ก่อนหน้านี้เราเป็นพนักงานประจำ ธรรมดาๆ
เช้าตื่นเจ็ดโมงอาบน้ำไปทำงาน ขี่มอไซไปอีกต่างหาก
แปดโมงเกือบครึ่งถึงที่ทำงาน บางวันก็เลิกหกโมงเย็น บางวันก็เลิกสองทุ่ม

เงินเดือนได้เดือนละ 12,000 บาท
ไม่รวมค่าคอมมิชชั่น บลาๆ มากน้อยเเล้วเเต่งานค่ะ

ก็คิดกับแฟนไว้ว่าอยากทำธุรกิจสักอย่าง
เรากับแฟนก็ยืมทุนของเเม่เค้ามาเปิดกัน ส่วนเราก็ลาออกจากงานประจำ มาเฝ้าร้าน

เริ่มเข้าใจก็ตรงนี้ละคะ
- ตอนที่เราทำงานเราก็ไม่เข้าใจเจ้านายเรานะ คือ เป็นเเค่บริษัทเล็กๆค่ะ เจ้าของก็คือเจ้านาย
มาทำเองทุกวันค่ะ บางวันวันไหนเค้าออกไปข้างนอกเค้าก็จะดูกล้องวงจรปิดตลอดเวลา
เราก็แบบ เฮ้ยย ต้องขนาดนี้เลยหรอ จะต้องจับผิดอะไรกันเบอร์นั้น เห็นใครว่างไม่ได้ โทรมาละ
ทำอันนี้ให้หน่อย อันนั้นให้หน่อย ซึ่งแบบมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องจำเป็นที่จะทำวันนี้เลย งานด่วนอย่างอื่นเยอะเเยะมากมาย ยังทำไม่เสร็จเลย

- เวลาเจ้านายไม่อยู่ที่ทำงาน เค้าออกไปข้างนอก เวลาเค้าคิดงานไรได้ เค้าก็จะโทรมาเดี๋ยวนั้น
ให้ทำเดี๋ยวนี้เลย อะไรงี้ เหมือนคิดอะไรออกก็สั่งๆๆๆๆๆๆ

- เวลาสั่งงานลูกน้อง ทั้งออฟฟิศมี 11 คน สั่งงาน 1 คน เเต่โทรบอกทั้งหมด 11 คน
เเล้วบอกว่า ไปบอกให้หน่อยว่าสั่งงานอันนี้ไว้นะ ซึ่งทุกคนก็เอือมระอา ว่าแบบ สั่งเเล้วสั่งอีกทำไม จะโทรบอกทุกคนเพื่อ

อันนี้เเค่เบื้องต้น นิดๆหน่อย
จนพอวันนึงเราออกมาทำกันเอง เราก็แบบ มันมีหลายอย่าง ให้คิดให้ทำนะ
เรื่องเเรกเลย เรื่องดูกล้อง แฟนเราดูกล้องตลอดเลย ไม่ได้จับผิดเรานะ
เเต่ประมาณว่า อยากรู้ว่ามีลูกค้าไหม ที่ร้านเป็นไงบ้าง ในฐานะเจ้านาย เค้าจ้างเรา เค้าก็ต้องใช้เราให้คุ้มเเหละเนาะ

เวลาแฟนเราอยู่ข้างนอก เวลาเค้าคิดอะไรออกที่มันสามารถมาปรับปรุงร้านได้
เค้าก็จะรีบโทรมาบอกเราเลย ว่าให้ทำแบบนี้ๆ นะ อะไรแบบนี้

เราเลยเข้าใจเจ้านายเราเลย เเล้วก็รู้สึกผิดที่ชอบแอบด่าเจ้านายในใจ เวลาเค้าโทรมาสั่งงาน
ทั้งๆที่งานเก่าเราก็ท่วมหัวเเล้ว...

ขอบคุณที่อ่านนะคะ ถ้าเพ้อเจ้อต้องขอโทษด้วยคะ