ผมเป็นคนไทยครับ ซึ่งเก่งอังกฤษขั้นคุยกับชาวต่างชาติรู้เรื่อง และมักจะไปต่างประเทศบ่อยๆและช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปมากนักเพราะเป็นนร.ทหาร ไม่ค่อยมีเพื่อนที่แน่นอนมากนักในสมัยเด็ก เพราะย้ายรร.ทั้งปีเพื่อตามพ่อที่ทำงานต่างประเทศ และอยู่รร.ชายล้วนตลอดครับ เป็นลูกคนเดียวด้วย ผมมักเป็นคนติดบ้านครับ โลกตัวเองมีแค่อ่านหนังสือ เด็กติดเกม กับออกกำลังกายเป็นหลัก ไม่ได้จริงจังกับหญิงมากนัก และรู้ตัวว่าตัวเองเหงา และมักจะหาไรทำไม่ให้คิดมาก
   ผมมีแฟนครั้งแรกเป็นคนไทยครับ แต่ไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะแม่ผมเพื่องรู้จักกับแม่เขาเป็นการส่วนตัวเฉยๆเลยพามาให้เราได้พบกัน และอยู่เพืยง1อาทิตย์ได้เป็นแฟนกันครับ ผมไม่ได้จริงจังแต่แรก และเขาเป็นเด็กเรียบร้อย เด็กเรียน และติดแม่ครับ บางครั้งเขาว่าง และผมเหนื่อยอยากพักที่บ้าน เจอเขากดดันทางอ้อมกับผมให้ไปหาเขา(ทำหน้าที่หน่อย) ผมก็ต้องไป ถ่ายรูป อัฟสเตรตั้ด และกลับมานอนเหนื่อยต่อ บางครั้งโกหกว่าเข้าเวรนะไม่ว่าง และเมื่อเวลาผ่านไปหลายปี ผมมีอาการสงสารเขามากขึ้นครับ เป็นห่วงเขา เขาเป็นผู้หญิงที่อดทน และมีเหยื่อใยกับเขา ผมเคยอยากเปิดโอกาสตัวเองไปจีบสาวหลายคนที่ผมชอบครับ แต่ทำไม่ได้เพราะ"มีแฟนแล้ว"สรุปว่า5ปีไปกันไม่รอด เพราะเราทะเลอะกันในที่สุดเมื่อม.ค.ที่ผ่านมา แต่ความสัมพันตลอด5ปีที่เราอยู่ด้วยกันยังคงสถานของคำว่าเพื่อนได้ครับ เพราะคุยกันแล้วเราโอเค
    หลังจากนั้นผมมีผู้หญิงคนหนึงเขามาในชีวิตซึ่งเป็นคนต่างชาติUSAมาดูงาน3อาทิตย์ ผมดันไปชอบเขาแบบไม่มีเหตุผลซับซ้อน และได้ไปบอกเขาตรงๆเลยว่าผมชอบเขา เราจึงได้คุยกันในที่สุดผ่านทางchatเป็นหลัก เคยเจอตัวต่อตัว2ต่อ2ครั้งเดียวเเละได้ให้ของกับเขาเป็นที่ระลึก และมีไรกัน โดยที่ผมไม่ได้ต้องการตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เราคุยกันตามปกติ จนเขากลับบ้านเกิดเขา และเข้าใจผิดทำนองว่าเขากลับวันต่อไป(จริงๆวันนี้)ผมได้แสดงความรู้สึกเสียใจไป ทำนองว่าเสียดายที่ยังไม่ได้บอกลาคุณ ผมแค่ชอบคุณไม่มีเหตุผลอะไรมากมาย มีพบต้องมีจาก ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรนะ ยินดีที่ได้คุนเป็นเพื่อน อยู่ที่นั้นก็ขอให้โชดดี(ให้จบซะ อย่าต่อ) เขาบอกเขาขอโทษ และเขาชอบคุยกับผม และให้โอกาสผมได้คุยครั้งที่2กับเขาด้วย ผมเลยต่อ
   เราคุยกันมีความสุขกันมากกว่าครั้งไหนๆครับ เขาเป็นคนที่ผมคุยได้ทุกเรื่องต่างจากคนผู้หญิงไทยบางคนที่เดาอาการยาก เป็นการสนธนาที่ไหล่ลื่นไม่มีติดขัด และวัฒนธรรมเขา(คหสต)พูดอะไรตรงไปตรงมาได้ บางเรื่องคุยกันถึงเรื่องเพศสัมพันที่เขาไม่ถือสาอะไรเลย และเป็นการพูดที่จริงใจมากกว่า เขาเคยว่า เขาเป็นห่วงผมว่าผมจะชอบเขามากเกินไป แล้วถ้าเขามีแฟนขึ้นมา จะไม่ทำให้ผมเต็บเอาหรือ ผมก็ได้อธิบายไปว่าจากความรู้สึกผมตรงๆ ผมชอบคุยกับชาวต่างชาติอยู่แล้ว และไม่มีเพื่อนผู้หญิงจริงจังเลยและถ้าคุนเป็นแฟนผม ผมก็อาจทำให้คุนเจ็บเหมือนกัน เราคุยกันสนุกตามปกติ จนผมไปเพิกเฉยกับเขาโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะเขามีช่วงที่คุยกับเปิดใจคุยกับผมแล้ว แต่ติดปัญหาเรื่องงานผมเป็นหลักเลยจนต้องรีบตัดบทเขาไปอย่างเร็ว เเละรู้ว่าคงทำให้เขาไม่พอใจ เขาเหมือนจะคุยกับผมน้อยลงครับ และผมอยากcallเขาและรู้ว่าเขาไม่ว่าง และผมไม่คิดอะไรมาก อยากคุยถึงเหตุผลที่เพิกเฉยไปแบบเห็นหน้ากันมากกว่าพิมพ์ไปหา
   พอผมไม่มีแฟนและลองคุยกับหญิงไทยด้วยกัน มันมีคนล่ะอารมณ์ที่ผมไม่ค่อยต่อเนื่องได้ครับ บางคนให้ไลห์ผมมาซึ่งไม่ได้ขอเลย ทักไปถามคำตอบคำ(ย่ะ ทามมะ อะไร ฝันดี อืมๆ) บางคนอ้อนเก่ง บางคนถามว่ามีแฟนยัง?(ก็พอรู้ว่าต้องการไร) บางคนเชิญชวนมาเจอกัน และซับซ้อนนิดหน่อย ตามตรงเลยคือเลิกกับแฟนแล้วผมอยากพักครับ ไม่อยากเริ่มใหม่ อยากฟรี และอยากมีประสบการณ์เหมือนชายทั่วไป เพราะโอกาสผมมันก็น้อย และพลาสโอกาสอะไรมาหลายเรื่อครับ ผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่อาจเขาข่ายครับ เพราะอยากมีประสบการอะไรบ้าง เหมือนใช้ชีวิตยังไม่เต็มที่
   ทั้งหมดนี้ที่กล่าวมาคือผมนิยมฝรั่ง ทำนองว่าเขากันได้ดีกับฝรั่งหรือไม่ครับ เพราะมุมมองของผมจะไม่เหมือนเพื่อนๆสังคมคนไทยมากนักเช่น เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในรร.เก่าผม(อยู่สหศึกษาแค่2ปี)คลิปหลุด คนอื่นจึงไม่คบกับหล่อนเลย ถูกประนามด้ว มีแต่ผมเดินไปปลอบ และให้กำลังใจคนเดียวเพราะผมไม่ถือสากับอะไรพวกนี้ครับ(เพราะเคยชอบเขาอยู่) ในอนาคตผมเขาข่ายว่าอยากได้ผู้หญิงต่างชาตมาเป็นแฟนหรือไม่ครับ