมาเต็มความหวานให้
อิชั้นอยากรู้จริงๆ คุณชายใช้กฎหมายฉบับไหนเนี่ย
“เพลงจบแล้ว”
“เดี๋ยวซี” รัชชานนท์ยึดมือเอาไว้แน่น “เต้นรำกับฉันอีกเพลง ฉันจะพิจารณาลดโทษให้กึ่งหนึ่ง”
“อุ๊ยตาย ขอบคุณเจ้าค่ะท่านศาลที่เราคบ...เอ๊ย...เคารพ” สร้อยฟ้าทำเสียงล้อเลียนดาราหญิงคนหนึ่ง
ของคณะละครแถวตรอกตึกดิน “อีฉันผิดอะไรมิทราบ แล้วจะลงโทษอีฉันอย่างไรมิทราบเจ้าคะ”
คุณชายเล็กทำหน้าขึงขัง หากริมฝีปากกลับคล้ายเผยอยิ้ม
“เจ้าเหยียบเท่าผู้พิพากษา เราจะลงโทษเจ้าด้วยการหอมแก้มให้ครบแปด
แต่จะลดโทษให้กึ่งหนึ่ง หากเจ้าจะเต้นรำกับผู้พิพากษาต่อ”
“เชอะ ร้อยลิ้นกะลาวน”
“นี่ดูหมิ่นศาลเหรอ” เขาแสร้งทำหน้าถทึง
“กลัวแล้วเจ้าค่า”
“เธอติดค้างโทษฉันอยู่ จำได้ไหม”
หือ” หล่อนเลิกคิ้ว
วันที่เต้นรำกัน เธอเหยียบเท้าฉันแปดครั้ง ฉันลดโทษให้กึ่งหนึ่ง เหลือหอมแก้มสี่ที”
“ฮ้าย คุณชายเนี่ย” หล่อนปัดมือเขาออก หันไปยิ้มเอียงอาย
“เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ยังมาทำเล่นอีก”
"ฉันไม่ได้ทำเล่นนะ” รัชชานนท์เชยคางหล่อนให้หันมา
ใบหน้าแดงก่ำนั้นปลุกน้ำใจของเขาให้พลุ่งพล่าน ลืมสิ้นความตายไปชั่วขณะ
“ฉันเพียงอยากจะเก็บเธอเอาไว้ในความทรงจำสุดท้ายของชีวิตเท่านั้นเอง
...อนุญาติให้ฉันลงโทษเธอนะ แม่เชลยรักของฉัน”
.....
“ลดโทษให้จำเลยเหลือทีเดียวได้ไหมเจ้าคะ ท่านศาลที่เคารพ”
“เป็นสองทีได้ไหม”
หล่อนยิ้มเขิน ก่อนจะเอียงแก้มให้
“ไม่ใช่แก้มสิ อุตส่าห์ลดโทษให้ทั้งที”
จบแรกที่เคยประทับตรึงใจ
หากจูบนี้หมายถึงชีวิตที่มอบให้เขาครอบครอง
“อีฉันพ้นโทษแล้วใช่มั้ยเจ้าคะ” หล่อนถามตามอย่างละครแก้เก้อ
“โทษที่เหยียบเท้าฉันน่ะหมดแล้ว”
สร้อยฟ้าเหลือบตามองสามี “แล้วมีอะไรที่อีฉันทำอะไรผิดอีกเล่าคะ”
“เธอทำให้ฉันรักน่ะสิ” รัชชานนท์บีบคางหล่อนเบาๆ เขย่าไปมา “โทษมหันต์ ต้องติดคุกไปตลอดชีวิต”
“แหม คุกไหนไม่ทราบเจ้าคะ”
“นี่ไง” เขาจิ้มที่อกข้างซ้ายของตัวเอง “คุกในหัวใจฉัน ไม่มีการลดโทษ ไม่มีการผ่อนผัน เธอต้องอยู่ข้างในตลอดไป”
สร้อยฟ้าอมยิ้มขวยเขิน “ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีเจ้าค่ะ อย่าไล่อีฉันออกก็แล้วกัน”
“รับรอง จะกักตัวเอาไว้ ไม่ให้ไปไหนเทียว” รัชชานนเอ่นอย่างเคร่งครัดก่อนจะดึงร่างน้อยนั้นมาโอบกอดเอาไว้
แหมคุณชายขาตัดสินคดีแบบนี้ ตอนฟ้องร้องขึ้นศาลไหนค่ะ สาน..ยา..รัก หรือ สาน...ยา...ใจ