ใครเคยเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เพื่อปิดบังความอ่อนแอของตัวเองบ้าง? แต่เวลาออกจากห้องทุกครั้งก็ต้องเปลี่ยนเป็นอีกคน ต้องทำตัวร่าเริงยิ้มบ่อยๆหัวเราะเยอะๆ เหมือนคนบ้าเพื่อให้คนอื่นเห็นว่าเราแฮปปี้ (คือเราไม่อยากให้คนอื่นมาสงสารเราเวลาที่เราอ่อนแอ มันทำให้เรารู้สึกเกลียดตัวเองเหมือนโดนคนอื่นคิดว่าเรากำลังเรียกร้องความสนใจ) เราเลยพยามปิดบังทุกมุมทุกจุดที่เราเคยโดนทำร้าย (ไอ้คนที่ทำร้ายจิตใจเราไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เพราะมันก็เป็น เพื่อน คนรู้จัก รอบๆตัวเรา ) มันชอบกดเราให้ตํ่าลงต่อหน้าผู้คนเยอะๆ ชอบทำให้เราอาย/ขายหน้า แทบทุกวันแบบนี้มันก็ไม่ไหววะ ปวดจิตหมดล่ะ!!
เราคิดว่า....
การเก็บตัวอยู่ในบ้านจะทำให้ขาดทักษะชีวิต สมองตรงส่วนที่ทำหน้าที่คุยกับผู้คนจะไม่ค่อยทำงาน ทำให้เวลาคุณพูดกับใครจะพูดไม่ค่อยถูก อธิบายสิ่งที่คิดออกเป็นคำพูดไม่ได้ บางครั้งก็ฟังไม่เข้าใจว่าจะสื่ออะไร หรือฟังไม่ทันว่าพูดอะไร
ร่างกายอ่อนแอ เพราะไม่ได้รับแสงและไม่ได้เคลื่อนไหวร่างกายอย่างเหมาะสม กล้ามเนื้อจะอ่อนเพลีย ไม่ค่อยมีแรง เหนื่อยง่าย เหม่อลอย ง่วงบ่อย บางทีสติก็หลุดไปวูบนึง
จิตใจจะด้านชา มองสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวว่าไม่เกี่ยวกับเรา ต่อให้เจอคนแก่โดนรถชนต่อหน้าก็จะเดินผ่านไปเฉยๆ ขาดความรู้สึกร่วมกับผู้คน ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกต่อคนอื่น แม้จะเข้าใจ แต่ไม่รู้สึก ต่อให้มีคนร้องไห้เสียใจหวังดีกับเราแค่ไหนก็มีความรู้สึกต่อเขาเพียงเล็กน้อย หรืออาจจะไม่เลย
เกลียดเสียงดังเพราะหนวกหู คงเพราะว่าเราเคยชินกับการอยู่ในห้องเงียบๆ เกลียดเสียงคนพูดคุยเพราะกังวลว่าจะนินทาเราในแง่ร้าย เกลียดเสียงหัวเราะเพราะคิดว่ากำลังหัวเราะเยาะเรา เกลียดสายตาที่มองมาตอนอยู่ข้างนอกเพราะเหมือนเราแปลกประหลาด เกลียดการอยู่กันเป็นกลุ่มเพราะรู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งกว่าตอนอยู่คนเดียวซะอีก สบายใจกว่าตั้งเยอะ😪
ในจุดๆนี้เราควรทำไงดี??
อยู่ในห้องก็ดีนะแต่มันเหงาๆ บางทีก็คิดว่าไม่มีใครอยากคบเราเลยหรอแม้แต่เพื่อนเรายังสัมผัสไม่ได้เลยว่ามันคือเพื่อน (ไม่สิ!! คนเลวๆอย่างมันไม่ต้องเข้ามาในชีวิตเราอะดีละ) เออพูดเองตอบเองวะ55555 ณ.ตอนี้คิดได้อย่างเดียวว่าจะหนี และ หนี คนอย่างพวกมันแต่ก็กลัวว่ายิ่งหนียิ่งเจอเราะยุคสมัยนี้คงไม่มีใครหนีพ้นคนพวกนี้ เราควรจะทำยังไงดี😢😥😢😥
ใครเคยเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง เพื่อปิดบังความอ่อนแอของตัวเองบ้าง?
เราคิดว่า....
การเก็บตัวอยู่ในบ้านจะทำให้ขาดทักษะชีวิต สมองตรงส่วนที่ทำหน้าที่คุยกับผู้คนจะไม่ค่อยทำงาน ทำให้เวลาคุณพูดกับใครจะพูดไม่ค่อยถูก อธิบายสิ่งที่คิดออกเป็นคำพูดไม่ได้ บางครั้งก็ฟังไม่เข้าใจว่าจะสื่ออะไร หรือฟังไม่ทันว่าพูดอะไร
ร่างกายอ่อนแอ เพราะไม่ได้รับแสงและไม่ได้เคลื่อนไหวร่างกายอย่างเหมาะสม กล้ามเนื้อจะอ่อนเพลีย ไม่ค่อยมีแรง เหนื่อยง่าย เหม่อลอย ง่วงบ่อย บางทีสติก็หลุดไปวูบนึง
จิตใจจะด้านชา มองสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวว่าไม่เกี่ยวกับเรา ต่อให้เจอคนแก่โดนรถชนต่อหน้าก็จะเดินผ่านไปเฉยๆ ขาดความรู้สึกร่วมกับผู้คน ไม่มีอารมณ์ความรู้สึกต่อคนอื่น แม้จะเข้าใจ แต่ไม่รู้สึก ต่อให้มีคนร้องไห้เสียใจหวังดีกับเราแค่ไหนก็มีความรู้สึกต่อเขาเพียงเล็กน้อย หรืออาจจะไม่เลย
เกลียดเสียงดังเพราะหนวกหู คงเพราะว่าเราเคยชินกับการอยู่ในห้องเงียบๆ เกลียดเสียงคนพูดคุยเพราะกังวลว่าจะนินทาเราในแง่ร้าย เกลียดเสียงหัวเราะเพราะคิดว่ากำลังหัวเราะเยาะเรา เกลียดสายตาที่มองมาตอนอยู่ข้างนอกเพราะเหมือนเราแปลกประหลาด เกลียดการอยู่กันเป็นกลุ่มเพราะรู้สึกโดดเดี่ยวยิ่งกว่าตอนอยู่คนเดียวซะอีก สบายใจกว่าตั้งเยอะ😪
ในจุดๆนี้เราควรทำไงดี??
อยู่ในห้องก็ดีนะแต่มันเหงาๆ บางทีก็คิดว่าไม่มีใครอยากคบเราเลยหรอแม้แต่เพื่อนเรายังสัมผัสไม่ได้เลยว่ามันคือเพื่อน (ไม่สิ!! คนเลวๆอย่างมันไม่ต้องเข้ามาในชีวิตเราอะดีละ) เออพูดเองตอบเองวะ55555 ณ.ตอนี้คิดได้อย่างเดียวว่าจะหนี และ หนี คนอย่างพวกมันแต่ก็กลัวว่ายิ่งหนียิ่งเจอเราะยุคสมัยนี้คงไม่มีใครหนีพ้นคนพวกนี้ เราควรจะทำยังไงดี😢😥😢😥