ผมขอแทนตัวเองว่าเอ็มและแทนชื่อเธอว่าแอนนะครับ
ย้อนไปเมื่อแปดปีก่อนผมอายุ18.  ผมต้องไปอาศัยอยู่ต่างจังหวัดครับ. ไปยังที่ที่ผมแทบจะไม่รู้จักใครเลย ตอนนั้นผมไปทำงานเกี่ยวกับ งานevent. หรือจัดconcert. อะไรแบบนั้นครับ. ทำให้ผมได้ไปรู้จักกับแอน.  

    แอนเป็นผู้หญิงที่สวยมากครับ. เธอโปรไฟล์ดี เป็นพิธีกรที่เราต้องร่วมงานกันบ่อย.   ครั้งแรกที่ผมเจอเธอผมไม่ชอบเธอเลย. เธอชอบจิกกัดผม. พูดจากระแทกผมอย่างไม่มีเหตุผล ทั้งทั้งที่ผมก็ไม่เคยทำอะไรให้เธอ. แต่โชคชะตาก็ทำให้ผมต้องร่วมงานกับเธอบ่อยบ่อย ในหลายหลายจังหวัด. ซึ่งก็ทำให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นมานิดหน่อย แต่ก็ยังไม่วายที่จะแซะผมเมื่อมีโอกาส

    ลืมบอกอีกอย่างครับเธอเองก็มีแฟนอยู่แล้ว คบกันมาเกือบสิบปี แต่เธอก็มักจะบ่นอยู่เสมอว่าเบื่อแฟน และเธอก็อายุมากกว่าผมถึง9ปี แต่เธอไม่รู้  เพราะผมไม่บอกใครว่าผมอายุแค่18.  ผมโกหกทุกคนว่าผม22. เพื่อจะวางตัวในการทำงานได้ครับ

   เท่าที่ผมรู้จักเธอ ผมว่าเธอเป็นคนที่หยิ่งและถือตัวพอสมควรนะ เธอสวยและก็น่ารักมาก มากพอกับความหยิ่งของเธอเลย. และที่สำคัญ ปากจัด ซึ่งโดยนิสัยแบบผมแล้ว. ไม่ค่อยอยากจะสุงสิงแนวนี้สักเท่าไหร่
  
   เราร่วมงานกันได้ปีนึงละมั้งครั้บ. เหตุการณ์บัติซบก็บังเกิดขึ้น. คือเธอพูดจากระแทกผมอีก.  ซึ่งทุกครั้งผมจะทน. แต่วันนั้น. ฟิวขาดครับ ด่าสวนไปเลย. ผมด่าไปเยอะเหมือนกัน แต่เท่าที่จำได้ผมถามเธอว่า
"ทำไมต้องกับผมแบบนี้  ผมไปทำอะไรให้   พี่แอนทำเหมือนผมไปแอบชอบพี่มาซักสิบปีอ่ะ พี่คิดว่าผมชอบพี่เหรอ.  ประสาทเหอะ พี่สวย ผมรู้  แต่ไม่ใชุ่ทกคนที่จะชอบพี่ พี่จำไว้ด้วย ผมเกลียดพี่    ไม่ค่อยเกลียดใครเท่านี้เลย.  แต่ผมก็เกลียดพี่  ชีวิตนี้ผมโคตรซวยเลยที่มาเจอพี่"

   เอาจริงจริงแล้วผมไม่ได้เกลียดเธอเท่าไหร่หรอก ออกแนวลำคานและเบื่อมากกว่า แต่ด้วยเรื่องส่วนตัวที่มันเยอะอยู่แล้วและเธอยังมากวนประสาทผมอีก ผมเลยระเบิดลงใส่เธอ.  เนื่องจากทุกอย่างรุมเร้า. แต่เธอเองก็ร้องไห้เช่นกัน

   แล้วเธอเองก็ทำในสิ่งที่ผมต้องแปลกใจ.  เธอบอกว่า เธอชอบผม.  ชอบมาตลอด.  แต่ผมดันคิดว่า เธอจะมาไม้ใหนอีกเนี้ย. "  .....ชอบอะไรพี่????   พี่แอนบอกว่าชอบผม แต่ตั้งแต่รู้จักกันมาพี่กวนTeenผมมาตลอดเนี้ยนะ.   พี่ไม่ต้องมาชอบอะไรผม.  ผมเกลียดพี่ ผมหวังว่าเราแค่ร่วมง่นกันแค่นั้นพอ". เธอก็ร้องไห้ต่อไปครับ แล้ววันนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

   ผ่านไปสองอาทิตย์  คิวงานทำให้ผมต้องทำงานร่วมกับเธออีกครั้ง. ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในจังหวัดนั้น. บอกตรงตรงว่าผมลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปหมดแล้ว และเมื่อไปถึง
ที่งานเธอก็ไม่ยอมไปแสตนบายที่เวที  แต่มารอผมอยู่   พอผมถึงงานเธอก็ถามผม

   " เอ็ม เรื่องที่เราคุยกันไว้  ว่ายังไงอ่ะ"
  "  เรื่องอะไรพี่แอน. ผมไม่เข้าใจครับ". ตอนนั้นลืมจริงจริง
   "ก็ที่พี่บอกว่าพี่ชอบแกอ่ะ”
  "  เห้ยยย พี่เคยบอกชอบผมด้วยอ่อ"
    ผมก็ยืนนึกอยู่ประมาณ10วินาที แล้วก็อ๋อออออ
    ส่วนเธอร้องไห้ไปแล้วครับ พูดมาทั้งน้ำตาว่า

   "เอ็มช่วยให้เกียร์ติพี่หน่อยสิ  พี่เป็นผู้หญิงนะ. แล้วมาบอกชอบแก แกก็ยังจำไม่ได้"
      
    ผมก็เซ็งเลย เรื่องปวดหัวกลับมาอีกแล้วผมถามเธอกลับไปว่า.
"นี่พี่ยังไม่หยุดคิดอะไรบ้าบ้าแบบนี้อีกเหรอ....พอได้แล้วพี่". เธอบอกผมมาว่า. "พี่ชอบแกจริงจริงนะ#-฿(#85+*-%8"
ตอนนั้นผมคิดว่างานจะเริ่มแล้ว. แล้วยัยพิธีกรยังมาทำอะไรอยู่เนี้ย

  "พี่แอน. พี่ทำอะไรอยู่  พี่บอกผมซิ"
   "พี่ไม่รู้  แต่พี่ไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลย". ร้องไห้เริ่มหนัก
  
"พี่ฟังผมนะ. พี่เองก็มีแฟนอยู่แล้ว ผมเองก็มีแฟนอยู่แล้ว เราจะคบกันได้ยังไง. พี่จะให้ผมเป็นผัวน้อยพี่เหรอ. พี่ทำแบบนี้พี่ดูถูกผมอยู่นะ ทำงานกันเหอะพี่". แล้วผมก็ขอร้องให้เราไปทำงานกัน. วันนั้นงานก็ผ่านไปได้ด้วยดี

  หลังจากวันนั้น เราก็มีโอกาสทำงานด้วยกันเรื่อยเรื่อย. แล้วแฟนผมก็มาเยี่ยมผมที่จังหวัดที่ผมทำงาน แล้วผมก็เล่าให้แฟนฟังเกี่ยวกับเรื่องราวพี่แอนที่ทำตัวน่าเบื่อ. ซึ่งผมไม่คิดเลยว่างานจะเข้าพี่แอนอย่างจัง. เพราะแฟนผมในตอนนั้นไปด่าพี่แอนพอสมควร.  เห้อออออ

  แล้ววันสุดท้ายของการทำงานกับบริษัทนั้นของผมก็มาถึงเพราะผมจะกลับไปอยู่ที่บ้านแล้ว. ผมต้องร่วมงานกับพี่แอน. แอบคิดว่าจะต้องเจอเรื่องปวดหัวอีกใหมนะ. ซึ่งไม่เป็นไปตามที่คิดครับ. วันนั้นทั้งวันเธอดีกับผมมาก เธอไม่แซะผมเลย จนผมแปลกใจ. เธอทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งผมก็โอเคกับสถานะการณ์มากมาก แต่ตอนงานเสร็จ.
  เธอก็มาบอกผมว่า. "เอ็มพี่ไปแล้วนะ"
ผมก็ตอบไป.            "ครับ"
แต่ผมจำสายตาของเธอในวันนั้นได้ มันเศร้ามาก แม้ตอนเธอจะเปิดปรเตูขึ้นรถไปก็ยังหันมามองผม. นั่นเป็นวันสุดท้ายที่เราเจอกัน

   แล้วเวลาก็ผ่านมาสองปี  ช่วงนั้นผมพึ่งเลิกกับแฟน. ผมไม่นึกถึงเธอเลย. แต่อยู่อยู่เธอก็แอดเฟสผมมา. แอดมาได้สามวัน ผมก็ลบเธอทิ้งระบายอารมณ์ที่เครียดเรื่องแฟน. แต่อีกสามวันก็แอดมาใหม่  ถามว่าผมลบเธอทำไม ผมก็ไปว่ากดผิด. แล้วเธอก็บอกว่า ตอนนี้เธอโสต เธอคิดถึงผมมาตลอด.  

  จากที่ผมเคยด่าต่อหน้า มารอบนี้ผมด่าทางคอมพิวเตอร์ครับ ผมบอกเธอว่า พอได้แล้ว. หยุดคิดอะไรบ้าบ้าสักทีฯลฯ ตอนนั้นโกรธพอสมควร. ผมคิดว่าพี่แอนควรจะหยุดไร้สาระได้แล้ว เอาจริงจริงแล้วเธอมีดีกว่าผมทุกอย่างเลยนะ ฐานะ การศึกษา สวยด้วย. ไม่น่าจะมาเห็นกรงจักรอย่างผมเป็นดอกบัวพ้นน้ำไปได้เลย เพราะผมจนมากตอนนั้น. มีเงินแค่พอกินข้าวไปวันต่อวัน แต่ด้วยผมเป็นคนanti ผู้หญิงปากจัดด้วยแหละมั้ง

   วันเวลาก็ทำหน้าที่ของมันต่อไปครับ ทำไปเสียสี่ปีเลย จนมาตอนนี้ผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ผมผ่านความรักมา ผ่านความเสียใจมาเช่นกัน. ผมเคยมีความรักเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะมีให้ผู้หญิงคนนึงได้  และผมก็เคยเสียใจ. เคยเสียใจเท่าที่ผู้ชายคนนึงจะเสียใจได้เช่นกัน. แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่เคยนึกถึงเธอเลยในสี่ปีที่ผ่านมา

  และไม่กี่วันนี้ อยู่อยู่เฟสบุ๊คของผมมันก็แนะนำเพื่อนของเพื่อน. ซึ่งก็คือพี่แอน. มันทำให้ความทรงจำเก่าเก่าของผมกลับมาอีกครั้ง.  มันทำให้ผมนึกถึงวันเก่าเก่าแต่ต่างทัศนคติจากเมื่อก่อนเพราะคนละวัย

  ถึงตอนนี้ความรู้สึกที่ผมมีให้เธอจะไม่ใช่ความรักอีกเช่นเดิม
แต่ผมคิดว่าเมื่อก่อนผมใจร้ายจัง. ผมน่าจะมองเห็นคุณค่าความรู้สึกที่สวยงามที่เธอมีให้ผมบ้าง. กอดเธอซักครั้ง. แล้วบอกว่าขอบคุณ. แต่ผมก็ไม่ได้ทำมัน. ผู้หญิงที่เพรียบพร้อมทุกอย่าง อุตส่าห์มาชอบสตาร์ฟห่วยห่วยคนนึง ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว

    ผมอยากจะบอกว่า. ถ้ามีใครซักคนมาชอบคุณ. จงเห็นคุณค่าของความรู้สึกนั้นนะครับ.  อย่าเห็นเป็นเรื่องตลก หรือลำคานแบบผม.  เพราะสิ่งที่ไม่สำคัญของเรา แต่มันสำคัญมากสำหรับเค้าครับ


   ขอบพระคุณที่อ่านจนจบ. ปกติผมก็พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่อง นี่เขียนยิ่งไปกันใหญ่  หากผิดพลาด ผมขออภัยด้วยครับผม