เมื่อผมได้คำแนะนำ และ กำลังใจ ที่ผ่านมาก็ยะงหางานไม่ได้ เงินทุนชีวิตก็หมดลงเรื่อลๆ เมื่อผมกลับถึงบ้าน จากการตระเวณหางาน จนทั่ว แม่นั่งร้องไห้อยู่ในห้อง แต่ผมมาแอบเห็นพอดี เสียงประตูดังแม่ก็ทำเป็นไม่มีอะไร ทำเหมือนแค่นั่งเมอเท่านั้น ผมเข้าไปถาม แม่ว่า เป็นไงบ่างครับ วันนี้ทำอะไรกิน แม่ผมไม่ได้หันมามอง ได้แต่ตอบเสียงที่แพ่วเบาว่า ต้มจืดฝัก ยังมีอยู่ในหม้อนะ ไปกินได้เลยแม่กินแล้ว ผมได้แต่เม็ปากกัดฟันเท่านั้น ผมตอบกลับ ครับแม่ ผมก็นั่งกินไปร้องไปน้ำตาหยดลงในหม้อซุป นั่ง กินอยู่ในครัว ได้แต่พยายามเขี้ยวและกลืนลงไป คิดในใจว่าต้องอยู่ให้รอด เพื่อแม่ของเรา งานในกรุงเทพถ้าไม่มีเพื่อนหายาก ไปคนเดี่ยว มันทำให้ท้อมาก เดินพึมพำ ไม่มีใครให้ปรึกษาหัวอกเดี่ยวกันบ่างเลย เหมือน เราใช้ชีวิตลำพังบนโลกใบนี้ มิอาจฝืนซะตาได้ บ่างครั้งออกไปหางานก็ไปนั่งเมอตรงป้ายรถเมล์ ครึ่งวัน แล้วค่อยนั่งรถกลับบ้าน เห็นป้ายสมัครงานก็ลงตรงนั้น เมื่อไปสมัครไว้ ก็ต้องรอเรียกอีกครั้ง ประวัติ ซีล๊อกมาเยอะ เขียนสำเนาถูกต้องทุกแผ่น เตรียม เรซูเมล์ ไว้แจก ปั้มรูปถ้ามาเป้นโหลๆ ทั้งตัวมีเงินติดประเป๋า 300 ร้อย ต่อวัน ใช้ไม่ถึง150 เพราะ ข้าวเช้ากินที่บ้าน เข้าเที่ยงกินไม่ลง ข้าวเย็นบ่างวันซื้อเข้าบ้าน ชีวิตวนเวียนมาแบบนี้ 2 เดือน กว่า หลังจากที่ผมได้ละบายเล่าต่อจกกคลาวที่แล้ว ผ่านมาไม่ถึงวัน ผมก็ต้องมานั่งพิมพ์อีกครั้ง ถึงสภาพการใช้ชีวิต บ้านผมก็สภาพไม่ได้แย่ แต่คนอาศัยกำลังแย่ทางสภาพจิตรใจ ที่ตกต่ำถึงขีดว่า ไม่อยากอยู่เลยก็ว่าได้ น้าตาทำให้หน้าโซมลง ใต้ตาคร่ำ ทำให้ผมยิ่งไม่มีจิตใจจะสู้อะไรต่อไปเลย ที่ทุกครั้งเมื่อส่องกระจก ..... เช้านี้ผมไม่ได้ออกไปไหน อยากพักอยู่ข้างแม่ ผมออกทุกวัน งานก็ไม่ได้ เงินก็ค่อยลดลง ถึงจะยังมีอยู่พอควร แต่สักวันก็ต้องไม่เหลือแน่ๆ เพราะงานไม่ได้สักที ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ ฟุบที่โต๊ะ ไม่เป็นอันทำอะไร แม่ก็อยู่ในห้องสี่เหลียมทุกวัน ได้แต่ดูโทรทัศย์ ผมอยากพาแม่ออกไปเดิเล่นแต่สภาพแบบนี้แม่คงไม่อยากให้ใครเห็น แม้แต่ผมเองก็ไม่อยากออกไปเลยในสภาพแบบนี้ ..... เรื่องเล็กที่เคยยิ้มสนุกได้ตอนนี้เฉยชา เรื่องที่เมื่อก่อนเห็นแล้วสะเทือนใจรู้สึกไม่ดีกลับกลายเป็นชินชา เหมือนเรื่องปกติ เหมือนว่าค่อยๆตายด้านไปทีละนิด ทีละนิด.....เมื่อก่อนเข้ากับใครก็ได้เดี่ยวนี้ ลำบากมากกับการเข้าสังคม...ผม้แต่กับแถวบ้าน ข้างบ้าน ก็ไม่ค่อยได้คุยกะนแล้ว...ทักทายกับใครก็น้อยลง ตอนนี้กำลังนั่งเฉยอยู่หน้าคอม เซิดหางานไปพรางพิมพ์ระบายไปพลาง .....ขอบคุณครับที่อ่านรับฟัง ผมคงจะพิมพ์ต่อไป นี้อาจเรียกได้ว่าเป็นจุดเดี่ยวสถานที่เดี่ยวที่ผมจะระบายได้ครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และ คำชี้แนะ จากทุกท่านมากครับ ชีวิตคงเดินต่อไป จะไหวรึไม่คงต้องใช้เวลา....

ตอนที่1 https://ppantip.com/topic/36614891
ตอนที่2 https://ppantip.com/topic/36618158

update เมื่อกี้ แม่ตื่นมา 09.51น. แม่ของผมบอกนอนไม่ค่อยหลับ และ มีอาการวิเวียง เหนื่อยล้า ไม่มีแรง ผมนั่งกุมขมับ ว่า แม่ปวยอย่างงั้นหรอ ทำไงดี เงินไปหาหมอก้ไม่มี แค่ไปตรวจยังไม่มีจะจ่ายเลย ประกันก็ไม้ได้ทำ ผมก็ได้บอกกับแม่ผมว่า ไปนอนต่อเถอะครับ ยังเช้าอยู่เลย แม่ผมก็เข้าไปนอน ผมเดินกระวนกระวายไปรอบห้อง แล้วมีความรู้สึกว่าอยากวิ่งออกไปหางาน หาเงิน ทั้งๆที่วันนี้อยากพักเพราะตัวเองก็ไม่ไหว ที่จะออกทุกวัน ได้แต่ ฟุบที่โต๊ะทำงาน แลเวพึมพำกับตัวเอง จะทำไงดี จะทำยังไงดี.... ผมก็หลับตาสักพัก กึ่งหลับกึ่งตื่น ....พอตื่นแบบสดุ่งขึ้นมารู้สึกกดดันมากที่ในหัว  เลยมาพิมพ์เพิ่มเติมครับ

update 2 แม่ผมรุกขึ้นมาตอน 10.30น. ผมถามอ้าวไม่นอนต่อหรอ แม่ผมบอกว่า ยังไม่ได้ทำข้าวเช้า เลย ผมบอกว่า ไม่ต้องหรอกครับ แม่ผมก็เดินไปที่ครัว ไม่ได้พูดอะไร ผมก็ได้แต่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร เท่านั้น แม่ผมทำไก่ย่างในหม้อหุ่งข้าวใบหใญ่ ทำข้าวสวยในหน้อหุ่งข้าวใบเล็ก ผมก็มาสังเกตว่า ข้าวสารเริ่มหมด และ ของในตู้เย็น ไม่ค่อยมีอะไรทำกินแล้ว รวมถึงเครื่องปรุงต่างๆ ผมก็ก้มหน้าต่อไปอยู่ที่โต๊ะอาหาร แม่ผมหันกลับมาบอกว่า รออีกเดี่ยวนะจะเสร็จแล้ว ผมก็เดินไปถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าทำอะไรกิน แม่ทำอาหารเช้าอะไรกินกันครับ (เป้นประโยคที่ผมชอบพูดบ่อยๆในสมัยเรียน) แม่หันมายิ้ม แล้วตอบว่า ไก่อบ ไปนั่งที่โต๊ะเถอะจะยกไปให้ ผมก็บอกแม่ว่า เดี่ยวช่วย แม่บอกไม่ต้องหรอกแค่นี้เอง ผมก็มานั่งที่โต๊ะรอทานอาหาร ไม่นานแม่ยกมาเสริบและ นั่งกินกับผม เมื่อกินเสร็จผมก็เก้บฉามล้างถ้วยทำความสะอาจแม่ก็เดินเข้าไปในห้องตามเดิม นั่งสักพักล้มตัวลงนอนต่อ....ผมน้ำตาไหลอีกครั้ง ล้างจานไปน้ำตาไหลไป เมื่อเสร็จก็เข้าห้องนอนผม นอนคดตัวได้สักพักจึงลุกขึ้นมาพิมพ์เพื่อบอกเล่าต่อไป ...... และ ตอนนี้ฝนได้ตกลงมาอย่างหนัก เหมือนเป็นการซ้ำเติมยังไงอย่างงั้น ......... ทำให้ผมต้องนอนหลับ หลังพิมพ์เสร็จอย่างแน่นอน....ครับ

update 3 ผมตื่นขึ้น 12.25น. มาเข้ามาดูความคิดเห็น ได้รับคำชี้แนะต่างๆ ผมก็ได้มีสังคมเล็ก ของพันทิพ ทำให้ผมมีสิ่งที่คุยได้ด้วยผมสบายใจมากขึ้น แต่ปัญหาก็ยังคงเหมือนเดิม ต้องค่อยๆใช้เวลา และ ความพยายามต่อไปครับ  และ ข้าวเที่ยงวันนี้ก็ไม่รู้สึกหิวตามเคย ผมคงนอนต่อ และ ไปดุแม่อยู่เรื่อยๆ ตอนนี้ก้ยังหลับอยู่ ก็ไม่ได้กวนอะไร เพราะแม่ผมก็ไม่ค่อยทานข้าวเี่ยวเช่นกัน....

update 4 ผมได้ตื่นจากเตรียงช่วงเย็น 16.13น. ก้ทำกิจวัฒประจำวัน แต่รู้สึกว่าคุณแม่จะตื่นก่อนแล้ว กำลังลงมือทำอาหาร ผมสงสัยว่าทำอะไรเป็นกับข้าวมั้งที่ในตู้เย็นก็ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไรนัก และข้าวสารเหลือนิดหน่อย แม่ผมกำลังพัดข้าวกับไข่ แต่ปริมาณไม่มากที่จะพอกินสองคนแน่ๆเท่าที่เห็น ผมก็ถามแม่ว่า แม่ทำข้าวผัดกินหรอ แม่ผมก็ส่งเสียงตอบ อืม.. เหมือนหนื่อยอ่อนแรง ผมก็ไม่ได้ตอบกลับไป ก็ไปที่โต๊ะทำงาน นั่งเล่นซักพัก ก้เปิด พันทิพ ขึ้นมาดู ก้ได้รับข้อความแนะนำ ไม่ว่าจะเป็นการเข้ารับการรักษาพยาบาล การสร้างงานเท่าที่จะมีงบ ดีกว่าเสียไปกับการหางาน  แล้วเรื่องการย้ายที่อยู่ เรื่องข้อจำกัดที่ตัวผมมีอยู่ในขณะนี้ มีแต่คำตอบที่ให้น่าคิด และ เป็นประโยชน์ มากครับ ขอบคุณจริงๆครับ  ผมคงจะพิมพ์อยู่ระบายอยู่แบบนี้ จนกว่าปัญหาชีวิจะตคลี่คลายปัญหาได้ ผมคงต้องรบกวนสังคมพันทิพอีกสักระยะนะครับ ผมต้องการทางแแกและทางเลือกให้ได้มากที่สุด เพราะ ผมมองคนเดี่ยวไม่ไหว ชีวิตที่ต้องมาแก้ปัญหาคนเดี่ยวนี้มุมมองบ่างครั้งมองไม่ทั่วถึง บ่างครั้งเส้นผมยังบังภูเขาได้ ก็ต้องพึงคนอื่นที่มีมุมมองที่แตกต่างกันออกไป อย่างที่ว่า เสือพึ่งป่าเรือพึ่งน้ำ ผมเองก้คงต้องพึงพันทิพ เพื่อมีสังคม ให้ได้เปิดความคิด และ การแก้ปัญหา ต่างๆ ขอบคุณอีกครั้งครับ