คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้คะ เมื่อก่อนตอนที่เรายังเรียนอยู่ที่กทม.เราก็อยู่กับพ่อเเละเเม่เลี้ยงตอนเเรกๆที่พ่อกับเเม่เลี้ยงเเต่งงานกันพ่อก้ยังคุยเล่นดีกับเรานะคะเเต่พอเวลาผ่านไป พ่อก้ไม่ค่อยคุยกับเราเหมือนเมื่อก่อนเลยคะเวลาเเม่เลี้ยงว่าอะไรเราพ่อยังไม่คิดจะปกป้องเราด้วยซ้ำ ส่วนเเท่จริงๆของเราหรอคะก็พึ่งได้มาคุยไปอยู่กับเเม่ตอนปิดเทอมช่วงประมาณม.1อ่ะคะเเต่เราก้ดีใจนะคะที่ได้อยู่กับเเม่เเต่พอเวลาผ่านไปนานๆเราก็รู้สึกว่าเขสลำเอียงกับเรามากคะเวลาเเม่เรามีเรื่องอะไรไม่สบายใจก้จะมาพูดกับเราเรามีพี่สาวคนนึงนะคะเเต่เค้าก้ไม่อยากนับเราเป็นน้องหรอกคะเเม่เราพอมีอะไรก็ซื้อให้พี่สาวเกือบหมดทั้งไอโฟนเเต่เราใช้ของlenovoเเม่ซื้อกล้องถ่ายรูปให้พี่เเต่เราไม่ได้พี่ได้จัดฟันเเต่เราไม่ได้จัดทั้งๆที่ฟันเรามีปันหาเยอะกว่าพี่ได้เรียนเอกชนน้องได้เรียนรัฐบาลพี่ได้เงินค่าขนมเดือนละ2หมื่นกับคอนโดส่วนตัวพี่เราอีก เราพยายามไม่คิดมากหรอกคะเพราะยังไงมันก็เป็นสิ่งรอบตัวตายไปก้เอาไรไปไม่ได้ ปัจจุบันเราเรียนที่สุราษคะอยู่ม.3เเระ เเม่เราก็ไปกทม.บ้างลงมาสุราษบ้างเเต่เวลาเเม่มาที่สุราษเเม่ไม่เคยโทรมาบอกเราสักคำเลยคะพี่เเต่พ่อเลี้ยงที่โทรมาบอก พอเรารู้ว่าเเม่มาทำที่สุราษเราก็ดีใจนะคะเเต่เเม่ไม่ค่อยได้มาหาเราที่บ้านเลยเเม่พูดอย่างเดียวว่างานมันยุ่งนานๆทีอะคะถึงจะเจอกันเราเเค่คิดว่าเราอยากได้เเค่ความอบอุ่นเท่านั้นเพราะมันทำให้เรารู้สึกว่าเรามีกำลังใจเราอยากมีพ่อเเม่ที่รักเราเหมือนคนอื่นเค้าบ้างที่ได้นั่งคุยกันกินข้าวพร้อมกันเเค่นั้นเองคะ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะใครอยากมีอะไรที่ช่วยเราได้เเสดงความคิดเห็นได้เลยนะคะ