เพื่อนถามว่า  เอาปูเพิ่มไหม ?  ..วันนี้ปูอร่อยเนื้อแน่นดี  
หลังจากแกะปูแบ่งให้ผมกิน  แล้วเห็นผมกินได้  ผมก็กินเท่าที่เขาแกะส่งมาให้เท่านั้น  เพราะธรรมดา   อาหารทะเลที่อยู่ในตู้หรืออยู่ในที่ขัง  รอคนมาสั่งกิน  ผมไม่เคยสั่งกิน..

การอยู่ในสังคม บางที ก็ตามใจตัวเองไม่ได้..และไม่สามารถจะพูดได้ทุกคำที่คิด
ตอนเดินออกมาจากร้าน ปูที่ถูกมัดอยู่แถวบน ผมเห็นเขาเหลือบตา มองมาทางผมทั้งสองข้าง  ตรงส่วนที่น่าจะเป็นปาก มีฟองอากาศผุดๆ เหมือนเขากำลังพูด..

พอละสายตาจากเขา หูผมก็แว่วได้ยินเสียงในสำนึกเบาๆว่า..ขอบใจนะ ที่ไม่สั่งปูเพิ่ม เพราะคงจะเป็นคิว ที่เขาต้องตายแล้ว..

ถึงรถที่จอดอยู่หน้าร้าน  มือเปิดประตูรถพร้อมกับพึมพำในใจว่า ..สัตว์ทั้งหลายในโลกนี้  เป็นเพื่อนทุกข์เพื่อนยาก  เกิดแก่เจ็บตาย ด้วยกันทั้งสิ้น  จงเป็นสุข ...ฯ

คืนนั้นกลับมานั่งหน้าคอมฯ  จึงได้กลอนเรื่องนี้มา..

*ฆ่าก็ตาย ไม่ฆ่าก็ตาย*


๏ โดนมัดแขน..มัดขาหน้าสลอน
ถูกเรียงซ้อนนอนนิ่งรอเขาฆ่า
ทำได้แค่ประหลับประเหลือกตา
เสียงคนสั่งปูมาชีวาวาย

๏ ไม่มีสิทธิ์บ่นว่าชะตาชีวิต
กรรมลิขิตทั้งที่อยากหนีหาย
ไม่มีสิทธิ์แม้แต่ตะเกียกตะกาย
นอนรอเวลาตาย..อย่างทรมาน

๏ ความตายที่ต้องรอในหม้อนึ่ง
พอไฟถึงปลิดปลงละสังขาร
ร้อนหรือไม่..ใช่สิ่งที่ต้องการ
ทุกชีวิตอยากอยู่นานคิดเหมือนกัน

๏ ปาณาติปาตา เวรมณี..
ปากท่องฟังดูดี.แต่ห้ำหั่น
สนองลิ้นยามอยากเสียปากมัน
ศีลไม่สามารถกั้น.แต่กรรมคอย

๏ นักโทษโดนประหารเพราะทำผิด
ปูสังเวยชีวิตเพราะเนื้ออร่อย
เหตุผลกรรมบนทางนั้นต่างรอย
สัตว์มีทางเลือกน้อย..โดนกระทำ

๏ กินเนื้อสัตว์ไม่บาปอย่างที่ว่า
แต่เจตนาสั่งฆ่ามันน่าขำ
ปากมนุษย์เป็นเหวลึกที่มืดดำ
กินหรือพ่นถ้อยคำ..ไร้ยางอาย

๏ อย่าสั่งตายให้กับเพื่อนร่วมโลก
ลด-ละการบริโภค มิเสียหาย
มีอย่างอื่นให้กินอีกมากมาย
ทำไมฆ่ากันจนตาย...น่าอายเอย ..๚ะ๛
.