เราสูง162 ปกติหนัก44-45 เคยนน.สูงสุดที่50 ตอนนั้นดีใจนะที่นน.แตะเลข5ได้ ใส่กางเกงได้เต็มพอดี แต่ก็ไม่ได้ล้น แต่พอส่องกระจกแล้ว กล้ามเนื้อท้องที่มันเคยพอมีมันหายไปอ่ะ รอบเอวก็ใหญ่ขึ้น แอบกังวลกับระบบเผาผลาญเพราะเราก็ไม่เคยนน.เท่านี้มาก่อน (เคยเล่นบอดี้เวท)เลยว่าจะลดแป้งดูนะ ออกกำลังกายหน้าท้องเพิ่ม เอาออกซักโลสองโล กระตุ้นระบบเผาผลาญหน่อย พอผ่านไปอาทิตย์นึง มาส่องกระจก เอ้อ พอเห็นกล้ามท้องด้านข้างบ้างแหะ เดี๋ยวลองชั่งนน.ดู แล้วพอมาชั่งนน.อีกทีมันลงเหลือ44(ชั่งตอนเมนส์มา เมนส์มาก็หยุดออกกำลัง) เราตกใจนะเพราะแค่ลดแป้ง(ไม่กินขนมเลย กินข้าวน้อยลงกินเนื้อมากขึ้น กินผลไม้ หิวให้กินน้ำเปล่าแทนน้ำหวาน กินนมวันละ2กล่อง)อีกสองวันต่อมา(ไปกินขนมอะไรตามปกติ กินผลไม้เหมือนเดิม กินแต่สัปปะรดเพระชอบ5555)ชั่งใหม่ มันต้องเพิ่มซักโลล่ะวะ ปรากฏว่านน.เหลือ42(ชั่งหลังไปอุนจิมา) แล้วพอไปเจอเพื่อน เพื่อนก็ทักว่าทำไมผอมจัง
เราก็แบบ เออนั่นสิ เราไม่ได้อยากผอมขนาดนี้นะ
เราอยากหนักซัก50 หรือมากกว่า มันรู้สึกว่าร่างกายเราเจริญอาหารดีนะ จะได้ได้สารอาหารเยอะๆไง ทำอะไรก็ไม่เหนื่อยง่ายนะ
แต่มันก็เป็นด้วยสรีระเราด้วยมั้ง เราเป็นคนที่ไหล่จะกล้างกว่าสะโพกหน่อย เวลาใส่เข็มขัดเลยดูผอมมั้ง
เราโครงร่างเล็กอ่ะ แบบรองเท้าก็ใส่36(ผ้าใบ)เอง รอบใต้อกก็65เซนเอง แต่มันไม่ได้เห็นโครงกระดูกนะเว้ย ไม่ได้ไม้กระดานด้วย แต่เรารู้สึกไม่มั่นใจเลยเวลาคนทักว่าผอม มันไม่ได้รู้สึกดีเลยอ่ะ
คือเราต้องกินยังไงหรอ ออกกำลังยังไง เราอยากตัวนิ่มๆแบบผู้หญิงบ้าง อยากอวบ อยากจับไปตรงไหนก็นิ่ม เด้งดึ๋งๆ ดูสมบูรณ์ กินดีอยู่ดี
อย่าคิดว่าคนผอมไม่เครียดนะ อย่าคิดว่าผอมแล้วดี
ไม่รู้จะระบายที่ไหน กลัวเขาว่าม อวดผอมงั้นงี้ TvT