ถ้าเรารู้ธรรมได้
เราจะเข้าใจคำว่า ปาฏิหาริย์ เป็นอย่างไร
ปาฏิหาริย์นั้นก็คือ เรานั้นเอง
เราเกิดมาแล้วก็ต้องชดใช้กรรมที่ทำใว้
แต่ ปาฏิหาริย์ เกิดทุกขณะหรือทุกช่วงของเวลา
จะเป็น การพรัดพรากจากสิ่งที่รัก หรือจะมีความสุขและทุกข์
หรือจะเคยทำผิดแล้วสำนึกผิด
ปาฏิหาริย์ ไม่ได้สวดอ้อนวอนอะไร
แต่แท้ที่จริงแล้ว ปาฏิหาริย์ คือการเรียนรู้สิ่งต่างๆจากความผิดพลาดแล้วแก้ไขจนเกิดประโยนช์ตนเองและผู้อื่น และเข้าใจโลกอย่างที่เป็น เป็นกฏไตรลักษณ์ของธรรมชาติ
แท้ที่จริงแล้ว สัมมสัมพุทธเจ้า สอนให้เราเข้าใจโลก ทุกอย่างล้วนแล้วต้องมีพรัดพรากจากสิ่งที่รัก วันใดวันนึงเราต้องพบเจอ และสอนให้เราอยู่เหนือโลก คือ ใจ เราจะกล้าเผชิญความจริงของสิ่งทั้งปวง แม้ความตายก็ไม่หวั่นไหวหรือการสูญเสีย

เป็นคำตอบคือ สัมมาสัมนพุทธเจ้า ให้ทุกคนรักกัน
ไม่ได้สอนให้ทุกคนรักกันนะ
แต่ ให้ทุกคนรักกัน เหมือนทิ้งเส้นทางนี้ใว้คือคำสอน
แล้วให้เราพบคำตอบ  ( ให้ทุกคนรักกัน ) แต่อย่าไปหมายรู้ว่าความรักในศาสนาคริสต์ นะ  แต่เป็นความรักที่ไม่เจื่อด้วย  ราคะ  โทสะ  โมหะ
เป็นความรักเมตตาของปัญญา
แล้วเราจะ ร่าเริง เบิกบาน อยู่กับโลกแต่เราไม่จมไปพร้อมโลก
ปฏิบัติธรรมมะเหมือนทิ้งโลกไปเลย 55+ แต่ พลิกล็อค
แล้วแต่เส้นทางที่จะเลือกนะ

ถ้าใครเข้าใจที่ผมเขียน นั้นและคือ  ปาฏิหาริย์ได้เกิดขึ้นแล้ว
เพราะคือการ เรียนรู้สิ่งที่ผิดและแก้ไขไปทางที่ดี สันติ ไม่จองเวรต่อกัน
นั้นและ ปาฏิหาริย์ เพราะมีกันอยู่ทุกคนคือ ใจ