พอดีพึ่งหัดเขียนนิยาย โดยลองเขียนไว้3หน้า
จึงอยากให้เพื่อนๆพี่ๆนักอ่าน หรือผู้มีความรู้ ช่วยวิพากษ์วิจารณ์
หรือแสดงความคิดเห็นให้หน่อยครับ
เป็นนิยายแนวดราม่า
เนื้อหาตามนี้ครับ

   ลานประเสริฐแลนด์ มีช่วงเวลาน้อยนักที่จะหลับใหล สถานที่จัดกิจกรรมขนาดใหญ่พื้นที่ประมาณ2สนามฟุตบอล ร้านเหล้ามากกมายตั้งรวมกันอยู่ ณ บริเวณแห่งนี้ ทิศตะวันตกติดกับมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ซึ่งถูกกั้นด้วยถนนและคลองชลประทาน ทิศตะวันออกติดกับถนนนิมมานเหมินต์ แหล่งท่องเที่ยวขึ้นชื่อในทั้งกลางวันและกลางคืน ทิศเหนือและทิศใต้ติดกับอาคารพาณิชย์ที่ใช้ดำเนินกิจการในรูปแบบต่างๆ  
   มันเป็นคืนฤดูหนาวในปลายเดือนพฤศจิกายน ที่ร้านInfinity Club ผับแห่งหนึ่งบริเวณลานประเสริฐแลนด์ ผับแห่งนี้ถูกดีไซด์ให้มีความเป็นเอกลักษณ์หรูหรา มีการใช้วัสดุโทนสีมืด โซนด้านนอกตกแต่งด้วยแสงไฟสลัว มีน้ำพุและต้นไม้ในมุมต่างๆ เป็นโซนสำหรับนักดื่มที่ต้องการนั่งสนทนากัน จากด้านนอกสามารถมองผ่านกระจกใสเข้าไปยังโซนด้านในซึ่งเป็นห้องโถงใหญ่ ถูกจัดเต็มด้วยเวที เสียงดนตรี และแสงไฟ โดยเฉพาะแสงเลเซอร์สีเขียวที่ส่องออกมาจากจุดต่างๆ นับเป็นหนึ่งในเอกลักษณ์ของร้าน  ในค่ำคืนนี้ผู้คนหลั่งไหลมาเที่ยวกันค่อนข้างมากเพราะเป็นคืนวันศุกร์ โต๊ะด้านนอกถูกจับจองไม่มีที่ว่าง ผู้คนหลากเพศหลากอายุกำลังนั่งดื่มและสนทนากันในเรื่องต่างๆ ด้านในแน่นขนัดแทบจะไม่มีพื้นที่สำหรับทางเดิน ผู้คนมากมายกำลังปลดปล่อยอารมณ์ไปกับฤทธิ์ของสุรา นักดนตรีบรรเลงเพลงเสียงดังก้องกระหึ่มไปทั่วทั้งพื้นที่ กระแทกและคลอเคล้าเข้าไปถึงยังโสตประสาทของบรรดาผู้ฟังทั้งหลาย แสงไฟสอดรับกับเสียงเพลงส่องระยิบระยับและฉายกระทบกับส่วนต่างๆของพื้นผิว ผู้คนเต้นเบียดเสียดกันในทุกท่วงทำนองราวกับว่าเพลงทุกเพลงถูกสร้างขึ้นมาเพื่อท่าเต้นสุดบรรเจิดของพวกเค้าโดยเฉพาะ เช่นเดียวกันกับแป้ง หญิงสาวคนหนึ่งที่เดินทางมาเที่ยวในคืนนี้ เธอชอบมาเที่ยวที่นี่กับกลุ่มเพื่อนสาวของเธอเป็นประจำในทุกช่วงสุดสัปดาห์ แป้งเป็นคนหน้าตาดี ใบหน้าเอิบอิ่มจมูกโด่ง สูงพอประมาณ แต่งหน้าจัด มาพร้อมชุดเดรสบางสีชมพูนวลอ่อน กับท่าเต้นอันแสนเย้ายวน ยามเรือนร่างของเธอกรีดกรายกระทบกับแสงไฟแล้วดูคล้ายดั่งดอกไม้กำลังบานสะพรั่ง เธอดื่มไปค่อนข้างมากแล้วในคืนนี้ แป้งมีความรู้สึกว่าตนเองกำลังเมาได้ที่ ฤทธิ์ของสุรากระตุ้นให้เธอรู้สึกสนุก สามารถปลดปล่อยท่าเต้นออกมาได้อย่างเมามัน แน่นอนด้วยพื้นที่ที่คับแคบทำให้เธอเต้นสะดุดจนหลังไปชนเข้ากับคนๆหนึ่งที่อยู่โต๊ะด้านข้างอย่างแรง แป้งรีบหันไปพร้อมความคิดแรกที่อยากจะกล่าวคำขอโทษ แต่แล้วคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าก็ทำให้เธอต้องชะงักงัน ชายหนุ่มหน้าตาดีสวมเสื้อยืดดำ แจ๊คเก๊ตน้ำตาล กางเกงยีน ใบหน้าคมเข้ม ผมสั้นเปิดหน้าผาก ตัวสูงโปร่ง ดูแข็งแรง จัดได้ว่าเป็นลักษณะของหนุ่มในฝันของเธอเลยก็ว่าได้ ความรู้สึกของแป้งเหมือนทุกอย่างภายนอกที่กำลังชุลมุนวุ่นวายได้สงบลงไปในทันที ความมึนเมาเหมือนดั่งจะหายไปจนหมดสิ้น หัวใจเต้นสั่นไม่เป็นจังหวะ แป้งปฏิเสธความเร่าร้อนของหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้เลย หลังจากตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง แป้งก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้กล่าวคำขอโทษตามที่ตั้งใจไว้
   .” ขอโทษนะคะ!!! ” แป้งเปล่งเสียงดังกว่าปกติท่ามกลางเสียงดนตรีที่กำลังบรรเลง เพื่อให้คู่สนทนาได้ยิน
   “ไม่เป็นไรครับ” เสียงชายหนุ่มตอบกลับด้วยความสุขุมนุ่มลึก
   แป้งพยักหน้า ก่อนสังเกตเห็นว่าโต๊ะของชายหนุ่มไม่มีใครอื่น จึงได้เอ่ยถามต่อ
  “มาคนเดียวหรอคะ?”
   “มากับเพื่อนครับ แต่มันหายไปสักพักแล้ว ไม่รู้ไปไหน สงสัยหนีไปกับสาว“ ชายหนุ่มยิ้มเล่นหน้าเล่นตาเล็กน้อย
   “555 สงสารคนโดนทิ้งจัง ชื่อแป้งนะคะ แล้วคุณ…”
  “!@.. ครับ”
  “อะไรนะคะ?!” ด้วยเสียงเพลงที่ดังทำให้แป้งไม่ค่อยได้ยิน ชายหนุ่มจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูของแป้งแล้วตอบ
   “เจต ครับ!”
   “อ้อ! เจต… มาเที่ยวที่นี่บ่อยไหมคะเจต?”
   “ครั้งแรกเลยครับ พอดีมาจากกรุงเทพ อยากขึ้นมาสัมผัสบรรยากาศหน้าหนาวเชียงใหม่ดูสักครั้ง”
   “หน้าหนาวเชียงใหม่ มีอะไรดีๆเยอะเลยนะคะ โดยเฉพาะตอนกลางคืน”
   “555 ก็เคยได้ยินมาแบบนั้นเหมือนกันครับ”
   “ถ้าเลิกจากนี้ เจตไม่รู้จะไปไหน แป้งพาไปได้นะคะ แป้งมีรถ” แป้งจ้องตาเจตและยิ้มให้อย่างยั่วยวน
   เจตทำสีหน้าสงสัยแบบทะเล้น ก่อนยิ้มให้ แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้หูของแป้ง
  “ถ้าเป็นไปได้ ก็จะดีมากเลยครับ”
   ท่ามกลางความมืดสลัว ก็ยังสามารถสังเกตเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มแห่งความสุขของทั้งคู่ที่แสดงออกมาได้อย่างชัดเจน บทสนทนาต่อจากนั้นเกิดขึ้นน้อยนัก ส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นการขยับเรือนร่างคลอเคลียกันไปมาของคู่หนุ่มสาวที่พึ่งเคยพบกัน แต่ที่มากกว่านั้นคือเบื้องลึกในจิตใจของทั้งคู่ต่างรู้ดีว่าเมื่อสิ้นสุดความสนุกแห่งความมึนเมาจากที่แห่งนี้แล้ว จะมีความสนุกในอีกรูปแบบหนึ่งรอพวกเค้าอยู่ ความสนุกแห่งกามตัณหา
   เวลาตีสองเศษๆ รถเก๋งสีดำถูกขับเคลื่อนด้วยความเร่งรีบ ก่อนไปหยุดอยู่ ณ หอพักแห่งหนึ่งเลียบคลองชลประทาน  ห่างจากลานประเสริฐแลนด์ไปทางทิศใต้ไม่มากนัก มันเป็นหอพักสีขาว ดูสงบเรียบง่าย ตัวอาคารโดยรวมไม่เก่ามากนัก ผู้โดยสารสองคนลงจากรถ แป้งเดินนำเจตเข้าไปภายในอาคาร พาขึ้นลิฟไปยังชั้น4 ซึ่งเป็นชั้นบนสุด แป้งถลำตัวออกจากลิฟทันทีที่ประตูเลื่อนเปิด รีบเดินนำไปยังห้องสุดท้ายฝั่งตะวันออกซ้ายมือ ก่อนไขกุญแจและเดินนำเจตเข้าไปในห้องของตน มันเป็นห้องขนาด8ตารางวา มีระเบียงอยู่ฝั่งทิศเหนือตรงข้ามกับประตู เตียงไม้ขนาดคิงส์ไซต์ผ้าปูที่นอนกับปลอกหมอนสีขาวสะอาด ตั้งอยู่และหันหัวไปทางทิศตะวันออก ห้องน้ำอยู่ฝั่งขวาของเตียงติดกับระเบียง ฝั่งซ้ายของเตียงมีเก้าอี้โซฟาสีน้ำตาลกับโต๊ะไม้1ตัว ภายในห้องอบอวนไปด้วยกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง หลังทั้งคู่เดินเข้ามา เจตรีบปิดและล๊อคประตูอย่างรวดเร็ว ส่วนแป้งนั้นเดินไปที่เตียงพร้อมถอดชุดเดรสตัวบางของเธอกองทิ้งไว้กับพื้น แล้วขึ้นไปนอนบนเตียง อวดเรือนร่างโค้งเว้าของเธอที่ตอนนี้เหลือเพียงชุดชั้นในลายลูกไม้สีชมพูที่ปกปิดจุดสำคัญของผู้หญิงไว้เท่านั้น  เธอจ้องมองมาที่เจตที่ยืนนิ่งอยู่ใกล้กับประตู ก่อนเอ่ยประโยคเชื้อเชิญ
   “มาเลยค่ะที่รัก รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?” แป้งพูดก่อนทำสีหน้ายั่วยวน
   หลังจากได้รับคำเชื้อเชิญ เจตฉีกยิ้มและพยักหน้าตอบรับหลายครั้ง
   “ขอเวลาผมเข้าห้องน้ำใส่ถุงก่อนนะ..”
  สายตาของแป้งมองตามตลอดจนเจตเดินลับสายตาเข้าไปในห้องน้ำ
   แป้งนอนรอพร้อมกับความคิดที่ว่าคืนนี้ต้องเป็นคืนที่พิเศษสุดสำหรับเธอแน่ๆ
   เสียงมือที่เหมือนจะสัมผัสและดึงถุงยางอนามัย ดังออกมาจากห้องน้ำ  
   “เรียบร้อยรึยังคะเจต?” แป้งยิ้มถามพร้อมกับจินตนาการถึงสิ่งที่เจตกำลังทำ
   “เรียบร้อยครับ” เจตก้าวเดินออกมาจากห้องน้ำ
   แป้งหันไปมองในทันที สิ่งที่เธอได้เห็นทำให้เธอหยุดชะงักแต่เป็นการหยุดชะงักคนละแบบกับที่เจอเจตในครั้งแรก ถุงยางอนามัยไม่ได้ถูกสวมใส่เข้าที่อวัยวะเพศ แต่กลับเป็นถุงมือยางสีขาวที่ถูกสวมใส่เข้าที่มือทั้งสองข้างของเจต เสื้อผ้าไม่ได้ถูกถอดออกแม้แต่เพียงชิ้นเดียว มือขวาบีบกระชับแน่นกับปืนสั้นGLOCK17สีดำสวมปลอกเก็บเสียง แป้งตกใจลุกขึ้นนั่งในทันทีที่เห็นว่าปากกระบอกปืนกำลังชี้มาทางเธอ
   “จะทำอะไรหน่ะ!!?” แป้งร้องถามด้วยความตกใจกลัว
   “รู้จักทรายใช่มั้ย?” เป็นประโยคคำถามสั้นๆเท่านั้น ประโยคคำถามสั้นๆที่ทำให้แป้งตกใจมากยิ่งขึ้นไปอีก ดวงตาเบิกโพลงเหมือนความลับที่น่ารังเกียจของเธอถูกคนแปลกหน้าล่วงรู้และกำลังจะเปิดเผย ยังไม่ทันได้คิดหาคำตอบใดๆ กระสุน9มม.ก็ถูกจุดประทุลั่นออกจากกระบอกปืนพุ่งตรงทะลุลำคอด้านขวาของแป้ง แล้วพุ่งฝังเข้าที่หัวเตียง
   แป้งล้มลงไปนอนพร้อมกับนำมือขึ้นมาสำรวจอาการที่ลำคอ เลือดอุ่นๆไหลผ่านลำคอไปท่วมที่ปาก ล้นทะลักออกมาเปื้อนที่นอนสีขาว เจ็บแบบที่ไม่เคยเจ็บมาก่อนในชีวิต แป้งรู้สึกว่าตนเองหายใจติดๆขัดๆ เปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ ทำได้เพียงส่งเสียงร้องแหบแห้งฟังไม่เป็นภาษาเท่านั้น หูทั้งสองข้างอื้ออึง ขาตะเกียกตะกายไปมาตามสัญชาตญาณของคนที่กลั้นอาการบาดเจ็บไว้ไม่อยู่  ดวงตาที่กำลังเห็นภาพเพดานห้องเริ่มพร่ามัว อากาศเริ่มเย็นขึ้นทุกวินาที
   เจตเดินเข้ามาชิดขอบเตียง จ้องมองร่างแป้งที่กำลังดิ้นทุรนทุรายอย่างทุกข์ทรมาน  
   “ยังไม่รู้จักความทรมานจริงๆหรอก …โชคดีนะที่ตายเร็วหน่อย” เสียงพูดด้วยความคับแค้นใจ
   เจตนำปากกระบอกปืนเข้าไปจ่อชิดที่หน้าผากของแป้ง ก่อนกดนิ้วลั่นไก กระสุนเจาะทะลุกะโหลกออกด้านหลังศีรษะ ฝังลงในฟูก ร่างหญิงสาวไร้ซึ่งชีวิต มือเปื้อนเลือดทั้งสองแผ่หลาออกด้านข้าง เลือดไหลออกทางลำคอและศีรษะ ที่นอนสีขาวชุ่มไปด้วยเลือด ซึมแผ่เปื้อนเป็นวงขนาดใหญ่ทั้งซ้ายและขวาดูเกือบจะสมมาตร
   เจตยืนนิ่งและมองสิ่งที่พึ่งทำลงไป จากนั้นค่อยๆเดินไปนั่งที่เก้าอี้โซฟานั่งพิงหลังกับพนัก วางปืนไว้บนโต๊ะ หันหน้ามองเรือนร่างอันงดงามไร้วิญาณของหญิงสาวที่นอนจมกองเลือดอยู่บนเตียง  ในใจครุ่นคิดว่าถ้าคนอื่นเป็นเค้า จะมีสักกี่คนกันที่เลือกจะทำเรื่องแบบนี้ ทางเลือกมากมายแต่ก็ยืนยันจะเลือกทำสิ่งที่ร้ายแรง เพียงเพราะอยากพบความยุติธรรมในชาติที่ตนเองเกิดสักครั้ง ยอมทำสิ่งชั่วร้ายจนตนเองตกนรกเพื่อส่งคนเลวลงนรก คนเลวต้องได้รับผลกรรมที่กระทำ และไม่ควรมีชีวิตเพื่อสร้างความเลวกับผู้คนอื่นได้อีก เพราะไม่มีคนทำเจตจงต้องทำ  
   เจตพยายามผ่อนคลายความคิด ไม่กังวลกับสิ่งที่ตนทำไป หางตาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์หญิงสาววางอยู่บนโต๊ะ จึงหยิบขึ้นมาโดยในใจไม่ได้คิดอะไร หน้าจอแสดงภาพปรากฏให้เห็นว่ามีเพลงที่ถูกกดพักการเล่นทิ้งไว้ จึงลองกดฟัง เพลงที่ดังขึ้นเป็นเพลงของศิลปินเพื่อชีวิตวงมาลีฮวนน่า ชื่อเพลงคนเลว เจตนั่งผ่อนคลายพิงพนักศีรษะพิงกำแพง หลับตาปล่อยใจไปกับเสียงเพลง ก่อนที่จะเผลอหลับไป…


ประมาณนี้ครับ