เรื่องมีอยู่ว่า แม่สามีไม่ชอบเรามากๆ ต่อหน้าคนอื่นก็ทำดีกับเรารักเราเหมือนลูก.เราอยู่บ้านเค้ามา1ปีทำงานทุกอย่าง.เลิกจากงานก็กลับมาทำงานบ้านต่อ ล้างจาน หุงข้าว กวาดบ้าน ซักผ้า อะไรที่เราแบ่งเบาได้เราจะทำตลอด.เรารักแฟนมากขนาดรั้นกับแม่ของเราเพื่อที่จะมาอยู่กับเค้า.มาวันหนึ่งพ่อกับแม่แฟนรื้อบ้านเพื่อปลูกบ้านหลังใหม่ และนี่ก็คือจุดเริ่มต้น ตั้งแต่สร้างบ้านพ่อไล่แฟนเราออกจากบ้านสามสี่ครั้งและทุกครั้งด่าไล่อย่างหมูอย่างหมา.ทั้งๆที่แฟนเราช่วยสร้างก่ออิฐฉาบปูน.แฟนก็มาปรับทุกว่าจะย้ายออกไปหาเช่าห้องอยู่แต่ก็แค่ปรึกษากันไม่ได้บอกใคร พอพ่อด่าแฟนเราทีไรสรุปพ่อและแม่มาโกรธเราและไม่พูดกับเราแม่จะชอบบอกกับพ่อว่าเราบึ่งตึงใส่พ่อก็พานว่าเราทั้งๆที่แม่แสดงท่ารังเกลียดเราเรากินข้าวก็ไม่กินด้วย,กับข้าวอันไหนที่เราทำเค้าก็ไม่แตะ.จนวันนึงพี่สะใภ้แฟนมาเล่าให้ฟังว่าแม่แฟนด่าเราว่าเราจะมาสูบลูกชายเค้าว่าดูเถอะอยู่กันมาปีหนึ่งล่ะไม่มีอะไรต่อไปก็ไม่มีจะ-...เราเสียใจมากเลยเลยชวนแฟนไปอยู่ข้างนอกแฟนตกลงพอวันย้ายจริงๆแฟนกับทิ้งให้เราออกมาคนเดียว..พ่อแม่แฟนก็เลยรุมด่าเราว่าชอบทำให้เรื่องใหญ่เรามาอยู่ห้องเช่า.แฟนมาหาเราแรกๆพออาทิตย์ต่อมาบอกเราว่าแม่ไม่ให้มาให้เราไปอยู่บ้าน..แม่เค้าส่งข้อความมาด่าเราว่าเราทำให้ครอบครัวเค้าแตกแยก.แล้วครอบครัวเราล่ะ.สามีเรา..แฟนเราไม่นึกถึงเราเลย.มาหาก็พูดแต่ว่าให้เรากลับไปอยู่บ้าน ว่าเราเห็นแก่ตัว.เห็นแก่ได้.เห็นแก่สบาย.เกลียดพ่อแม่เค้า เราไม่เคยเกลียดเลย.แต่ที่ไม่กลับไปเพราะว่ากลัวจะโดนแกล้งและจะต้องย้ายออกมาอีกคราวนี้อาจจะต้องเกลียดกันเลยก็ได้..แฟนเราก็ใจดำไม่มาหาเลย.มีแต่โทรมาบอกว่าคิดถึงว่ารัก.แล้วสรุปก็ว่าเราใจดำไม่มีความอดทน..เราเสียใจแม่เค้ายื่นคำขาดมาว่าถ้าเมียไม่กลับไปอยู่บ้านกูให้เลิก..คืออะไรเราไม่ๆด้เรียกร้องอะไรเลยว่าเรา.เราก็ไม่ดึงแฟนเราออกมาและก็ยังไม่ให้มาหาอีก..เราเสียใจมาก.ทำใจยังไงคิดถึงมาก.เพราะหนึ่งปีที่ผ่านเราอยู่ด้วยกัน24 ชม.เลยพอออกมาแบบนี้ใจจะขาดให้ได้..กลับไปความรู้สึกก็ไม่เหมือนเดิม(ระหว่างเรากับม่เค้า)เพราะเราคิดว่าที่เค้าให้เรากลับไปเพราะเค้าไม่อยากให้ลูกเค้าเสียใจและแอบหนีมาหาเรา.ช่วยหน่อยค่ะอยากทำใจให้ได้คิดแล้วก็ร้องไห้ตลอด