ตามกระทู้เลยค่ะเราพยายามหาวิธีให้ตัวเองมีความสุข แต่ความสุขของเราคือการอยู่คนเดียวเงียบๆโดยไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร มันเป็นเเค่ความสุขเล็กๆทีเราทำให้ตัวเองได้ แต่มันแลกมากับความสัมพันธ์ในครอบครัวที่ลดลงไป ครอบมักจะด่าเราเป็นประจำต่อให้เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยก็ยังโดนด่า เช่น เรานอนหลับกลางวันมากไป อันนี้โดนด่าบ่อยมากเเค่เรานอนเองนะ เราเป็นคนที่ทำงานบ้านทุกอย่างในบ้านพอเราทำงานเสร็จเราก็ชอบนอนกลางวัน มันเหมือนเป็นการหลีกเลี่ยงการสนทนาที่เราไม่ชอบเพราะทุกครั้งที่เรานั่งต่อหน้าครอบครัว ครอบครัวก็มักจะเปรียบเทียบกับคนอื่น ซึ่งอันนี้เราทำใจได้แล้วเพราะโดนมาบ่อย เราเป็นคนยิ้มง่ายเเต่จะไม่ค่อยยิ้มต่อหน้าครอบครัวเท่าไหร่นัก เพราะทุกครั้งที่ยิ้มครอบครัวก็จะติเรื่องการยิ้มของเรา ว่าเรายิ้มไม่สวยบ้าง ยิ้มดูไม่เป็นธรรมชาติบ้าง เราก็เลยเก็บสีหน้าตลอดเวลาแต่เราชอบยิ้มเวลาอ่านข้อความที่เพื่อนส่งมา บางครั้งก็เผลอหลุดยิ้มไปต่อหน้าครอบครัวทำให้ครอบครัวสงสัยว่าเรามีเเฟน แม้กระทั่งคนที่ชอบเรายังไม่มีเลยอีกอย่างเราอายุเเค่14เอง เราไม่ค่อยได้พูดระบายกับใครขอใช้พื้นที่ตรงนี้หน่อยนะคะแหะๆ คือเรารักครอบครัวนะแต่บางครั้งเราก็อยากได้พื้นที่ส่วนตัวครอบครัวคิดว่าเรามีแฟนเลยเอามือถือเราไปเช็ค เเล้วเราก็ลืมไปว่าครอบครัวเราไม่ให้เล่นเกมแต่เราแอบโหลดเกมเอาไว้พอครอบครัวเห็นเกมก็เลยโดนลบไป เราก็ไม่อะไรมากในส่วนนั้นแต่เรื่องตรวจการสนทนาในแชทกับเพื่อนเรารับไม่ได้ เพราะเราเป็นคนที่แสร้งเรียบร้อยและสุขุมมากต่อหน้าครอบครัว แต่กับเพื่อนเราเป็นคนละคนไปเลยเราร่าเริง ยิ้มเก่ง แถมพูดมากอีก ในขณะที่ทางบ้านมองเราเป็นคนพูดน้อย บางครั้งเราก็ทนไม่ไหวกับคำพูดที่ดุด่าเรา เรารู้ว่าพวกเขารักเราเลยด่า แต่ว่าเราก็มักจะพูดความในใจออกไปเวลาโมโห เราแค่อยากมีความสุข เเต่จริงๆแล้วเราเองก็ไม่รู้ว่าความสุขมันรู้สึกเเบบไหนถึงจะเรียกว่าความสุขได้ ถ้าความสบายใจเป็นความสุข การได้อยู่คนเดียวคงเป็นความสุขของเรา แต่ความสุขของเรามันกลับทำให้ครอบครัวเดือดร้อน ครอบครัวบอกว่าเราเป็นเด็กมีปัญหาชอบอยู่เเต่ในห้องจนคนข้างบ้านมองว่าเราเป็นเด็กเก็บกด แล้วมาพูดกับครอบครัวว่าครอบครัวเราเลี้ยงดูเรามาไม่ดีเลยทำให้เราชอบอยู่แต่ในห้อง หลังจากนั้นครอบครัวก็บังคับให้เราออกมาอยู่ปะปนกับครอบครัวตลอดเวลา แล้วยังกำหนดเวลาในการเล่นมือถือของเราอีก กำหนดให้เราใช้เรียนออนไลน์ได้ไม่จำกัด แต่เหลือแบตเตอรี่เท่าไหร่ก็เล่นเท่านั้นแหละ ความชาร์จจนกว่าจะได้รับอนุญาต เราอึดอัดใจมากทั้งๆที่เราก็ทำงานบ้านเอง เรียนหนังสือได้ระดับกลางๆ เชื่อฟังคำพูดของครอบครัว แต่ทำไมเราไม่ได้รับสิ่งตอบเเทนบ้างเลย บางครั้งเราก็ห่วงสภาพจิตใจของตัวเองกลัวว่าจะเป็นโรคซึมเศร้า เลยพยายามเซฟตัวเองให้มากที่สุด เราเลือกการนอนวันเพราะมันไม่ต้องใช้ความคิดหรือความรู้สึกเเค่ใช้เวลา เรายอมสละเวลาของเราในการทำสิ่งต่างๆที่เราชอบเพื่อมานอนให้มากที่สุด เพราะหวังว่าเวลามันจะเร็วขึ้น แต่มันกลับทำให้เราโดนด่าอีกเรานอนมากเกินไป จนทำให้ครอบครัวไม่ได้ใช้งานอะไรเราเลย ครอบครัวเอาเเต่โทษเวรโทษกรรมว่าไปทำกรรมที่ไหน เราถึงได้เป็นเด็กที่แตกต่างจากพวกพี่ๆ บางครั้งเราเองก็อิจฉาพี่เหมือนกันที่ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขโดยที่ไม่ต้องเเบกระบความรู้สึกผิดต่อครอบครัว เรารู้สึกผิดนะคะที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ครอบครัวมีรอยร้าว แต่เราไม่รู้จะทำยังไงให้ครอบครัวมีความสุข เพราะเราเองยังหาความสุขใส่ตัวไม่ได้เลย เราเเค่...อยากมีความสุขเหมือนคนอื่นๆเท่านั้นเอง