จริงๆแล้ว ฉันมีบัญชีส่วนตัวอยู่ แต่เนื่องจากฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าจริงๆแล้วฉันไม่ปกติ เลยใช้บัญชีนี้แทน

ฉันอาย ไม่กล้าที่จะปรึกษาใคร ฉันกลัวโดนด่าจากคนรอบข้าง
แต่อย่างน้อยขอแค่ให้ฉันได้ระบายหรือขอคำปรึกษาจากใครสักคน หรือกำลังใจเล็กๆน้อยๆ
ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไร แต่ทุกๆวันฉันไม่มีความสุข
ฉันสามารถนอนอยู่กับที่ได้นิ่งๆเป็นเวลานานๆโดยไม่ได้เล่นโทรศัพท์
หรือนั่งนิ่งๆจับจ้องสิ่งใดสิ่งหนึ่งตรงหน้าได้เป็นเวลานานๆ
ฉันมีความสุขแค่ช่วงเดียวคือช่วงที่ฉันได้ใช้เวลาอยู่กับสามี
แต่ไม่ใช่ทุกครั้ง เพราะบางครั้งก็ขอร้องให้เขาอยู่ไกลๆฉัน โดยฉันบอกว่าฉันอยากอยู่คนเดียว ฉันไม่มีความสุข

ฉันหงุดหงิดง่ายมากๆ แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็โมโห บางทีโมโหจนร้องไห้
ยกตัวอย่างเช่น ฉันหาเสื้อผ้าที่ฉันอยากใส่ไม่เจอ ฉันจะโมโหจนตัวสั่น
และแหกปากตะโกนเสียงดังมาก พอได้โมโห ทีนี้ก็พาลไปหมด ไปลงกับทุกสิ่ง แล้วก็ร้องไห้
และจะชอบด่าสามีทุกครั้งที่โมโหจากเรื่องอื่น หงุดหงิดง่ายไปหมด
เล่นเกมส์แพ้ก็โมโหตัวเองจนอยากจะดึงผม หยิกตัวเองให้เลือดออกและกรี๊ดดังๆ (ซึ่งเคยทำบ้างบางครั้ง)
ทุกครั้งที่ฉันส่องกระจกแล้วเจอรอยดำจากสิว ฉันจะโมโหมากแล้วก็ร้องไห้
บางครั้งฉันคิดว่าทำไมฉันมีความรู้สึกอ่อนไหวได้ขนาดนี้
ฉันคิดว่าฉันไม่สวย ทำไมฉันถึงไม่สวยเหมือนคนอื่น ฉันเกลียดตัวเอง อยากตายแล้วเกิดใหม่

ทุกวันฉันจะรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า อารมณ์แบบอยู่ดีๆก็นึกขึ้นมาว่าทำไมตัวเรามันช่างไม่มีค่าอะไรเลย
อะไรๆก็ดูแย่ไปหมด คิดแต่เรื่องฆ่าตัวตาย คิดเสมอว่าต้องตายแบบไหนให้เจ็บน้อยที่สุดและอยากทดลอง
ภาพข่าวที่มีรูปคนฆ่าตัวตายวนอยู่ในหัวตลอดเวลา แต่ยังดีที่นึกถึงแม่กับน้องที่ไทย
เลยทำให้ฉันไม่กล้าฆ่าตัวตาย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น สมองไม่เคยสั่งให้หยุดคิดเรื่องฆ่าตัวตายเลย

เรื่องการทำงาน ฉันทำผิดพลาดเสมอๆ ทั้งๆที่คิดว่าตัวเองน่าจะรอบคอบแล้วแต่เปล่าเลย
พอโดนด่าเรื่องทำงานผิดพลาด ฉันก็จะน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
และไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ จะร้องได้ต่อเนื่องกันเป็นเวลานาน
หรือถ้าใครมาสะกิดต่อม เช่น ทำเร็วๆหน่อยสิ ช้าว่ะ หรือแกลืมทำอันนี้อ่ะ ทำไมแกทำงานบกพร่อง
เราก็จะเสียใจมาก แอบไปร้องไห้ พอได้ร้องไห้ก็จะนึกถึงเรื่องเก่าๆที่ตัวเองเคยทำผิดพลาดในอดีต
แล้วประมวลว่า จริงๆแล้วฉันเป็นคนไม่มีค่าอะไรเลยสักนิดเดียว
เพราะถ้ามีค่า มีประโยชน์ ทุกคนก็ต้องชมฉัน ไม่ใช่ด่าฉันเหมือนที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันนี้
ในเมื่อไม่มีใครรักฉัน ฉันจะอยู่บนโลกนี้ไปทำไม ฉันเป็นคนสมาธิสั้นมาก ลืมได้ภายใน 5 นาที
และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันทำงานผิดพลาดบ่อยๆนั่นเอง
ฉันอยากทำได้ดีเหมือนคนอื่นนะ แต่ฉันต้องทำยังไง ต้องกินอะไร ถึงจะเลิกเป็นคนขี้ลืมได้สักที

ฉันจะคิดเสมอว่าทำไมฉันทำได้ไม่ดีเท่าคนอื่น ทำไมคนอื่นทำได้ดีกว่าฉัน ในเมื่อมันเป็นแบบนี้
ฉันจะมีชีวิตอยู่ไปทำไมกัน

ฉันเดินเหินช้า กินช้า พูดช้า ทำอะไรช้าไปหมด เวลาพูดกับใครก็ไม่สามารถพูดไวๆได้
และไม่สามารถพูดถูก สื่อสารไม่ถูก จะพูดผิดตลอดเวลา ฉันเป็นคนพูดไม่รู้เรื่อง
ไม่สามารถเรียบเรียงประโยคให้สมบูรณ์ได้ นี่ก้ใช้เวลาพิมพ์เป็นวัน กว่าจะได้
จนกลัวว่าคนอื่นจะมองว่าฉันเป็นตัวตลกหรือเป็นบ้า สติไม่ดี ระแวงว่าเขาจะนินทา
เจอใครกระซิบหรือพูดเบาๆก็คิดว่าเขาจะนินทาฉัน ชอบคิดไปเองว่าคนนั้น
คนนี้จะเกลียดฉัน ไม่ชอบฉัน หรือจริงๆแล้วพวกเขาอาจจะไม่ชอบฉันเลยก็ได้
ฉันค่อนข้างจะย้ำคิดย้ำทำ ชอบทำอะไรซ้ำๆอยู่เสมอ
บางวันฉันจะมองทุกคนในด้านลบ มองว่าพวกเขาไม่ดี เสแสร้ง
และบางทีฉันรู้สึกอยากฆ่าพวกเขา คิดว่าถ้าพวกเขาตายไปคงจะดี เพราะพวกเขาแค่เสแสร้งทำดีกับฉัน

ฉันเป็นคนที่ชอบอยู่ในห้องคนเดียว ไม่ชอบออกไปเจอผู้คน ใครชวนไปไหนก็ไม่ไป
ปฏิเสธการเป็นเพื่อนกับทุกคน ไม่ชอบให้ใครมายุ่งหรือมาคุยด้วย ฉันไม่อยากมีเพื่อน
เพราะฉันไม่อยากคุยกับใครเลยสักคน จนฉันคิดว่า
บ้านในฝันของฉันจะต้องไม่มีเพื่อนบ้านล้อมรอบ จะมีแค่ต้นไม้และสัตว์เลี้ยง
ฉันรักหมามาก มากกว่าคนเสียอีก ฉันแค่อยากให้หมาเป็นเพื่อนบ้านฉันก็เพียงพอ
ฉันไม่ต้องการคน เพราะฉันกลัวการถูกนินทา
ฉันเกลียดการออกไปข้างนอกบ้านเพราะฉันไม่ชอบให้ใครมองฉัน
เพราะฉันคิดว่าเขากำลังนินทาฉันอยู่ ฉันไม่ชอบคุยกับคน ฉันชอบคุยกับหมาและหนูหรือกระต่าย
(อ้างอิงจากสัตว์ที่ฉันเคยเลี้ยง และรักพวกเขามาก)
บางครั้งฉันก็คิดว่าฉันเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นบ้ากันแน่ ฉันก็ดูไม่ออก
และกลัวการปรึกษาคนรอบข้าง กลัวว่าจะโดนด่าว่าเป็นบ้า หรือมโนไปเอง
ฉันเบื่ออาหาร วันๆกินข้าวได้น้อยมาก กินได้คำ สองคำก็อิ่ม แล้วก็จะอ้วก
ฉันสังเกตตัวเองบ่อยๆ ฉันชอบนั่งเหม่อลอยในรถยนต์
ทุกครั้งที่อยู่ในรถยนต์กับสามี ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเอง
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันต้องเหม่อลอย แต่สิ่งหนึ่งที่รู้คือ
ในหัวฉันคิดแต่เรื่องการไม่มีความสุข ทำไมฉันต้องไร้ค่า
ทำไมฉันยังไม่ตาย ทุกครั้งที่ฉันเหม่อลอย ฉันคิดแต่เรื่องพวกนี้

ภายนอกฉันดูปกติมาก ร่าเริงกับทุกคนที่รู้จัก แต่สิ่งที่ฉันทำมันคือ การใส่หน้ากาก
ซึ่งฉันรู้ตัวดีเสมอว่ามันไม่ใช่ตัวตนฉัน แต่ฉันก็สังเกตได้ว่ามันจะไม่เหมือนกับคนปกติ
คือถ้าไม่มีใครมาคุยกับฉันก่อน ฉันจะนิ่งมากไม่คุยกับใครก่อนเลย
จะนั่งอยู่คนเดียว ใครจะเม้าท์เรื่องของใครก็ปล่อยให้เขาเม้าท์ไป เรื่องดารา
เรื่องออกกำลังกาย ฉันก็แค่นั่งอยู่ข้างๆ ไม่ขอออกความเห็นด้วย แต่ฉันเข้ากับคนยาก
ถ้าฉันไม่รู้จักพวกเขามาก่อน ฉันจะไม่คุยเลย คิดอย่างเดียว อยากกลับบ้าน
อยากกลับไปนอน ไม่อยากคุยกับใคร อยากนอนนิ่งๆทั้งวันทั้งคืน
ไม่อยากกิน ไม่อยากพูด ไม่อยากเดิน ไม่อยากรู้จักใคร

แต่สิ่งที่ฉันชอบก็มีนะ คือการร้องเพลง ฟังเพลง ทำอาหาร
ซึ่งฉันจะใช้เวลานานในการทำอาหาร เพราะฉันทำอะไรช้าไปหมด

หนึ่งอย่างที่เปลี่ยนไปคือ เมื่อก่อนกลัวการดูหนังฆาตรกรรม แต่ทุกวันนี้ฉันชอบมาก
ชอบมา 4-5 ปีแล้ว ชอบเห็นการฆ่ากัน แล้วจะนึกถึงหน้าคนที่เราเกลียดว่าถ้ามันตายแบบนี้ก็ดีสินะ
แต่ฉันยังกลัวการฆ่าตายแบบจริงๆอยู่นะ ไม่กล้าดูหรอก ชอบแค่ในหนัง

ฉันไม่กล้าปรึกษาครอบครัว เพราะฉันกลัวว่าพวกเขาและทุกคนรอบข้างฉันจะหาว่าฉันเป็นบ้า
หรือโรคจิต หรือสติไม่ดี ฉันรู้ว่าฉันควรไปปรึกษาหมอ
แต่ฉันต้องรอกลับไทยก่อน ฉันไม่รู้จะหาทางออกอย่างไร
หวังว่าคงไม่มีใครเข้ามาด่าฉัน เพราะฉันเข้ามาขอคำปรึกษา
และกำลังใจและแค่อยากระบายให้ใครสักคนได้อ่านก่อนที่ฉันจะกลับไปหาหมอที่ไทย
แต่ถ้าใครหายจากอาการเหล่านี้ได้ โดยไม่ต้องพึ่งหมอ พึ่งยา แล้วมาแชร์ประสบการณ์ให้ฉัน

ฉันก็จะขอบคุณมาก