สามเดือนที่แล้ว ภรรยาบอกว่าที่ทำงานเสนอให้ไปทำงานต่างประเทศ ผมดีใจนะที่เธอจะก้าวหน้าไปอีกขั้น แต่ก็ไม่อยากให้เธอไป เลยบอกเธอไปว่า อยู่ที่นี่ก็ดีนิ จะไปทำไม ถ้าเลือกที่จะไปก็อาจต้องเลิกกัน  มันเหมือนระเบิดเวลาที่ผมเป็นคนจุดเอง เธอบอกว่าเลิกก็เลิก เพราะความแตกต่างที่สะสมอยู่มานาน เพียงแต่ผมไม่รู้เอง ความรักที่เธอมีให้ผมมันน้อยลงทุกวัน เธอทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่ก้าวหน้าอีกต่อไปไม่ได้  สิบปีที่อยู่กันพี่ไม่เคยก้าวไปไหนเลย อยู่ที่เดิมตลอด รายได้ที่พี่มีมันก็แค่ทรัพย์สมบัติพ่อแม่ พี่ไม่เคยคิดให้มันงอกเงย และมันพอเพียงสำหรับชีวิตพี่เท่านั้น น้องอยากเห็นพี่ประสบความสำเร็จมากกว่านี้  แต่น้องเปลี่ยนพี่ไม่ได้แล้ว น้องต้องการบ้านที่ดีที่สวยกว่านี้  ต้องการคุณภาพชีวิตที่สูงกว่านี้ พักโรงแรมห้าดาว และไปเที่ยวรอบโลก น้องทำเองได้โดยไม่ต้องมีพี่ ที่ผ่านมาพี่ไม่ได้ช่วยเลย พี่พอใจแค่ชีวิตพี่เท่านั้น  น้องขอออกไปตามหาฝันนะ แล้วเธอก็เก็บของย้ายไปอยู่คอนโดที่เธอซื้อไว้ มันเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน นึกถึงวันเก่าๆแล้วปวดหัวใจ ผมอยากได้รอยยิ้ม แววตา ของภรรยาคนเดิมกลับมา  นี่ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว เวลาผมทนคิดถึงเธอไม่ไหว ก็แวะไปนอนที่โซฟาคอนโด เธอก็ต้อนรับ แต่มีข้อแม้ว่า อย่าคิดว่าจะกลับไปเหมือนเดิม อย่าคิดว่าเธอยังมีเยื้อใย เพราะเธอไม่มี เธอต้องการเริ่มชีวิตใหม่ที่เธอเลือกเอง  เธอจะไปต่างประเทศสิ้นเดือนนี้แล้ว บอกตามตรงผมยังไม่รู้จะทำใจยังไง