เราขอพูดสิ่งที่เราจำฝังใจ และยังจำได้นะ
เราอ่ะ ไม่มีพ่อ พ่อเรามีภรรยาใหม่ เราอยู่กับแม่เรา และพ่อใหม่แม่ แต่ตอนนี้พ่อใหม่เสียแล้ว เขานิสัยดีมากๆ แต่เขาป่วยตั้งแต่เราเด็กๆ ส่วนมากพ่อใหม่จะอยู่ รพ. เราเลยอยู่กับแม่ส้ะส่วนมาก ง่ายๆก้เหมือนเราเด็กขาดความอบอุ่นแหละ
ตอนเด็กๆ ประมาน ป2 ป3 เวลาถึงวันแม่ ครูๆเขาก็จะให้ทำการ์ดวันแม่ และเราจำได้ว่าเราทำให้แม่ ตั้งใจทำมาก หาไรมาแปะ นู้นนี้นั้น
พอเรากลับบ้านมา เราก็ยื่นให้แม่ แม่บอกไม่เอา เราถามว่าทำไม เขาบอกไม่อยากอ่าน ตอนนั้นเราก็ยังเด็ก เราเสียใจเราไปนั่งร้องไห้คนเดียว
เราก็แบบเออ ไม่เป็นไรแม่ไม่อยากได้ เดียวทำใหม่ เราก็ทำใหม่ ไปเอารูปในอัลบั้มต่างๆ รูปเด็กๆของเรา กับแม่ ดึงออกมา มาแปะในสมุด แปะ เยอะมากกก และก็เขียนว่ารักแม่ อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ
เราก็รีบวิ่งเอาไปให้แม่ แม่เราก้รับนะ เปิดดู พอแม่เราเปิดดูเสร็จ สิ่งแรกที่แม่พูดคือ "ไปเอารูปออกมาทำไม แกะและใส่ที่เดิม "
เราร้องไห้ต่อหน้าแม่ เราถามว่าไม่ชอบหรอ ทำใหม่ให้แล้วน้ะ เขาบอกไม่อยากได้ ไม่ต้องทำให้กู (จะบอกก่อนนะค่ะ แม่เราน้อยครั้งที่จะเรียกตัวเองว่าแม่ แม่เราจะใช้คำว่ากู ส่วนใหญ่)
ตั้งแต่นั้นมา เราก็ไม่เคยตั้งใจทำการ์ดอีกเลย พอปีไหนๆ เราไม่เคยเอามาให้แม่อีก เราเก็บไว้ในแฟ้มตลอด เพราะเราจำมาตั้งแต่เด็ก ว่าแม่ไม่เอา
เราจำได้ว่า เราอยู่ ป.5 แม่เราเริ่มด่าคำหยาบ เริ่มใช้คำรุนแรง ตอนนั้นก้ ไอ เ_ี้ย ไอทั้งหลายอ่ะค่ะ มาหมด
และพอเราขึ้นป.6 แม่เราเริ่มใจร้ายกับเรา เริ่มทำให้เรารู้สึกอายมากขึ้น เพราะว่า แม่เราจะทำความสะอาดบ้าน เขาก็ใช้เราตามปกติ เราก็ทำ เขาด่าเราทุกครั้ง เขาไม่เคยสอนเรา เขาเอาแต่ด่า ดุว่าเราเสมอ เราไม่เคยได้ยินถ้อยคำดีๆ ที่แม่มาสอนเรา ไม่เคยเลยจิงๆ
แม่ชอบพูดว่ากูสอนตลอดไม่เคยจำ ทั้งๆที่แม่ด่าเราทุกครั้งที่ทำความสะอาดบ้าน ด่าจิงๆ ไม่เคยสอนดีๆ
แค่ด่าก็ว่าเสียใจมากพอแล้ว เรายังโดนตี โดนไม้กวาดพื้น ไม้ถูพื้น ไม้แขวน บางทีอะไรอยู่ใกล้ๆเขา เขาก็จะเควี้ยงมาใส่เรา
เขาขับวิ่งตีเรา รอบหมู่บ้าน เราแบบโดนอย่างงี้เกือบทุกวัน อาทิตย์ 1 มี 7 วัน โดนแบบนี้ 5 6 วันต่ออาทิตได้
บางทีเราก้ปีนรั้ว วิ่งไปหาข้างบ้านร้องขอให้เขาช่วย
เรามีพี่คนนึง แต่พี่เราคนนี้ไม่เคยเข้าข้างเรา ไม่เคยปกป้องเรา เราโดนตี ด่าเราซ้ำเติมเรา
พี่บอกแม่ว่า ตีมันให้ตาย
ไม่มีใครช่วยเราจิงๆ
เราไม่ใช่คนดื้ออะไรขนาดนนั้นนะเราเป็นคนนิ่งๆ เฉยๆตั้งแต่เด็กแล้ว เฉยๆก็คือ ไม่เคยเถียงเลย (ตอนเด็กนะ)แม่ด่าเราจนเราซึมมาถึงทุกวันนี้ เรารู้สึกว่าเราไม่เคยมีความสุขกับชีวิตเลยจิงๆ
อันนี้ยังพูดถึงตอนเราอยู่ ป6อยู่นะ แล้วตอนที่เราอยู่ป6 เรามีปัญหาอะไร ไม่มีใครเข้าใจเรา
เรากลับบ้านมา เมื่อก่อนเราก็ชอบเล่าให้แม่ฟังอ่ะว่าแบบ วันนี้เจอไรมาบ้าง วันนี้ครูดุหนูเรื่องนี้นะๆๆ แบบเราอยากบอก ไม่ใช่ว่าฟ้องหรอก
ประมานแบบอยากเล่าอ่ะ อยากพูด แต่แม่เราทำไมรู้ไหม
แม่เราโทรไปด่าครู ไปว่าครู ไปหาครูที่โรงเรียนเกือบทุกวัน ไปเล่าที่เราไปเล่าให้แม่ฟัง
คือบางเรื่อง เช่น ครูวันนี้ดุหนูนิดหน่อย แม่เราก้ไปด่าครู ว่าดุเราทำไม
เราก็เลยมีปัญหาอะไรหลายๆอย่าง พอหลังจากนั้น เราไม่กล้าเลยจิงๆ ไม่กล้าพูดอะไร มีอะไรไม่อยากเล่าให้แม่ฟังอีกเลย
และอีกเรื่องเรามีเพื่อนสนิทกับใคร แม่เราไปมีปัญหากับเขาหมด เพื่อนตอนป6 เราจำได้ว่าแม่ไปบอกเพื่อนเราว่า ไม่ชอบ เพราะแรด
เห้ออออออ เพื่อนก็โกดเรา ทะเลาะกันบ่อย เรากลัวเพื่อนโกดด้วย ทั้งๆที่เราไม่เคยเล่าเรื่องเพื่อนให้แม่ฟังเรื่องที่ไม่ดี
เพียงแค่แม่รู้ว่าเราสนิทกับใครและเพียงแค่แม่เห็นคนจากภายนอก แม่ก้ชอบไปว่าเพื่อนเรา เห้อออเหนื่อยอ่ะ
และอีกเรื่องเวลาเราทะเลาะกับแม่ เรื่องภายในครอบครัว เรื่องภายในบ้าน แต่แม่เราเอาไปประจาน ไปหาครูที่รรเรา ไปเล่าให้เขาฟัง ไปด่าเรากลางหน้าเสาธง
พอเราขึ้นม.1 เราโดนแม่ตบหน้า เราเริ่มโดนแม่ด่าว่า กระหร..... (บอกก่อนนะค่ะ ว่าเราไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อน เราไม่ใช่เด็กถูกปล่อย เราอยู่แต่กับบ้านค่ะ)และแม่ชอบพูดแบบว่า ไปขายตัวไป และแม่เราก็เคยตบเราที่โรงเรียน (ก้เรื่องในปัญหาภายในครอบครัว เดิมๆแหละค่ะ ก็เอาเราไปตีที่โรงเรียน
)
พอขึ้นม2 ม3 แม่เราเริ่มใช้มีด ใช้กรรไกร อะไรที่แหลมคม เริ่มทำแบบขู่ๆว่าจะแทงเรา เอามาเหมือนจะแทงจริงแหละ แต่เราหนีเอาชีวิตรอด แม่ชอบทำแบบนี้ทุกทีค่ะ
เรากลัวมาก พิมไปร้องไห้ไป
และแม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
แม่เราชอบด่าเรากลางห้าง กลางตลอด พูดดังๆด้วย
แม่เราชอบพูดเรื่อง เซ็ก แบบว่า ทำท่าคนมีเพศสัมพันธ์อ่ะค่ะ แล้วก็ด่าเรา ทำท่าไม่ดีต่างๆให้เราเห็น
แม่แช่งเราด้วย
แม่เคยบอกว่าเราไม่น่าเกิดมา น่าจะแท้งไป
แม่ตบ แม่ตี เราขาลาย หน้าบวมหน้าแดง เราต้องทนไปโรงเรียน
แต่แม่เราไปรพประสาทด้วยน่ะค่ะ เหมือนเขากินยาอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับด้านอารมด้วย
ที่พูดมาทั้งหมด แม่เราเริ่มหนัก ตั้งแต่ป5 ถึง ตอนนี้เลยค่ะ
และที่พูดมา แม่ทำกับเราเกือบทุกวันด้วย
เหนื่อยมากค่ะ ไม่ไหวเลย
แม่เราดื่มเหล้า ดื่มเบียด้วยค่ะ
แล้วเวลาแม่ดื่ม แม่เราจะเริ่มด่าเราทุกที
เราควรทำยังไงดี เหนื่อยจิงๆ
เราทะเลาะกับเพื่อนด้วยตอนนี ก็เพราะแม่ เพราะแม่เราไม่ชอบเพื่อนสนิทเราทุกคน ก็อย่างที่พูดไปแหละค่ะว่าทำไม
เราเสียใจมาก
มีใครช่วยเราได้บ้าง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ
พอระบายออกมา รู้สึกโล่งดีเหมือนกัน
ตอนนี้เราเหมือนเด็กซึมเศร้า เหมือนเด็กเก็บกดจิงๆ
ลืมบอกอีกเรื่อง เราโดนแม่ทำแบบนี้กับเราบ่อยๆ บ่อยมากกกกก มันทำให้จิตใจเราแย่ลง อารมเราแย่ขึ้น
เราเริ่มโมโหร้าย ปากร้าย เราเริ่มเถียงแม่ เถียงนี้ก้เริ่มเถียงตอนนี้แหละค่ะ เราเถียงเฉพาะเริ่องที่ไม่จิง เออลืมเล่า แม่เราชอบว่าเราเสียๆหายๆ และก็ชอบคิดไปเอง และก็มาด่าเรา ไม่เคยฟังเรา ไม่เคยฟังคำอธิบาย
เรารู้ตัวค่ะ ว่าเรานิสัยแย่ลง รู้ตัวนะ แต่แก้ไม่ได้อ่ะ มันเหมือนแม่เราทำงี้ใส่เราบ่อยๆ เหมือนแบบเราจะนิ่งไม่ได้
ไม่งั้นแม่ก็เอามีดแทงเรา
อารมเราแบบไม่อยากยอมแล้ว ไม่ไหวแล้วจิงๆ
ใครมีแม่ที่ใจร้าย และทำกับเราไม่เหมือนลูกบ้าง?
เราอ่ะ ไม่มีพ่อ พ่อเรามีภรรยาใหม่ เราอยู่กับแม่เรา และพ่อใหม่แม่ แต่ตอนนี้พ่อใหม่เสียแล้ว เขานิสัยดีมากๆ แต่เขาป่วยตั้งแต่เราเด็กๆ ส่วนมากพ่อใหม่จะอยู่ รพ. เราเลยอยู่กับแม่ส้ะส่วนมาก ง่ายๆก้เหมือนเราเด็กขาดความอบอุ่นแหละ
ตอนเด็กๆ ประมาน ป2 ป3 เวลาถึงวันแม่ ครูๆเขาก็จะให้ทำการ์ดวันแม่ และเราจำได้ว่าเราทำให้แม่ ตั้งใจทำมาก หาไรมาแปะ นู้นนี้นั้น
พอเรากลับบ้านมา เราก็ยื่นให้แม่ แม่บอกไม่เอา เราถามว่าทำไม เขาบอกไม่อยากอ่าน ตอนนั้นเราก็ยังเด็ก เราเสียใจเราไปนั่งร้องไห้คนเดียว
เราก็แบบเออ ไม่เป็นไรแม่ไม่อยากได้ เดียวทำใหม่ เราก็ทำใหม่ ไปเอารูปในอัลบั้มต่างๆ รูปเด็กๆของเรา กับแม่ ดึงออกมา มาแปะในสมุด แปะ เยอะมากกก และก็เขียนว่ารักแม่ อะไรแบบนี้อ่ะค่ะ
เราก็รีบวิ่งเอาไปให้แม่ แม่เราก้รับนะ เปิดดู พอแม่เราเปิดดูเสร็จ สิ่งแรกที่แม่พูดคือ "ไปเอารูปออกมาทำไม แกะและใส่ที่เดิม "
เราร้องไห้ต่อหน้าแม่ เราถามว่าไม่ชอบหรอ ทำใหม่ให้แล้วน้ะ เขาบอกไม่อยากได้ ไม่ต้องทำให้กู (จะบอกก่อนนะค่ะ แม่เราน้อยครั้งที่จะเรียกตัวเองว่าแม่ แม่เราจะใช้คำว่ากู ส่วนใหญ่)
ตั้งแต่นั้นมา เราก็ไม่เคยตั้งใจทำการ์ดอีกเลย พอปีไหนๆ เราไม่เคยเอามาให้แม่อีก เราเก็บไว้ในแฟ้มตลอด เพราะเราจำมาตั้งแต่เด็ก ว่าแม่ไม่เอา
เราจำได้ว่า เราอยู่ ป.5 แม่เราเริ่มด่าคำหยาบ เริ่มใช้คำรุนแรง ตอนนั้นก้ ไอ เ_ี้ย ไอทั้งหลายอ่ะค่ะ มาหมด
และพอเราขึ้นป.6 แม่เราเริ่มใจร้ายกับเรา เริ่มทำให้เรารู้สึกอายมากขึ้น เพราะว่า แม่เราจะทำความสะอาดบ้าน เขาก็ใช้เราตามปกติ เราก็ทำ เขาด่าเราทุกครั้ง เขาไม่เคยสอนเรา เขาเอาแต่ด่า ดุว่าเราเสมอ เราไม่เคยได้ยินถ้อยคำดีๆ ที่แม่มาสอนเรา ไม่เคยเลยจิงๆ
แม่ชอบพูดว่ากูสอนตลอดไม่เคยจำ ทั้งๆที่แม่ด่าเราทุกครั้งที่ทำความสะอาดบ้าน ด่าจิงๆ ไม่เคยสอนดีๆ
แค่ด่าก็ว่าเสียใจมากพอแล้ว เรายังโดนตี โดนไม้กวาดพื้น ไม้ถูพื้น ไม้แขวน บางทีอะไรอยู่ใกล้ๆเขา เขาก็จะเควี้ยงมาใส่เรา
เขาขับวิ่งตีเรา รอบหมู่บ้าน เราแบบโดนอย่างงี้เกือบทุกวัน อาทิตย์ 1 มี 7 วัน โดนแบบนี้ 5 6 วันต่ออาทิตได้
บางทีเราก้ปีนรั้ว วิ่งไปหาข้างบ้านร้องขอให้เขาช่วย
เรามีพี่คนนึง แต่พี่เราคนนี้ไม่เคยเข้าข้างเรา ไม่เคยปกป้องเรา เราโดนตี ด่าเราซ้ำเติมเรา
พี่บอกแม่ว่า ตีมันให้ตาย
ไม่มีใครช่วยเราจิงๆ
เราไม่ใช่คนดื้ออะไรขนาดนนั้นนะเราเป็นคนนิ่งๆ เฉยๆตั้งแต่เด็กแล้ว เฉยๆก็คือ ไม่เคยเถียงเลย (ตอนเด็กนะ)แม่ด่าเราจนเราซึมมาถึงทุกวันนี้ เรารู้สึกว่าเราไม่เคยมีความสุขกับชีวิตเลยจิงๆ
อันนี้ยังพูดถึงตอนเราอยู่ ป6อยู่นะ แล้วตอนที่เราอยู่ป6 เรามีปัญหาอะไร ไม่มีใครเข้าใจเรา
เรากลับบ้านมา เมื่อก่อนเราก็ชอบเล่าให้แม่ฟังอ่ะว่าแบบ วันนี้เจอไรมาบ้าง วันนี้ครูดุหนูเรื่องนี้นะๆๆ แบบเราอยากบอก ไม่ใช่ว่าฟ้องหรอก
ประมานแบบอยากเล่าอ่ะ อยากพูด แต่แม่เราทำไมรู้ไหม
แม่เราโทรไปด่าครู ไปว่าครู ไปหาครูที่โรงเรียนเกือบทุกวัน ไปเล่าที่เราไปเล่าให้แม่ฟัง
คือบางเรื่อง เช่น ครูวันนี้ดุหนูนิดหน่อย แม่เราก้ไปด่าครู ว่าดุเราทำไม
เราก็เลยมีปัญหาอะไรหลายๆอย่าง พอหลังจากนั้น เราไม่กล้าเลยจิงๆ ไม่กล้าพูดอะไร มีอะไรไม่อยากเล่าให้แม่ฟังอีกเลย
และอีกเรื่องเรามีเพื่อนสนิทกับใคร แม่เราไปมีปัญหากับเขาหมด เพื่อนตอนป6 เราจำได้ว่าแม่ไปบอกเพื่อนเราว่า ไม่ชอบ เพราะแรด
เห้ออออออ เพื่อนก็โกดเรา ทะเลาะกันบ่อย เรากลัวเพื่อนโกดด้วย ทั้งๆที่เราไม่เคยเล่าเรื่องเพื่อนให้แม่ฟังเรื่องที่ไม่ดี
เพียงแค่แม่รู้ว่าเราสนิทกับใครและเพียงแค่แม่เห็นคนจากภายนอก แม่ก้ชอบไปว่าเพื่อนเรา เห้อออเหนื่อยอ่ะ
และอีกเรื่องเวลาเราทะเลาะกับแม่ เรื่องภายในครอบครัว เรื่องภายในบ้าน แต่แม่เราเอาไปประจาน ไปหาครูที่รรเรา ไปเล่าให้เขาฟัง ไปด่าเรากลางหน้าเสาธง
พอเราขึ้นม.1 เราโดนแม่ตบหน้า เราเริ่มโดนแม่ด่าว่า กระหร..... (บอกก่อนนะค่ะ ว่าเราไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อน เราไม่ใช่เด็กถูกปล่อย เราอยู่แต่กับบ้านค่ะ)และแม่ชอบพูดแบบว่า ไปขายตัวไป และแม่เราก็เคยตบเราที่โรงเรียน (ก้เรื่องในปัญหาภายในครอบครัว เดิมๆแหละค่ะ ก็เอาเราไปตีที่โรงเรียน
พอขึ้นม2 ม3 แม่เราเริ่มใช้มีด ใช้กรรไกร อะไรที่แหลมคม เริ่มทำแบบขู่ๆว่าจะแทงเรา เอามาเหมือนจะแทงจริงแหละ แต่เราหนีเอาชีวิตรอด แม่ชอบทำแบบนี้ทุกทีค่ะ
เรากลัวมาก พิมไปร้องไห้ไป
และแม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่น
แม่เราชอบด่าเรากลางห้าง กลางตลอด พูดดังๆด้วย
แม่เราชอบพูดเรื่อง เซ็ก แบบว่า ทำท่าคนมีเพศสัมพันธ์อ่ะค่ะ แล้วก็ด่าเรา ทำท่าไม่ดีต่างๆให้เราเห็น
แม่แช่งเราด้วย
แม่เคยบอกว่าเราไม่น่าเกิดมา น่าจะแท้งไป
แม่ตบ แม่ตี เราขาลาย หน้าบวมหน้าแดง เราต้องทนไปโรงเรียน
แต่แม่เราไปรพประสาทด้วยน่ะค่ะ เหมือนเขากินยาอะไรสักอย่างที่เกี่ยวกับด้านอารมด้วย
ที่พูดมาทั้งหมด แม่เราเริ่มหนัก ตั้งแต่ป5 ถึง ตอนนี้เลยค่ะ
และที่พูดมา แม่ทำกับเราเกือบทุกวันด้วย
เหนื่อยมากค่ะ ไม่ไหวเลย
แม่เราดื่มเหล้า ดื่มเบียด้วยค่ะ
แล้วเวลาแม่ดื่ม แม่เราจะเริ่มด่าเราทุกที
เราควรทำยังไงดี เหนื่อยจิงๆ
เราทะเลาะกับเพื่อนด้วยตอนนี ก็เพราะแม่ เพราะแม่เราไม่ชอบเพื่อนสนิทเราทุกคน ก็อย่างที่พูดไปแหละค่ะว่าทำไม
เราเสียใจมาก
มีใครช่วยเราได้บ้าง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะค่ะ
พอระบายออกมา รู้สึกโล่งดีเหมือนกัน
ตอนนี้เราเหมือนเด็กซึมเศร้า เหมือนเด็กเก็บกดจิงๆ
ลืมบอกอีกเรื่อง เราโดนแม่ทำแบบนี้กับเราบ่อยๆ บ่อยมากกกกก มันทำให้จิตใจเราแย่ลง อารมเราแย่ขึ้น
เราเริ่มโมโหร้าย ปากร้าย เราเริ่มเถียงแม่ เถียงนี้ก้เริ่มเถียงตอนนี้แหละค่ะ เราเถียงเฉพาะเริ่องที่ไม่จิง เออลืมเล่า แม่เราชอบว่าเราเสียๆหายๆ และก็ชอบคิดไปเอง และก็มาด่าเรา ไม่เคยฟังเรา ไม่เคยฟังคำอธิบาย
เรารู้ตัวค่ะ ว่าเรานิสัยแย่ลง รู้ตัวนะ แต่แก้ไม่ได้อ่ะ มันเหมือนแม่เราทำงี้ใส่เราบ่อยๆ เหมือนแบบเราจะนิ่งไม่ได้
ไม่งั้นแม่ก็เอามีดแทงเรา
อารมเราแบบไม่อยากยอมแล้ว ไม่ไหวแล้วจิงๆ