สามีเป็นคนขี้หึงมากเค้าไม่ให้เรากลับบ้านเมื่อเราไปจะมีปัญหาทันที ว่าเราว่าที่บ้านมีอะไรดี,หรือเจออะไรดีๆหรอถึงไป เป็นคำพูดที่เหน็บเราแรงมาก เค้าชอบคิดว่าเรามีชู้มีคนอื่น จะเช็คโทรศัพท์เราทุกครั้งที่กลับบ้านส่องหาทุกอย่าง แอบคุยกะเพื่อนเราปลอมเป็นเราไปคุยกะเพื่อน ทำนองหลอกถาม บางทีก็ชอบหาว่าเพื่อนที่เราคุยด้วยจะเป็นชู้เราซึ่งใช้รูปเพื่อนเรามาคุย ทำให้เราไม่มีเพื่อนไม่มีใครกล้าทักมาคุยเพราะคิดว่าแฟนเราจะตอบ เค้าหึงขนาดที่เราจะไปบ้านให้ได้ พอเราเอารถมอเตอร์ไซร์ออกเริ่มขับออกไปเค้าขับรถมอไซร์ชนเราให้หยุดแต่เราไม่ได้หยุดเราไปต่อลืมบอกว่าเรามีลูกด้วยลูกเราก็อยู่บนรถตอนเค้าขับชน วันนั้นเรานอนบ้านแม่เลย แต่ก็ยังใจอ่อนกลับมาอีก ซึ่งเหตุผลคือสงสารลูกกลัวลูกไมมีพ่อ เพราะตัวเราก็โตมากับยายกลัวลูกจะไม่อบอุ่นเหมือนเรา เราทะเลาะกันบ่อยมากเถียงกันด่ากันและคำด่าที่ไม่น่าจะมีใครรับได้ด่าเราเหมือนไม่ใช่เมียคำด่าที่รุนแรงมากสำหรับผู้หญิงคนนึง เค้าจะพูดตลอดว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ดีแรด,ร่าน ซึ่งเราตรงกันข้ามจริงๆ เราไม่เคยนอกใจหรือส่งสายตาอ่อยใคร เพราะเรามีลูกแล้วเราคิดได้ ไม่มีสังคมไม่ดื่ม ทำงานและกลับบ้านอยู่แค่นี้ไม่มีเพื่อนให้ออกไปหา เราทำทุกอย่างที่คิดว่าจะไม่เป็นปัญหา ยอมไม่มีสังคมไม่มีเพื่อนอยู่กับครอบครัว ต่างกะเค้าที่มีสังคมมีเพื่อนดื่มได้ตลอด แต่เราก็ไม่มีนิสัยขี้หึงหรือตามเช็คโทรศัพท์ตรงกันข้ามทั้งหมด เพราะเราคิดว่ามันเหนื่อยถ้าจะตาม เราอยู่กันเราต้องรู้นิสัยกันและเชื่อใจกันสิ แต่ทำไมเค้าถึงคิดว่าเราเป็นคนแบบนั้นทำไมไม่เชื่อใจกัน เราเหนื่อยกับเรื่องแบบนี้มาก แต่ทำไมเรายังทนอยู่ได้ เค้าไม่ได้เป็นสามีทีดี ไม่ได้เป็นพ่อที่ดี เค้าเคยพูดว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกเค้าเพราะเค้าว่าเราแรด แต่เราไม่เคยมีใครเลยเค้าอื่นอาจจะไม่เชื่อแต่ตัวเรารู้ดี เราเคยพูดนะ ว่าไม่ใช้ก็ไปเซ็นให้เราเป็นผู้ปกครองคนเดียว และแยกกันอยู่ไป เราเคยหนีไปหลายรอบแต่ก็ยังกลับมาเพราะใจอ่อนเชื่อคำพูดเค้าว่าเค้าจะดีขึ้น เราเป็นคนปากแข็งไม่เคยเล่าเรื่องสามีให้ที่ครอบครัวฟัง อาจมีพูดบ้างนิดหน่อยไม่ได้เยอะเค้าก็พอรุ้เรื่องไม่อยากให้มาบ้าน และรุ้ว่าหึง แม่เคยว่าถ้าไม่เชื่อใจกันก็เลิกกันไป เค้าโกรธมากแต่ไม่ได้ลงที่แม่มาลงที่เราว่าแม่เราอยากให้เรามีสามีใหม่ อยากให้เราเลิกกันเพราะเค้าจน แค่คำพูดคำเดียวเค้าจำมาตลอดและคิดไปไกลกว่าคำสอนคำเตือน เราคิดว่ามันก็จริงที่เเม่พูด เราต้องอยู่กันด้วยความเชื่อใจเค้าเป็นแม่เราเค้าต้องห่วงเราเป็นธรรมดา สามีไม่มีความกระตือรือร้นเราอยู่กันมา10ปีไม่มีอะไรเลย ไม่มีฝันอยากใช้ชีวิตไปวันๆ พอเราพูดเรื่องนี้ก็จะทะเลาะกัน เค้ากินใช้ไปวันๆเงิน้ดือนเค้าคือค่าเหล้าทั้งหมดจ่ายนิดหน่อย ทุกอย่างตกที่เราและเงินเดือนเราก็น้อยกว่า และตอนนี้เค้าก็ไม่มีงานทำเราทำคนเดียวยิ่งเหนื่อยไปใหญ่ค่าใช่จ่ายตกที่เรา เค้าก็เห็นว่าเราลำบากแต่ก็ยังนิ่งอยู่ไม่หางานทำ ทำนาซึ่งมันมีแต่หนี้ยิ่งทำยิ่งมีหนี้เพราะเราไม่มีทุน แต่เค้าก็คิดไม่ได้ เราก็พูดไม่ได้ทะเลาะกันเวลาทะเลาะกันเค้าจะโวยวายและด่าเราเสียงดังมาก แต่เราอายชาวบ้านเราจะว่าด่าปกติไม่ได้ตระโกนแบบเค้า สามีอยู่กะย่าเวลาทะเลาะรึย่าสอนเค้าก็จะโวยวายด่าสารพัดไม่มีใครพูดได้ เพราะเค้ารำคานเลยเลือกจะเงียบเลยเลยยิ่งอึดอัดเพราะไม่มีใครช่วยเรา เราคิดตลอดว่าเราจะอยู่กับคนแบบนี้ต่อไปตลอดหรอลูกต้องเห็นอะไรบ้าง เราเห็นแก่ตัวที่ทนรึป่าวลูกอยากทนไหมความคิดผุดขึ้นมาเยอะมาก เค้าชอบแกล้งเราเวลาโมโหเหมือนทำอะไรเราไม่ได้ บางทีก็แทถ้วยข้าวทิ่งในห้องให้เราเช็ด เทน้ำ หรือบางทีใช้เราไปซื้อน้ำมันเราไม่ไปเพราะต้องเตรียมตัวไปทำงานเค้าก็จะแกล้งพอเราจะไปทำงานปุ๊ปจะรีบเอารถเราไปเติมน้ำมันทันทีแกล้งให้เราไปทำงานสายเป็นบ่อยมากซึ่งมันเป็นวิธีเด็กๆ มันน่าจะเป็นเวรกรรมของเรา มีใครเป็นมากกว่าเราไหมและจัดการกับมันยังไง หรือควรทำอะไรได้บ้าง เป็นเครียดจนต้องพบจิตเเพทย์ อยากมีเพื่อนคุยระบายได้บ้างค่ะ ขอบคุณที่รับฟังและอ่านนะค่ะ