กำเนิด "เจียวต้าย" ๑๐ ธันวาคม ๒๕๑๐
ใช้เป็นนามปากกาในงานเขียน กันยายน ๒๕๓๔
เข้ามาเป็นสมาชิก พันทิป ๑๕ มกราคม ๒๕๔๘
บัดนี้ ครบ ๕๐ ปี ใน ธันวาคม ๒๕๕๘


        อัน"เจียวต้าย"ความหมายเป็นไฉน
        จะบอกให้หายแคลงแจ้งประจักษ์
        คือเพื่อนฝูงใกล้ชิดสนิทนัก
        ร่วมใจภักดิ์ไม่หลีกเร้นเป็น "เพื่อนตาย"

เหล่าเจียวต้ายเดิมทีมีแปดคน        ปีหนึ่งศูนย์เศร้าเหลือทนนายออดหาย
เขานั้นจากไปแน่แต่เพียงกาย        เหลือความหมายให้จดจำเป็นคำคม
อีกหลายคนวนมาเจอเป็นเกลอแก้ว        พบกันแล้วใกล้ชิดสนิทสนม
แม้ต่างวัยต่างจิตใจไม่ปรารมภ์        ร่วมอุดมคติทำสิ่งสำราญ

ต่างรักกันแน่นเหนียวเป็นเกลียวเชือก        มิได้เลือกยศศักดิ์อัครฐาน
มิตรภาพซาบซึ้งตรึงดวงมาน            ยั่งยืนนานแน่นอยู่คู่ทุกคน
ปีสามหกนายผีหนีไปบวช            ทิ้งแก้วขวดเพื่อนทั้งหลายไม่เห็นหน
ต่อมาอีกไม่เท่าไรพี่สันต์ทน            ป่วยเสียจนสมองเสื่อมหมดหนทาง

ต้องปลีกตัวหนีเพื่อนไปปรโลก        ทิ้งเพื่อนโศกเศร้าใจให้หมองหมาง
คนต่อไปนายต่อก็วายวาง            ไม่ทันห่างเท่าไรไล่ไล่กัน
นายประสิทธิ์ดาวร้ายหล่อไม่เสร็จ        ต้องระเห็จห่างหายจากไปนั่น
อีกไม่ช้าถึงตาครูประชัญ            ไปทำไร่อยู่สุพรรณไม่เห็นใจ

ส่วนนายห่อใช้ยี่ห้อเขียนหนังสือ        จงเลื่องลือเข้าทำเนียบนักเขียนใหม่
มาถึงปีห้าหกแสนดีใจ            ชื่อ “เจียวต้าย”เขามอบให้รางวัล
จะไปบอกนายพึงเพื่อนซึ้งจิต            แต่ดันสิ้นชีวิตกะทันหัน
ห่อ สุดเศร้าอาลัยเสียใจครัน            เพื่อนของฉันล่วงลับดับชีวี

คนสุดท้ายนายแมวที่รักยิ่ง            ต้องอยู่นิ่งทนหายใจไม่เคลื่อนที่
หัวใจวายไปสบายไม่ใยดี            ตั้งแต่นี้ต่อไปไม่มีแมว
เหลือนายห่อ สุจินต์ และนายหงอก                    เว้นนายต๋อง ไม่บอกไม่มีแว่ว
เหมือนสาบสูญจากโลกไม่เหลือแนว        สุดท้ายแล้วอีกไม่นานไม่เหลือใคร    
    
นานมาแล้วเจียวต้ายไม่หายหด        แม้จะตายไปทั้งหมดไม่หวั่นไหว
ชื่อ"เจียวต้าย"ยังคงอยู่ตลอดไป        มีผู้คนสัมผัสได้ไม่ลืมเลือน
อินเตอร์เนตโลกใหม่ในอากาศ        ฝากเรื่องราวดื่นดาดไปสู่เพื่อน
ผ่าน"พันทิป"เวปไซด์ดีที่ย้ำเตือน        ร้อยปีเคลื่อนแต่"เจียวต้าย"ไม่เหี่ยวเลย.

ขอบันทึกตรงนี้ไว้ให้ประจักษ์         เพื่อนที่รักจากไปดังเปิดเผย
เหลือนายห่อ กับ เฉนียน กินเหมือนเคย    ไม่อยู่เฉยรอวันตายให้กังวล
ต่างแก่เฒ่ารุงรังทั้งเจ็บไข้                       เกือบไม่ได้พบกันเดือนละหน
ห่อส่งชื่อ”เจียวต้าย”แทนนามตน                   เข้าเวปจนคนรู้จักทั่วโลกา

เขียนบันทึกเรื่อยเปื่อยไม่เฉื่อยแฉะ                    มีคนอ่านเยอะแยะนับล้านกว่า
“พันทิป”ของไทยแลนด์แฟนเหลือคณา        สื่อสารกันไม่เห็นหน้าก็ถูกใจ
สิบปีผ่านจากปีสี่สิบแปด            ไม่ออดแอดทำงานเป็นการใหญ่
สมาคมนักเขียนประเทศไทย            ให้รางวัลปลอบใจนักเขียนเฒ่า

ปรากฏชื่อ ไพฑูรย์ นำขึ้นหน้า        “เล่าเซี่ยงชุน” มือขวาสามก๊กเก่า
อีก”เจียวต้าย” ตามติดชิดเหมือนเงา        ทั้งสามชื่อรวมกันเข้าเป็นหนึ่งเดียว
หกสิบปีเขียนมากมายหลายร้อยชิ้น        จนหมดสิ้นความคิดจิตเปล่าเปลี่ยว
เล่าเซี่ยงชุน หรือ เจียวต้าย ไฟหมดเชียว    เหลือแต่ชื่อไม่ห่อเหี่ยวไม่สูญสิ้น

ปีหกศูนย์เข้ามาถึงจึงรู้ว่า            .ถึงเวลาใกล้ล่วงลับต้องดับดิ้น
โรคครอบครองทั้งร่างกายไม่ชาชิน         ไม่ได้ข่าวนายสุจินต์ไม่เห็นเงา
นายเฉนียนยังดีมีคู่ดื่ม            คุณสุนทรเป็นปลื้มตำรวจเก่า
เหลือสองคนเราอับจนต้องซบเซา        ลูกนั้นเล่าแป๋งก็ป่วยไปด้วยกัน

แต่นายป๋อยังดีมีงานมาก            ไม่ลำบากทำงานไกลก็ไม่หวั่น
ลพบุรี โคราช ไม่คลาดกัน            ทั้งลูกน้อยเมียขวัญสบายดี
ได้ดูแลแม่พ่อและพี่แป๋ง            อย่างเข้มแข็งจ่ายเท่าไรไม่ยอมหนี
ขอชอบใจฝากเอาไว้ในปฐพี            จากชาตินี้ไปชั่วนิจนิรันดร

กลอนบทนี้ค้างไว้ไม่ลงจบ            จิตสงบรอวันตายไม่หวาดหวั่น
พอใจแล้วได้เกิดมาอยู่ด้วยกัน        แปดสิบปีเศษหกพลันถึงวันลา.......

๒ มีนาคม ๒๕๖๐
เวลา ๑๕๑๕