ตอนนี้กำลังเรียนหมออยู่ค่ะ และกำลังสับสนกับตัวเองมากๆ ว่าจริงๆเราอยากจะเป็นหมออยู่มั้ย ในตอนแรกเป็นคนเลือกเองค่ะว่าจะมาเรียนหมอ สำหรับเหตุผลก็เหมือนคนส่วนใหญ่ก็คืออยากรักษาคนอื่นโดยเฉพาะคนใกล้ตัวและคนในครอบครัวที่อยากดูแลเป็นพิเศษ  พอสอบติดแล้วเข้ามาเรียนจริงๆ ก็พบว่าเรียนหนักมาก หนักกว่าที่คิดไว้เยอะเลย ปกติไม่ได้เป็นคนเก่งมากอยู่แล้วเลยต้องพยายามหนักกว่าเพื่อนๆ ผลสอบออกมาแต่ละครั้งก็อยู่เกือบท้ายแถวตลอด เครียดนะแต่ทุกครั้งเวลาเรียน เจออาจาร์ยดีๆ สอนสนุกๆก็จะมีกำลังใจสู้ต่อทุกครั้ง แต่พอเรียนนานๆเข้า เรียน 3 อาทิตย์แล้วสอบ ไปเรื่อยๆ เริ่มรู้สึกเหมือนชีวิตวนลูป เรียนๆ อ่านๆ สอบๆ วนไปแบบนี้เรื่อยๆ จากเครียด เป็นชิน จากชินเป็นท้อ เหนื่อยจนจุดมุ่งหมายที่ตั้งไว้เริ่มจางไปๆ เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่เป็นอยู่จะคุ้มมั้ย กว่าจะเรียนจบ ไหนจะต้องอยู่เวร ไม่ได้นอน เรียนต่อเฉพาะทาง  แล้วกว่าจะรักษาคนสักคนได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ทั้งต้องพยายามและต้องใช้พลังใจอีกเยอะมากกว่าจะไปถึงจุดนั้นได้ แต่มันจะคุ้มหรอเหนื่อยขนาดนี้? ต้องมาป่วยเป็นซึมเศร้า สุขภาพก็แย่ ต้องมาเสียโอกาสในชีวิตอีกหลายๆอย่างที่อยากทำ  ถ้าสุดท้ายคนที่เราอยากไปช่วยเหลือ คนที่เราอยากรักษา แทบไม่เข้าใจเราเลย ซึ่งก็เห็นอยู่เต็มโซเซียลทุกที่ " หมอมัวทำอะไร ทำไมช้า ไม่รีบมารักษา เพราะหมอปล่อยให้คนไข้รอแบบนี้ไง คนไข้เลยต้องตาย " ....ไม่มีใครอยากให้ใครตายหรอกค่ะ จริงๆ พยายามให้กำลังใจตัวเองโดยการมองในแง่ดี มองหาคนไข้ที่เข้าใจ ที่รู้ว่าหมอเหนื่อย รู้ว่าคนไข้เยอะ บุคลากรไม่พอ อุปกรณ์ขาดแคลน แต่สุดท้ายก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าคนเหล่านั้นจะเข้าใจจริงๆหรอ ถ้าเค้าไม่ได้มายืนในจุดที่เรายืนอยู่ ส่วนปัญหาแบบนี้ก็มีมานานแล้วด้วย ไม่ใช่ว่าไม่แก้ปัญหา เพิ่มหมอก็แล้วอะไรก็แล้ว แต่สุดท้ายก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม ในเมื่อจำนวนคนไข้ไม่เคยลดเลย ทุกคนเอาแต่มาหาหมอ พึ่งหมอ ให้หมอแก้ปัญหาปลายทางให้ จะมีคนสักกี่คนที่จะหันมองดูตัวเอง ดูแลสุขภาพตัวเอง ให้แข็งแรง จะได้ไม่ป่วย ไม่ต้องมาหาหมอบ้าง ทุกวันนี้แค่เป็นหวัดนิดๆหน่อยๆก็มาหาหมอแล้ว ไหนจะคนไข้ที่กินเหล้า สูบบุหรี่ คนไข้อุบัติเหตุ กินของอ้วนๆเค็มๆ ไม่ออกกำลังกาย รู้ทั้งรู้ว่าไม่ดีก็ยังทำ รู้ว่าจะป่วยก็ไม่แก้ บอกให้แก้ก็ไม่ทำ.......สุดท้ายก็ไม่รู้ว่าจะจบไปเป็นหมอทำไม จะช่วยเค้าทำไม ชีวิตเค้าเองยังไม่รักไม่ดูแลเลย.....ท้อค่ะ