เมื่อก่อนเราเป็นคนกินเยอะมาก ชนิดที่ว่าถ้าพุงไม่ตึงไม่กินจนจะอ้วกก็จะไม่หยุดกิน กินเท่าไรก็ไม่อ้วน แต่ช่วงหลังๆ มีคนทักว่าหน้าบวมแก้มเยอะ ขาใหญ่ขึ้น พุงเริ่มออก แรกๆก็ไม่ได้ซีอะไรเลย แต่พอคนทักเยอะๆก็หันมาส่องกระจกว่าเออ เริ่มอ้วนแล้วนะ แต่ก็ยังกินจนคิดอยากออกกำลังกายจาก54.8 เหลือ 52 และมันก็คงที่มาตลอดทั้งๆที่ควบคุมอาหารคู่กับออกกำลังกายไปด้วยจะกอนก็ต้องนับแคล จนรู้สึกท้อ เหนื่อย ไม่มีความสุข แล้วยังมีคนมาทักว่าอ้วนอีก มำให้ตบะแตก กินไม่ยั้ง มันเฟลมากๆ เหมือน3เดือนมี่ผ่านมาไม่มีความหมาย แทบจะทุกคนที่ทักว่าอ้วน จริงๆเราไม่ได้เครียดมากที่ตัวเองอ้วน แต่เพราะคำพูดเหล่านั้นมันตอกย้ำทุกครั้ง มันทำให้นอยด์ จนตอนนี้รู้สึกเครียดมากๆกับรูปร่างตัวเอง ไม่อยากไปเจอใคร ไม่อยากเข้าสังคม เราเบื่อที่ต้องเจอพวกเขา ยิ่งเพื่อนเราบางคนที่เคยอ้วนแล้วผอมลงเพราะอกหักแล้วอดอาหารและทุกครั้งที่มีคนล้อเราว่าอ้วนหรือโดนทักว่าเอออ้วนขึ้นมั้ย เขาจะหัวเราะใส่เราทุกที มันรู้สึกเฟลที่สุด แต่ในใจก็คิดนะว่าถ้าให้เราอดอาหารเราทำไม่ได้หรอก ยอมออกกำลังกายดีกว่า แต่ก็รู้สึกว่าคำพูดเหล่านั้นมันก็ทำให้น้อยใจทุกครั้งที่ได้ยิน
เราควรทำยังไงกับตัวเอง ใจไม่แข็งพอที่จะออกกำลังกายต่อไปเลย จนตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเริ่มอ้วนขึ้นเท่าจุดๆเดิม
#ขอพื้นที่ระบาย