*ยังไม่ได้ยืนยันตัวตนค่ะ เลยตั้งเป็นกระทู้คำถาม*
ฉันมองไปยังชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งฉันรู้จักและคุ้นเคยกับฝ่ายชายเป็นอย่างดี
มือข้างหนึ่งของผู้ชายมีดอกไม้สีขาวช่อหนึ่ง สาวในมืออีกข้างกุมมือหญิงสาวเอาไว้
ในเเววตาที่ทั้งสองมอบให้กันเต็มไปด้วยความอบอุ่น ถึงเเม้เวลาจะผ่านมานานเเล้ว
แต่ทั้งสองก็ยังคงรักใคร่กันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป ฉันแอบอิจฉาเบาๆ
ความจริงแล้วข้างๆเขาควรเป็นฉันไม่ใช่เธอคนนั้น
ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะเจ็บปวดและเสียใจมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่
เวลาที่เลยผ่านทำให้ฉันชาชินกับความเจ็บปวดที่เคยมีนั้นเเล้ว
และรู้สึกยินดีกับพวกเขาทั้งสองจากใจจริง
ทั้งสองบอกเล่าเรื่องราวหลายๆอย่างของพวกเขาให้ฉันฟัง
ฝ่ายหญิงเอามือลูบท้องสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข
ฉันยิ้มให้พวกเขาทั้งสองด้วยความยินดี
ทั้งสองเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฉันฟังอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เขาเอ่ยขอโทษในเรื่องที่ผ่านมา ฉันรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
ฉันนึกย้อนไปถึงวันที่ฉันได้เสียเขาไป
........................
"เต้ เมื่อก่อนนายรักฉันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้นายถึงไม่รักฉันเเล้วล่ะ"
ฉันเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงร้าวราน
ดวงตาเรียวเล็กคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่จวนเจียนจะหยดลง
กระนั้นก็ยังไม่สามารถเรียกความสนใจมาจากเขาได้
มีเพียงประกายตาเจือเเววสงสารขึ้นมาวูปหนึ่งแล้วจางหายไป
เขายังคงนิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบอะไร
"กลับมารักฉันอีกได้ไหม ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันรักเธอมากมายเพียงใด
ฉันอยู่ไม่ได้เเน่ถ้าไม่มีเต้"
ฉันเอ่ยถามเขาอีกครั้ง เพราะเชื่อว่าความรักที่เคยมีให้ฉันอย่างมากมาย
คงจะไม่จางหายไปง่ายๆ ทว่าฉันคิดผิด เขายังคงนิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบอะไร
ในเเววตาของเขามีเเต่ความเฉยชา ไม่หลงเหลือความรักดั่งที่เคยมีให้ฉัน
เขาเหลือบไปมองที่รถสีเหลืองราคาเเพงที่จอดอยู่
ในนั้นฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาสวยงาม
ฉันรู้ ความรักที่เค้าเคยให้ฉันอย่างมากมายถูกเปลี่ยนไปมอบให้กับหญิงสาว
ผู้น่ารักคนนั้นแทน
"เต้"
ฉันทนมองพวกเขาทั้งสองส่งสายตาหวานซึ้งไม่ไหวจึงเรียกชื่อเขาอีกครั้ง
"ขอโทษ"
คำพูดสั้นๆ เพียงคำเดียวที่เขามอบให้ฉัน เเล้วเดินจากไป
ในตอนนั้นสมองของฉันว่างเปล่า ความจริงเขาเลือกจะจากไปก็ไม่เเปลก
ใครจะทนมอบความรักให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าของความรักเช่นฉันได้ตลอด
ภาพที่ฉันปฏิเสธความรักของเขาครั้งเเล้วครั้งเล่าลอยเข้ามาในความคิด
ภาพที่เขาเลือกเดินจากไปโดยที่ฉันไม่ฉุดรั้ง ทำให้ฉันได้เเต่เสียใจในวันที่สายไปอย่างนี้
เสียงดอกไม้ที่วางลงตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ ฉันมองดอกไม้ตรงหน้า
มันคือดอกลิลลี่สีขาว ดอกไม้ที่ฉันชอบมากที่สุด ข้างๆมีช่อลิลลี่ที่เหี่ยวเฉากองอยู่
ซึ่งเป็นเขาที่นำมาให้ฉันทุกๆปี ฉันยิ้มมองไปยังภาพขาวดำตรงหน้า
ถ้าวันนั้นฉันไม่คิดจะประชดเขา ฉันก็คงไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้โดยที่ไปไหนไม่ได้
พวกเขาทั้งสองจากไปแล้ว แต่ฉันยังคงอยู่ที่เดิม
รอวันเวลาที่ฉันจะได้เป็นอิสระและหลุดพ้นจากบ่วงกรรมที่ฉันได้ก่อไว้
..................................
พิมพ์ในโทรศัพท์นะคะ อาจจะอ่านยากหรือมีคำผิดก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ//ช่อผักกาด
อดีต ความรัก ความทรงจำ [เรื่องสั้น]
ฉันมองไปยังชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งฉันรู้จักและคุ้นเคยกับฝ่ายชายเป็นอย่างดี
มือข้างหนึ่งของผู้ชายมีดอกไม้สีขาวช่อหนึ่ง สาวในมืออีกข้างกุมมือหญิงสาวเอาไว้
ในเเววตาที่ทั้งสองมอบให้กันเต็มไปด้วยความอบอุ่น ถึงเเม้เวลาจะผ่านมานานเเล้ว
แต่ทั้งสองก็ยังคงรักใคร่กันเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไป ฉันแอบอิจฉาเบาๆ
ความจริงแล้วข้างๆเขาควรเป็นฉันไม่ใช่เธอคนนั้น
ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะเจ็บปวดและเสียใจมาก แต่ตอนนี้ไม่ใช่
เวลาที่เลยผ่านทำให้ฉันชาชินกับความเจ็บปวดที่เคยมีนั้นเเล้ว
และรู้สึกยินดีกับพวกเขาทั้งสองจากใจจริง
ทั้งสองบอกเล่าเรื่องราวหลายๆอย่างของพวกเขาให้ฉันฟัง
ฝ่ายหญิงเอามือลูบท้องสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข
ฉันยิ้มให้พวกเขาทั้งสองด้วยความยินดี
ทั้งสองเล่าเรื่องราวต่างๆให้ฉันฟังอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
เขาเอ่ยขอโทษในเรื่องที่ผ่านมา ฉันรู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
ฉันนึกย้อนไปถึงวันที่ฉันได้เสียเขาไป
........................
"เต้ เมื่อก่อนนายรักฉันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้นายถึงไม่รักฉันเเล้วล่ะ"
ฉันเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงร้าวราน
ดวงตาเรียวเล็กคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่จวนเจียนจะหยดลง
กระนั้นก็ยังไม่สามารถเรียกความสนใจมาจากเขาได้
มีเพียงประกายตาเจือเเววสงสารขึ้นมาวูปหนึ่งแล้วจางหายไป
เขายังคงนิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบอะไร
"กลับมารักฉันอีกได้ไหม ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันรักเธอมากมายเพียงใด
ฉันอยู่ไม่ได้เเน่ถ้าไม่มีเต้"
ฉันเอ่ยถามเขาอีกครั้ง เพราะเชื่อว่าความรักที่เคยมีให้ฉันอย่างมากมาย
คงจะไม่จางหายไปง่ายๆ ทว่าฉันคิดผิด เขายังคงนิ่งเงียบไม่เอ่ยตอบอะไร
ในเเววตาของเขามีเเต่ความเฉยชา ไม่หลงเหลือความรักดั่งที่เคยมีให้ฉัน
เขาเหลือบไปมองที่รถสีเหลืองราคาเเพงที่จอดอยู่
ในนั้นฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งรูปร่างหน้าตาสวยงาม
ฉันรู้ ความรักที่เค้าเคยให้ฉันอย่างมากมายถูกเปลี่ยนไปมอบให้กับหญิงสาว
ผู้น่ารักคนนั้นแทน
"เต้"
ฉันทนมองพวกเขาทั้งสองส่งสายตาหวานซึ้งไม่ไหวจึงเรียกชื่อเขาอีกครั้ง
"ขอโทษ"
คำพูดสั้นๆ เพียงคำเดียวที่เขามอบให้ฉัน เเล้วเดินจากไป
ในตอนนั้นสมองของฉันว่างเปล่า ความจริงเขาเลือกจะจากไปก็ไม่เเปลก
ใครจะทนมอบความรักให้กับคนที่ไม่เคยเห็นค่าของความรักเช่นฉันได้ตลอด
ภาพที่ฉันปฏิเสธความรักของเขาครั้งเเล้วครั้งเล่าลอยเข้ามาในความคิด
ภาพที่เขาเลือกเดินจากไปโดยที่ฉันไม่ฉุดรั้ง ทำให้ฉันได้เเต่เสียใจในวันที่สายไปอย่างนี้
เสียงดอกไม้ที่วางลงตรงหน้าฉัน ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ ฉันมองดอกไม้ตรงหน้า
มันคือดอกลิลลี่สีขาว ดอกไม้ที่ฉันชอบมากที่สุด ข้างๆมีช่อลิลลี่ที่เหี่ยวเฉากองอยู่
ซึ่งเป็นเขาที่นำมาให้ฉันทุกๆปี ฉันยิ้มมองไปยังภาพขาวดำตรงหน้า
ถ้าวันนั้นฉันไม่คิดจะประชดเขา ฉันก็คงไม่ต้องมาอยู่ตรงนี้โดยที่ไปไหนไม่ได้
พวกเขาทั้งสองจากไปแล้ว แต่ฉันยังคงอยู่ที่เดิม
รอวันเวลาที่ฉันจะได้เป็นอิสระและหลุดพ้นจากบ่วงกรรมที่ฉันได้ก่อไว้
..................................
พิมพ์ในโทรศัพท์นะคะ อาจจะอ่านยากหรือมีคำผิดก็ต้องขอโทษด้วยค่ะ//ช่อผักกาด