เพิ่งขึ้นเรียนชั้นปีที่1ค่ะ ไม่มีเพื่อนสนิทมาด้วยเลยสักคน ปกติคุยกับเพื่อนสนิทตลอดเวลาหรือถ้าเพื่อนไม่ว่างก็จะมีคนคุยด้วยตลอด พอเริ่มเปิดเทอม ต่างคนก็ต่างเรียนใช้ชีวิตทำกิจกรรมทำให้ไม่มีใครว่างคุยกับเราทุกครั้งที่ต้องการเหมือนเมื่อก่อน เปิดแชทไปก้ไม่เจอข้อความใดๆจากใครเลย มันทำให้เรารุ้สึกเหมือนถูกลืม ทั้งๆที่ก็รู้ว่าคนอื่นมีเหตุผลนะพยามเข้าใจเพื่อน แต่ก้ทำใจไม่ไหวอยุ่ดี มันรุ้สึกเคว้งคว้างไม่มีใครพุดคุยกับเราในภาษาที่เข้าใจกันเอง มันจะร้องไห้มฝ มันโดดเดี่ยว มันเศร้าๆเหงาๆทั้งๆที่รอบตัวเราคนอื่นเค้าทำกิจกรรมยิ้มแย้มมีความสุขแต่เรา อยากกลับบ้านตลอดเวลาที่นึกขึ้นได้ วันนี้ถึงขั้นกินข้าวไม่ลงเลยค่ะ  ใครพอจะมีคำพูดที่ให้กำลังเราเดินหน้าต่อไปอย่างมีความสุขกว่านี้ได้บ้าง หรือใครพอจะคุยเปนเพื่อนเราได้บ้าง**ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ* แท้กผิดขออภัยด้วยค่ะ