เรา
เป็นคนที่โดนพ่อทำร้ายมาตั้งเเต่เด็ก พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อนมาก อะไรไม่ถูกใจขัดใจชอบทำร้ายร่างกายคนอื่น
เป็นประจำ ขอบอกก่อนนะคะว่าเป็นคนภาคเหนือค่ะ จนตอนนี้เราอายุ14ก่ยังตีเราอยุ่เลย เวลามีปัญหาไม่เคยช่วยเหลือเลยค่ะ คอยด่าคอยเปรียบเทียบกับคนอื่นอยุ่เรื่อย เราเคยหนีออกจากบ้านนะคะน่าจะตอนอายุ9ขวบเราก่เก็บเสื้อผ้าใส่ถุงเล็กๆไป เเล้วเเม่เลี้ยงไปตามเรากลับมาซึ่งเเม่เลี้ยงก่ไม่ได้ดีนะคะชอบยุไห้พ่อกับเราทะเลาะกันตลอด หลังจากเรากลับมาบ้านพ่อก่บอกเราว่า ทำไมไม่เก็บไปไห้หมดเลยละเสื้อผ้า เหลือไว้ทำไม ในเมื่อเราได้ยินคำนั้นเราก่ร้องไห้สิคะ นี่หรอคนเปนพ่อเปนเเม่เค้าพูดกัน จนโตมาถึงวันนี้พ่อก็ยังคงนิสัยเดิม ไปเที่ยวกับเพื่อนกับญาติที่ไหนไม่เคยได้เลย คุยกับผุ้ชายไม่ได้ คุยกับเพื่อนก่หาว่าคุยกับเเฟน มีครั้งนึงเราทะเลาะกับพ่อ เเล้วเราลงมาอยุ่บ้านย่าเชื่อมั้ยพ่อเราวิ่งจากบ้านเราลงมาตบเเละเตะเรา เเล้วเค้าก่บอกว่าเกิดมาทำไม เชือกอยุ่ตรงนั้น เเขวนคอตายซะเราก่ร้องไห้สิคะ โชคดีที่ย่าเราอยุ่ย่าเรามาห้ามไม่ไห้พ่อตบเรา เเล้วย่าสวนไปอีกว่านะเเหละสมควรตาย ทำไมเกิดมานิสัยเเบบนี้ เลวทราม มากกว่าสมควรเอาเชือกไปผูกคอตาย อยากทำก็ทำคนเดียว เลว
เราคิดจะผูกคอตายนะคะเพราะอยุ่ไปก็ไม่มีค่าสำหรับใคร ทำดีไม่เคยมีคนมองว่าดีเลย เเล้วเราจะอยากอยุ่ทำมั้ยละคะ เเต่เราก่ย้อยกลับมาถามตัวเอง เราไม่ได้เกิดมาเพื่อเเคร์คนทั้งโลก ทำไมเราจะต้องเเคร์คนที่ไม่เเคร์เราด้วย ชีวิตเกิดมามีไรทำตั้งเยอะ เราก็ปลอบใจตัวเองเเบบนี้มาตลอดค่ะ เเต่บางครั้งเเทบจะยืนไม่ไหวเเต่ก่ฝ็ยิ้มสุ้ค่ะ พูดอะไรออกไปก็ไม่มีใครเข้าใจหรอก มีเเต่เพื่อนที่คอยให้คำปรึกษาตลอด มีปัญหาอะไรก่คุยกับมันได้ตลอด ทุกคนคิดว่าครอบครัวคือเซฟโชนที่ดีที่สุดใช่มั้ยคะ ลองตอบเค้าหน่อยนะคะ หรือเล่าเรื่องราวไห้เค้าฟังด้วยก็ได้ พร้อมรับฟังค่ะ 
ครอบครัวคือเซฟโชนที่ดีที่สุดจิงหรอ