ต้นเหตุแห่งความทุกข์.....

ก็คือความรู้สึกว่ามีตัวตน...,
เกิดความรู้สึกว่ามีตัวตนเมื่อไร ก็จะมีความทุกข์เมื่อนั้น.
ขอให้สังเกตดูให้ดี ๆ ให้ละเอียดประณีตที่สุดว่า

ในชีวิตของเราแต่ละวัน ๆ :
เมื่อไร ความรู้สึกว่าตัวตนมีตัวตนเกิดขึ้นในจิตแล้ว
ก็ร้อนด้วยโลภะบ้าง โทสะบ้าง โมหะบ้าง,
หรือว่าด้วยความรักบ้าง ความโกรธบ้าง ความเกลียดบ้าง
ความกลัวบ้าง ความวิตกกังวลบ้าง ความอาลัยอาวรณ์บ้าง
ความอิจฉาริษยาบ้าง ความหวงความหึงบ้าง,
มันก็มีเป็นทุกข์เป็นไฟขึ้นมา......

แต่แล้วมันก็มีระยะที่มันมิได้เกิด.... มันมิได้เกิด
คือมันมิได้มีการปรุงแต่งเป็นตัวตน ชนิดนี้,
ระยะนั้นก็สงบเย็นหรือ...มันว่าง
มันว่างจากตัวตนมีความว่างจากตัวตน
ก็มีความหมายเป็นนิพพาน ....คือเป็นความเย็น....


....ท่านพุทธทาส....