สวัสดีค่ะ วันนี้เราจะมาเล่าเรื่องจริงเกี่ยวกับชีวิตเราค่ะ เราไม่ออกจากบ้านมา3ปี แล้วก็ไม่ไปโรงเรียนมา3ปี จะเริ่มเลยนะคะ ตอนนั้นเราอยู่ ป6 แล้วก็ไปเรียนต่อ ม1ที่ รร ใหม่ แล้วมีพี่ที่รรไม่ชอบเรา เขาอยู่ ม5 เราอยู่ ม1 เวลาเขาเจอหน้าเราเขาก็จะด่าจะแขวะ จะมองแรงๆใส่ บางครั้งก็โพสด่าในเฟส เป็นแบบนี้ทุกวันเลยค่ะเวลาไป รร เรากลับบ้านมานอนร้องไห้ให้แม่ฟังทุกวัน คือตอนนั้นเราอดทนมากๆ เราสู้มาก จนมีอยู่วันนึ่งมันทำให้เราทนไม่ไหว ตอนนั้นเรากำลังนั่งกินข้าวกลางวันอยู่ที่โรงอาหาร แล้วพี่เขาเดินมาตะโกนด่าลั่นโรงอาหารเลยค่ะ ตอนนั้นเรากินข้าวไม่ลงเลย เราเดินออกมาร้องไห้ที่หลังรร โทรหาแม่ร้องไห้ให้แม่พูดให้แม่ฟัง เราบอกครู ครูก็บอกแค่ว่าไม่เป็นไรหรอกพี่เขาเเค่หยอกเฉยๆคือครูช่วยไรไม่ได้เลย ความรู้สึกเราตอนนั้นคือแบบเราพึ่งอายุ13ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องที่ทำให้เรารู้เรื่องแย่ขนาดนี้ด้วย มันเลยทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากก้าวขาออกจากบ้านเลย มันทำให้เรากลัวโลกภายนอกไปเลย แล้วมันก็ส่งผลต่อชีวิตเรามากๆ ทำให้เราไม่อยากเจอใคร ไม่อยากให้ใครเห็นหน้า กลัวผู้คนกลัวทุกอย่าง รู้สึกว่าโลกภายนอกมันโหดร้ายมากๆมีแต่คนไม่จิงใจ มีแต่คนหน้าดีหลังร้ายใส่เรา  พอเราไม่ออกจากบ้านไม่ไปโรงเรียน พี่เขาก็ยังไม่จบเขายังทักแชททักเฟสมาด่า แล้วก็เพื่อนพี่เขาด้วย ตอนนั้นเราเลยตัดสินใจไม่เล่นเน็ตเลย3-4เดือน ไม่เล่นเฟสไม่เล่นอะไรสักอย่างไม่เปิดเน็ต เพราะเรากลัวว่าถ้าเปิดเน็ตเราอาจจะเห็นแชทที่พี่เขาทักมา มันอาจจะทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิมพอเดือนที่4ผ่านมาเราตัดสินใจ ไม่เล่นเฟสนั้นสมัครเฟสใหม่ แล้วเราก็ไม่ออกจากบ้านเลย เกือบ3ปี ตั้งแต่อายุ13จนถึง15-16 ซึ่งตอนนี้เราอายุ16แล้ว มันก็เป็นปมในใจเราตลอดเลย มันทำให้เรากลัวโลกภายนอก ไม่ชอบเข้าสังคม  แทบจะไม่มีเพื่อนเพราะไม่มีใครจิงใจกับเราสักคน เราอยู่แต่บ้าน เพราะการอยู่บ้านมันคือความสุขของเรา ซึ่งตอนนี้เราความรู้สึกเดิมๆกำลังจะกลับมา รู้สึกท้อแท้ โดดเดี่ยว มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ เพราะรรกำลังจะเปิดเทอม เพราะตอนอายุ15เราสมัคร กศน แล้วได้วุฒิ ม3 เราก็มาสมัครรรใหม่ ความรู้สึกเราตอนนี่เหมือนตอนนั้นเลย มันทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน มันรู้สึกแย่มากๆ เพราะมันมีหลายๆเรื่องมากๆที่ทำให้เราไม่อยากไปรร ทั้งเรื่องครู เรื่องเพื่อน และปัญหาอีกหลายๆอย่างรอบด้าน มันท้อ มันเหนื่อย มันเศร้า เราร้องไห้ทุกวัน เราเศร้ามากเลย เราไม่มีเพื่อนไม่มีใครที่อยู่ข้างๆในวันที่รู้สึกแย่เพราะเพื่อนบางคนก็หวังแค่ผลประโยนช์เท่านั้น ไม่มีใครจิงใจกับเราสักคน บางคนก็ไม่นินทาลับหลัง พูดเสียๆหายๆ ใส่ร้ายบ้างไรบ้าง เรารู้สึกแย่มากๆ แต่ตอนนี้ก็มีขึ้นมาแล้ว ถ้าไม่มีเเฟนเรา และแม่ เวลาที่รู้สึกแย่เขาก็จะอยู่ข้างเราเสมอ เหมือนเขาเป็นคนที่ดึงเราออกจากหลุมที่มืดมากๆ มันเลยทำให้เราเข้มแข็งขึ้นกล้าเผชิญโลกภายนอกก็เพราะเค้านี่แหละค่ะ ถ้าไม่มีเค้าตอนนี้เราคงแย่มากแน่ๆ เราเบื่อสังคมโรงเรียนมากๆ เราไม่อยากไปโรงเรียนแต่เราจะอดทนเรียนให้จบ จะไม่เป็นเหมือนเดิมแล้ว เหลืออีกแค่2-3ปี เราจะสู้ สู้เพื่ออนาคตตัวเอง สู้เพื่อแม่ ที่ทำงานหนักเพราะเรา ถึงเราจะท้อหรือรู้สึกแย่แค่ไหนในชีวิตก็ไม่เคยคิดจะฆ่าตัวตายเลยค่ะ เพราะโลกนี้ไม่ได้ใจร้ายกับเรา แต่คนตางหากที่ใจร้ายกับเรา เพราะโลกนี้มีที่เที่ยวเยอะแยะที่รอเราไปหา เราจะสู้ อดทนเรียนให้จบอีกแค่2-3ปี เราก็จะหลุดพ้นจากสังคมโรงเรียนแล้ว สู้ค่ะ!! มันมีอีกหลายเรื่องนะคะเกี่ยวกับชีวิตเราที่ไม่ได้พูด พูดไปก็คงไม่หมดหรอกค่ะเพราะมันมีเรื่องที่แย่เยอะมากๆ ใครที่กำลังท้อเหมือนเราสู้ๆน้า เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะ