เคยมีใครรู้สึกแบบนี่บ้างหรือเปล่าคะ เราซึมบ่อย
มาก พยายามคิดบวกกับตัวเองให้มากขึ้น แต่มัน
ก็ไม่เคยเป็นผลเลยสักครั้ง

ครอบครัว: เรากำพร้าพ่อแม่เกิดมา 4 เดือน มีอา
เราเลี้ยงมาส่งเรียน กู้เงิน สุดท้ายเป็นหนี้หลายล้าน
งานทุกอย่างเราช่วยท่านหมด จนไม่เคยมีช่วง
ชีวิตวัยรุ่นเลย ไม่ได้แต่งตัว เที่ยว มีแฟนแบบวัยรุ่น
ช่วงที่อยู่กับอา ก็มักจะโดนว่า เรามันกาฝาก เพราะ
เราชีวิตเขาถึงเป็นแบบนี้ ตัวถ่วงความเจริญ เราแอบ
ร้องไห้บ่อยมาก ร้องคนเดียว

มหาลัย: เราเรียนม.เอกชน ก็ดีขึ้นมาบ้าง ที่นี่มีเพื่อน
หลายแบบ หลายฐานะทางบ้าน บางคนแบบเดียวกัน
ก็คุยปรับทุก ให้เขาฟังได้บ้างเลยคลายเครียดลงไป

ทำงาน: เรามักจะโดนผู้ใหญ่ไม่ชอบขี้หน้า ต่อหน้า
พูดจาดีด้วยลับหลังก็คอยนินทาเรา ด่าเราว่า ขี้เหร่
บ้านนอก อีดำ เอาเราไปเปรียบกับลูกน้องรักเขาว่า
ลูกน้องเขาสวย ดูดี เก่ง(ทั้งๆที่ซื้อวุฒิมา) เราโดน
เยอะมากๆ หนักเข้าเราแอบร้องไห้จนตาบวม เขา
บอกเราร้องไห้บีบน้ำตา ส่วนลูกน้องส่วนลูกน้องเขาทำผิดอะไรมักมีคนป้องป้องเสมอ เราก็อยู่แบบ
โดนเขาดูถูกวัน หน้าตาแบบเราใครจะเอาเป็นแฟน
ขี้เหร่ดำขนาดนี้

ความรู้สึกทั้งหมด เวลาเราเจอเรื่องแย่ๆ ก็จะเงียบ
เก็บความรู้สึกไว้คนเดียว แอบร้องไห้ แล้วบอกกับ
ตัวเอง จะเริ่มใหม่นะ เปลี่ยนคนอื่นไม่ได้ ก็เปลี่ยน
ที่ตัว แต่พอเจออีก มันก็วนกลับมาลูปเดิมซ้ำๆค่ะ

ตอนนี้ก็จบมหาลัยมาปีกว่าแล้ว อายุ 25 แต่รู้สึกเลย
ตัวเราเองคนไร้ค่า ไม่มีดี ขี้เหร่ ไม่น่าเอ็นดู ไม่แปลก
เลย ที่ผู้ใหญ่ส่วนมากเกลียดขี้หน้าเรา

ควรจะทำยังไงดีคะ เราไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย