คืองี้ครับ ผมก็เด็กปกติทั่วไปนี้แหละครอบครัวไม่ได้รวยไม่ได้จน ตอนเด็กก็โดนแม่ด่าแม่ตีบ้างเป็นเรื่องปกติ แต่ผมไม่เคยเอาคำพูดของแม่ไปคิดเลย จนผมเริ่มโตขึ้นตอนนี้อยู่ม.ปลายแล้ว ผมเริ่มรู้สึกว่าคำพูดของแม่มันไม่แคร์ความรู้สึกผมเลย ผมไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีหรือไม่ได้ตั้งใจเรียน แต่เรื่องที่แม่จะด่ามันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก เช่น ผมเหนื่อยอยากซักผ้าพรุ่งนี้ก็ด่ามาเป็นชุดเลย และจะชอบโยงไปเรื่องอื่น แล้วก็ด่าแรงๆ อย่างเช่น ตอนนั้นโรงเรียนให้ไว้ผมยาวได้แต่ไม่ยาวมาก ผมก็ไว้ปกติ แต่มันก็เริ่มยาวเกิน แม่ก็ด่าให้ไปตัด อันนี้โอเคเข้าใจได้ไม่ว่าเลย เพราะผมก็ว่ามันยาวเกิน แต่หลังจากตัดเสร็จผมก็มาบอกแม่ว่า แม่ ตัดผมแล้วนะ โอเคยัง แม่ก็บอกว่า เออแบบนี้แหละ และอย่าไปไว้ผมแบบนั้นอีกนะมันหน้าเกลียด คนในสังคมมองแล้วคงนึกว่าออกมาจากป่า ผมนี้งงเลยเพราะผมแค่ไว้รองทรงแต่ปล่อยให้ยาวเฉยๆแล้ว (ทรงทรูบล็อกประมาณนั้น) ผมก็เลยบอกแม่ไปว่า เอ้าทำไมพูดแบบนี้ เค้าก็ตัดกันตั้งเยอะ แค่นั้นแหละ แม่ด่าผมมาเยอะมาก เอาเรื่องในอดีตผมมาพูดบ้างแหละ ด่าไปทั่ว แล้วก็โยงไปเรื่องที่พ่อแม่แยกทางกันได้ไงไม่รู้ ผมไม่เคยโดนเพื่อนบูลลี่เรื่องครอบครัวเลยนะมีแต่แม่คนเดี่ยวที่พูด ตอนนั้นอารมณ์ผมก็เริ่มขึ้นแล้ว เราก็ยืนเถียงกันต่อ และประโยคที่เจ็บสุดๆคือ ถ้าพูดไม่ฟังไม่ต้องมาเป็นลูกกู มันคือคำพูดตัดจบหลังจากที่ผมพูดจนแม่หาเรื่องมาเถียงไม่ได้ อารมณ์แบบแม่ต้องถูกทุกเรื่อง อีกคำคือ แม่เป็นพระในบ้านนะต้องฟังแม่ มันเป็นคำพูดที่ไม่เอาเหตุผลอะไรเลย ผมก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน ผมอยากมีความสุขกับครอบครัวเหมือนคนอื่นบ้าง ไม่อยากมาเกลียดแม่ตัวเอง ถามว่าผมคุยกับแม่ยังไง คือคุณลองคิดดู ผมยังต้องพูดคำว่าครับลงท้ายตลอดไม่งั้นเค้าจะไม่พอใจ พูดเป็นกันเองไม่ได้เลย ผมอึดอัดสุดๆ และใช้วันนี้ที่ผมลงกระทู้นี้ แม่ก็บอกผมว่าไม่ต้องมาเป็นลูกกูอีกแล้ว มันทำให้ผมเสียใจมากๆเหมือนเค้าไม่รักเราเลย นี้ยังไม่ได้บอกเรื่องที่ขวางอนาคตของผมอีกนะ ทั้งบังคับเข้ามหาลัยอื่นที่ผมไม่ได้อยากเข้า และก็ผมอยากหางานพาร์ทไทม์ทำ แม่ก็ไม่ให้ทำ ผมต้องมาเสียใจเพราะคำพูดของแม่เกือบทุกวัน ผมไม่โอเคเลย สิ่งที่แย่ที่สุดคือแม่ถามผมว่าจะไปอยู่กับพ่อไหมกูให้ไป จำได้เลยวันนั้นผมร้องไห้จนหลับอะ เค้าพร้อมทิ้งเราไปตลอดเลย เราไม่สนิทกันเลยสักนิดรูปคู่ผมกับแม่ก็ไม่เคยมีสักรูป สมควรทำไงต่อ จะตัดแม่ตัดลูกก็ไม่ได้เพราะผมก็แค่เด็กไม่มีเงินใช้ จะให้ทนฟังคำพูดพวกนี้ต่อไปก็ไม่อยาก เชื่อสิไม่มีใครอยากนอนร้องไห้เกือบทุกวันหรอก. (เราเคยลองปรับความเข้าใจกันแล้วแม่ก็เป็นเหมือนเดิม) ผมควรทำไงดีครับมีใครพอมีวิธีมั้ยครับ