อนุสรณ์เจียวต้าย

วันที่สิบมิถุนาปีห้าสาม
ขอจดนามเพื่อน ประชัญ นั้นเจียวต้าย
มาถึงกาลชีพลับดับมลาย
สิ้นแต่กายชื่อดำรงยังคงอยู่
จากสองศูนย์ถึงห้าสามด้วยความรัก
เคยประจักษ์น้ำใจให้ทุกผู้
ตามประสาคนเด่นที่เป็นครู
รวมกันอยู่สามคน พึง สุจินต์
คนต่อไปจะเป็นใครก็ไม่แน่
ล้วนแต่แก่เจ็ดสิบกว่ากันทั้งสิ้น
ถึงเวลาที่ต้องหาสนามบิน
ร่อนลงดินพักชั่วกาลนิรันดร..................


ยี่สิบเก้าธันวาปีห้าหก
เจียวต้าย ไม่ตลกเกิดสังหรณ์
ได้รางวัล นราธิป อันสุนทร
ชื่อเสียงซ้อน สามก๊ก “เล่าเซี่ยงชุน”
อยากติดต่อแจ้งข่าวให้เพื่อนรู้
เขาเชิดชูชื่อ เจียวต้าย ให้อบอุ่น
เขียนมาแล้วหลายสิบปีไม่มีทุน
แจกเพื่อนอ่านให้วุ่นทุกทุกปี
จะได้ช่วยกันชื่นชมโสมนัส
ยี่สิบห้ามกราจัดสมศักดิ์ศรี
ในหอสมุดตรงท่าวาสุกรี
นายพึง หนีหน้าไปไม่รั้งรอ
โอ้เพื่อนเอ๋ยจากไปไม่รู้ทิศ
ทิ้งเพื่อนสนิท สุจินต์ และนายห่อ
ไปหาออด เกลอแก้วที่ถูกคอ
เจียวต้าย ขอไว้อาลับดื่มให้พลัน..........


ที่สิบห้าพฤศจิกาปีห้าแปด
เพ่ื่อนคู่แฝดชื่อนายแมวลาหุนหัน
ป่วยหลายโรคทั้งหัวใจและความดัน
น้ำหนักนั้นทำให้ข้อเข่าทรุดโืทรม

เดินไม่ไหวต้องนั่งอยู่กับที่
เป็นเวลาร่วมปีโรคหักโหม
ยามจะนอนถอนหายใจไม่ครึกโครม
สุดสิ้นลมเหมือนโคมสิ้นเชื้อไฟ

โอ้เพื่ื่อนแก้วจากไปไม่ได้ลา
เป็นพวกพ้องกันมาแต่ไหนไหน
ปีเก้าเก้าเป็นเสมียนมาทางไกล
จากโกรกพระร่วมใจกับนายห่อ

ทำช่องห้าด้วยกันนับสิบปี
แต่ไม่รวยสักทีเจอนายต่อ
กับนายพึง ประชัญ นั้นถูกคอ
อีก สุจินต์ นายหงอก รอเพื่อนร่วมแก้ว

ส่วนนายต่อขอลาไปหลายปีก่อน
แมวยังอยู่ไม่เดือดร้อนงานการแจ๋ว
แม้เคยนอนพญาไทไม่วี่แวว
ว่าจะทิ้งเพื่อนแจวไปตามกรรม

เพื่อนอ่อนกว่าค่าเหมือนน้องร่วมอุทร
กลับไปก่อนพี่ชายดูไม่ขำ
แปดสิบสี่ปีแล้วยังต้องจำ
ทนระกำต่อไปให่หมดเวร

เสื่อมทั้งตัวไม่มีดีสักที่หนึ่ง
เฝ้าคิดถึงเพื่อนทุกคนที่เคยเห็น
ต้องห่างกันแต่กายใจยังเป็น
อีกไม่นานคงหลีกเร้นครบหน้าเอย.