เรื่องนี้ผ่านมาสามปีแล้ว แต่เรายังไม่เคยลืม
คือวันที่เข้าพบอาจารย์ที่ปรึกษาครั้งแรกของเด็กปี 1 เราได้นั่งข้างๆผู้หญิงคนนึง เป็นคนหน้าตาสวยมาก ส่วนเราเป็นผู้หญิงหน้าหมวยๆจืดๆธรรมดา
ด้วยความเป็นเด็กปี 1 ก็อยากจะมีเพื่อน อยากจะรู้จักคนอื่น อยากจะมีมิตร
ตอนแรกผู้หญิงก็คุยกับเราดี แต่เราคงอยากมีเพื่อนมากเกินไป เราเลยยิ้มให้
แล้วยิ้มกว้างมาก ยิ้มจนตาปิดเลย
คนนั้นก็ทำหน้าชะงักไป แล้วก็ไม่คุยกับเราอีกเลย แบบหันหน้าไป เมินไปเลย
ทั้งคาบไม่หันมาคุยกับเราอีก
เรารู้สึกประหลาดใจมากว่าเราทำอะไรผิด
การที่เรายิ้มกว้าง ตั้งใจยิ้มไป มันดูเฟคจนคนนั้นรู้สึกรับไม่ได้ มองว่าเราทอแล เลยไม่อยากคุยด้วยแล้วใช่หรือไม่