สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 3
เราก็เคยกอดตัวเอง
ร้องไห้แทบจะขาดใจเวลาที่ทุกข์หนัก
เราไม่เห็นวิธีไหนจะได้ผลเท่ากับการฝึกให้มีสติบ่อยๆค่ะ
เปลี่ยนจากการกอดตัวเองด้วยจิตเศร้าหมอง
เป็น"กอดกายให้แน่น"แบบมีสติรู้สึกตัว
จะยืน เดิน นั่ง กิน พูด ถ้ารู้สึกตัวที่กายบ่อยๆ
จิตจะอยู่กับปัจจุบันขณะมากขึ้น บ่อยขึ้น
จิตไม่ไหลไปคิดถึงอดีตหรืออนาคตยาวเท่าเดิม
ทุกข์ก็จะน้อยลงค่ะ
ลองสร้างความเคยชินใหม่ให้สติเกิดบ่อยๆดูนะคะ. เราจะเห็นผลได้ด้วยตัวเองถ้าทำเหตุให้ต่อเนื่องค่ะ
ถ้าสนใจลองsearchวิธีการดูนะคะ
ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
ร้องไห้แทบจะขาดใจเวลาที่ทุกข์หนัก
เราไม่เห็นวิธีไหนจะได้ผลเท่ากับการฝึกให้มีสติบ่อยๆค่ะ
เปลี่ยนจากการกอดตัวเองด้วยจิตเศร้าหมอง
เป็น"กอดกายให้แน่น"แบบมีสติรู้สึกตัว
จะยืน เดิน นั่ง กิน พูด ถ้ารู้สึกตัวที่กายบ่อยๆ
จิตจะอยู่กับปัจจุบันขณะมากขึ้น บ่อยขึ้น
จิตไม่ไหลไปคิดถึงอดีตหรืออนาคตยาวเท่าเดิม
ทุกข์ก็จะน้อยลงค่ะ
ลองสร้างความเคยชินใหม่ให้สติเกิดบ่อยๆดูนะคะ. เราจะเห็นผลได้ด้วยตัวเองถ้าทำเหตุให้ต่อเนื่องค่ะ
ถ้าสนใจลองsearchวิธีการดูนะคะ
ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
สมาชิกหมายเลข 4214533 ถูกใจ, ขวัญชมพู หลงรัก, กระแตน้อยตาละห้อย ถูกใจ, ความเหงาคือความกล้าหาญ ถูกใจ, มิคาสะ แอคเคอร์แมน ณ ทีมสำรวจ ซึ้ง, ไซดักปลา ถูกใจ, GT 500 ถูกใจ, จิตรางคทา ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1362065 ถูกใจ, ดีกว่าจากไปเพราะเราเกลียดกัน ถูกใจรวมถึงอีก 8 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
คนโสดที่ใช้ชีวิตเป็นที่พึ่งคนอื่น เวลามีเรื่องทุกข์ใจมากๆ ทำยังไงให้ตัวเองดีขึ้นคะ
เราทำงานค่อนข้างเยอะค่ะ เราประหยัดด้วย เพราะอยากมีเงินไว้ดูแลแม่
ตอนนี้แม่เราไม่สบายค่ะ นอนอยู่ รพ อาการทางกายท่านยังพอบรรเทาได้
คุณหมอบอกว่า ท่านพร้อมจะไปทุกเมื่อ เพราะแม่เรามีภาวะหัวใจขาดเลือดที่ค่อนข้างแย่มากแล้ว
แต่ที่แย่กว่าคืออาการทางใจนี่แหละ ท่านบ่นว่าอยากตายทุกวัน เพราะท่านเห็นเราเหนื่อยค่ะ เราก็ประคองอาการกันไปเป็นวันๆ
เรายังเล่นตลกได้ เพราะไม่อยากให้แม่เครียด อยากให้แม่รู้สึกดี เวลาท่านอยู่กับเรา
พ่อเราเสียตั้งแต่เรา 7 ขวบค่ะ แม่เราเลี้ยงเรากับพี่มาคนเดียวตลอด
เราได้เรียนโรงเรียนดีดี มีสังคมดีดี เพราะแม่สนับสนุน
ส่วนพี่เราพลาด เคยติดยาเสพย์ติดค่ะ เลยไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่
แม่มีบ้านเช่าที่ ตจว เลยให้พี่ดูแล แล้วแม่ก็มารักษาตัวกับเราที่ กทม
เราเลยอยากดูแลแม่ให้ดีที่สุด เท่าที่เราจะทำได้
แต่บางทีเราก็ทุกข์จังค่ะ ปรึกษาใครก็ไม่กล้า คุยให้ใครฟังก็ไม่กล้า
กลางวันเราก็ยิ้มร่าเริง ยิงมุกแป้งกับเพื่อนๆที่ทำงาน ตกเย็นต้องฝืนยิ้มมาเจอแม่
ส่วนตัวเราที่ทำงาน เราเป็นคนร่าเริงค่ะ คุยสนุก พี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ทุกคนมีไมตรีดีดีให้เรา
เราเป็นน้องที่ทำงานที่ดี ทำให้พี่ๆยิ้มได้ ทำให้เพื่อนหัวเราะได้ และทำให้น้องๆสบายใจได้
แต่เวลาเราทุกข์มากๆ แค่จะบอกว่าเราไม่พร้อมที่จะฟังเพื่อนบ่นเรายังไม่กล้าพูดเลยค่ะ
เราจะบอกแค่ว่า "เราสบายดี ยังตลกได้ ไม่ต้องเห็นห่วง"
เพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็มีครอบครัวกันจนเราไม่กล้ารบกวน
แฟนเราก็มาทิ้งเราไปในวันที่แม่เริ่มป่วยหนักเมื่อปีที่แล้ว
ไม่รู้ว่าเราเป็นคนรับฟังคนอื่นจนคิดไปเองว่า
คนอื่นมีเรื่องทุกข์ใจมากพออยู่แล้ว จนเราไม่กล้ารบกวนเล่าอะไรให้เค้าฟังหรือเปล่า?
ทุกวันนี้เราใช้วิธีกอดตัวเอง ร้องไห้กับตัวเอง คุยกับตัวเอง ประคองตัวเองไปเป็นวันๆ
เพราะเราเคยใช้วิธีนี้ตอนคุณแม่เราตัดขาค่ะ ไม่รู้ว่า รอบนี้มันจะไหวได้อีกสักเท่าไหร่
ใครมีวิธีดีดีแนะนำเราบ้างคะ
ขอบคุณค่ะ