เรารู้สึกอัดอั้นอยากบอกไม่ถูกไม่รู้เป็นอะไรเหมื่อนกัน สมองคิดมากคิดแต่เรื่องมากมายจนปวดกะบาล ถึงกลับต้องฟังเพลงเพื่อผ่อนคลายสมองเลย รูสึกชีวิตนี้มันก็ผ่านไปวันๆ มีเรื่องอะไรหลายๆเรื่องที่อัดอั้นใจแต่ไม่กล้าเล่าให้คนอื่นฟัง เก็บไปคนเดียวมาตลอด  พูดใครใครฟังแล้วเขาไม่รู้เรื่อง เป็นคนเล่าเรื่องไรแบบนี้ไม่เก่ง ก็เลยไม่พูดยังจะดีกว่า เพราะพูดไปคนอื่น หรือ เพื่อนก็คงไม่เข้าใจเรา เท่าตัวเราเอง แปปๆก็ผ่านไปอีกวันนึงแหละ โดนที่ไม่ได้ความรู้สึกที่ดีกลับมาจากโรงเรียนเลย เหมื่อนกับอยู่ที่โรงเรียนต้องทําตัวหัวเราะ ยิ้มเข้าใว้ เพราะเดียวจะเป็นคนทําบรรยากาศเสียหมด รู้สึกแตกต่างจากคนอื่นๆไหม ทั้งการพูด เรายอมรับว่าเป็นคนพูดติดๆขัดๆ จะคุยไรกับเพื่อนก็ต้องคิดก่อนว่าพูดไปจะกระทบอะไรไหม พูดไปแล้วจะดีไหม คิดๆๆๆจนเกือบทุกครั้งเหมื่อนความคิดในสมองไม่ผ่านออกมาจากปาก เหมื่อนว่าไม่พูดน่าจะดีกว่า เพื่อนเรามันจะเอนจอยไปด้วยไหม ทั้งความชอบ บ้างคนอาจจะคิดว่าไม่เหมื่อนใครนิแหละดีแล้ว ดูคูล ดูเท่ ไม่จําเป็นต้องเหมื่อนใคร แต่สําหรับเรามันแตกต่างจนเกินไปจนทําให้รู้สึกแตกแยกอ่ะ  ความรู้สึกมันโดดเดี่ยวที่ไม่มีใครเหมื่อนเราเลย ในใจลึกมันก็เลยดูอ้างว้างแปลกๆ เราไม่กล้าไปละบายเรื่องพวกนี้ให้ใครฟัง เรารู้ว่ามันก็เอาไปพูดต่อกันอีก เดียวก็หาว่าคิดมากมั้ง ฟุ่งซ่านมั้ง มันไม่มีคนที่พร้อมจะรับฟังเรื่องของเราเลย บ้างทีก็ท้อนะ เป็นคนไม่มันใจในตัวเอง เวลาเรียกมันก็หันมามั้งไม่หั้นมามั้ง ก็เลยไม่เรียกจะดีกว่าเบื่อ เวลาเพื่อนชวนไปไหนส่วนมาก เราจะไม่ไปเพราะไปแล้วมันไม่รู้สึกสนุก มันทําให้รู้สึกอ้างว้างยิ่งกว่าเก่าอีกคนอื่นจะสนุกแต่เราไม่เลยซักนิด
เคยรู้สึกว่าชีวิตนี้อยู่ตัวคนเดียวยังจะอุ่นใจกว่าอีก เพราะเพื่อนใหญ่ที่เข้ามาในชีวิตจากมาแล้วก็จากไป แค่นั้น ไม่จําเป็นต้องทักกันอีก ไม่จําเป็นต้องรู้จักกันอีก เรียนผ่านไปแล้วก็แล้วกันไป ไม่จําเป็นต้องคุยกันอีกเพราะยังไงก็ไม่สนิทกันเหมื่อนเดิม ไม่เคยคิดว่าความแตกต่างในหลายๆอย่างที่ไม่เหมื่อนใคร มันจะทําให้รู้โดดเดี่ยวทางจิตใจมากขนาดนี้ TT ทุกวันนี้เบื่อมาก เบื่อช่วงเวลาเดิม ๆ ที่เห็นคนอื่นยิ้มคนอื่นหัวเราะคุยกันสนุกสนาน มันจะเป็นอะไรที่น่ารําคาญสุดๆ เหมื่อนเสียงแมงหวีแมงวันมาตอมหู อยากจะไปนั่งใกลๆ ในเมื่อเราไม่ได้มีส่วนร่วมอะไร จะให้มานั่งฟังเพื่อ.....อยากจะลุกออกไป เดียวก็ถามว่าเป็นไร เห้อออ อยากจะบ้าตายย ทําไมต้องพูดถึงคนนู้นเป็นอย่างงี้ คนนี้เป็นอย่างงั้น นู้นั้นนี้ โครตจะรําคาญแล้วก็จะมีคําถามในหัวว่าใครวะ ใคร ใคร ใคร เห้อออ บางทีก็ต้องทําอะไรที่ไท่อยากทํา ชีวิตวนลูบแต่เรื่องเดิม ๆ จนรู้สึกตัวเองจะเป็นบ้าตายแล้ว ทุกวันนี้หลายๆเรื่องก็ลุ่มเร้ามาไม่หยุดหย่อน อยากปรึกษาทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้ของเราจนจบว่า ควรหาทางออกยังไงกลับความรู้สึกเดิมนี้ดีค่ะ อึกอัดไม่มีที่ระบาย ขอมาระบายในกระทู้พันทิฟและกัน แท็กผิดห้องหรืออะไรก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ