ตอนนี้ เลิกทำธุรกิจส่วนตัวของทางบ้านออกมาหางาน ตอน อายุ29 เรียนมาจบป.ตรี แต่วิชาที่เรียนมาไม่ค่อยได้ใช้เลยลืมบ่าง รวมถึงภาษา ที่ไม่ได้พูดเลย ทำให้ ไปสมัครที่ไหน แค่อายุก็หมดสิทธิ ทีแต่รับอายุน้อยกันทั้งนั้น ตอนนี้ต้องออกจากบ้านซึ่งมีแม่อยู่ที่บ้านคนเดี่ยว ไม่นึกว่าชีวิตจะต้องมาเป็นแบบนี้ ตอนทำธุรกิจส่วนตัวก็คิดว่าอยู่ตัวแล้ว กลับต้องมาเลิกอย่างช่งยไม่ได้ เพราะการเงินที่เพิ่มมากขึ้นในเรื่องทุน และการบริหารการขาดทุนอีก ซึ้งถ้าไปต่อเห็นจะเป็นหนี้มากกว่ากำไล ฝันไว้ซะไหล พอเพียงอยู่ได้แต่สุดท้ายจบแบบ อยากจะตายเสียให้ได้ แม่ผม อายุ62แล้ว ยังบอกว่า ไม่ต้องห่วงเดี่ยวแม่ออกไปหางานทำ ผมนี้น้ำตาครอเลย ทำไมเราคิดไม่ได้ ทำไมสร้างเส้นทางแบบแผนให้ตัวเอง คิดได้ว่าอยู่แบบนี้ก้มีความสุขดีไปเรื่อยๆ และ คิดจะสร้างครอบครัวในวันข้างหน้า แต่กลับ ตกมีจุดจบเช่นนี้ ผมไม่อาจทนเห็นสภาพแบบนี้ได้เลย ในแต่ละวัน ต้องรอเขาเรียก ต้องแสวงหาที่ไกลบ้านเป็นห่วงแม่ จะทำไงดี ความรู้ที่จบมานานก็เหมือนหลักสูตรเก่าที่ไม่มีน้ำหนัก แค่ได้วุฒิป.ตีเฉยๆ ทำให้การสมัครงานเป็นอะไรที่หวังไม่ได้เลยว่าเขาจะรับ จะเรียกตัวไป ไปทำงงานในวุฒิลงมาก้ไม่ค่อยรับเพราะอายุ ผมเองก็มีความคิดที่จะเรียนเพิ่มเติมแต่ กะจิตกะใจสั่นไหวไปหมดไม่เป็นอันเรียนด้วยตัวเอง พยายามฝืนที่ตะให้ตัวเองเรียนรู้ให้ได้ แต่กลับทำไม่ได้เลย เพราะสภาวการณ์ตอนนี้บีบเร้าจนแค่หายใจก็ยังลำบาก อึดอัดไปหมด จะเรียนภาษาอังกฤษ - ญี่ปุ่น ก็คิดว่าคงสายไปแล้ว อายุขนานนี้ต้องทำงานแล้วจะมาเรียนได้ไง  ตั้งแต่ตอนม.6จบสายญี่ปุ่นมาแต่ไม่ได้ทบทวนใช้เลย แม้แต่ ฮิรางานะ กับ คาตาคานะ ยังลืมเลย คันจิ ก็แทบจำไม่ได้  ถึงจะพูดได้บ่างแต่จะให้แปล ฟัง เข้าใจ แทบทำไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าจะทำไงดี พ่อก็แยกทางกับแม่มานานมาก 30กว่าปี อยากให้พ่อมาดูแลแม่มากเลย เพราะพ่อไปอยู่คอนโด ที่กรุงเทพ แต่ก็ย้งส่งเงินมาทุกเดือน ตอนเลิกกิจการก็ได้ติดต่อมากับพ่อ ว่าพ่อเกษียณแล้ว คงไม่สามารถส่งเงินมาให้ได้แล้ว พอได้ยินแบบนี้ผมร้องไห้ตรงนั้นเลย ว่าทำไมกัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งที่วาดฝั่นไว้ว่าจะสร้างบ้าน จะสร้างครอบครัว แต่พอเพื่อนๆรู้ ก้มีปลอบใจบ่าง แต่ก็ค่อยๆห่างกันไป ดพื่อนผู้หญิงที่เคยคุยและอยากมีอนาคตก็เหมือนค่อยๆตีจากไป ผมต้องกระเตงตัวเองที่ปกติร่าเริงแจ่มใส กลับกลายเป็นสีหน้าที่หม่นหมองคล่ำ รูปร่างที่ ผอมๆ ตอนนี้เริ่มมีพุง น้ำหนักขึ้น เพราะไม่ค่อยออกกำลังเลย เหนื่อกายใจ มีแต่คนจะผอม แต่ผมกลับอ้วน ทั้งที่กินไม่ค่อยได้ นอนก็ไม่ค่อยหลับ ตัวเองเป็นคนตื่น สายไม่มาก แต่เดี่ยวนี้ต้องตื่นตี5 ทั้งที่ไม่ได้ทำงาน นอนเร็ว เพราะอยากให้พ้นวันๆหนึ่งเร็ว หวังจะได้เห็นวันที่ดีกว่านี้ จนแล้วจนรอด อายุจะเวียนมา30แล้ว ก็ยังไม่มีอะไรดีขึ้น ญาติๆก้ไม่สามารถช่วยได้ พราะต่างก็มีภาระเป็นของตัวเอง ผมท้อแท้เริ่มรับไม่ไหว ไม่สามารถหาใครที่ไหนระบายได้ คุยได้ ได้แต่ลำพึมพำ กับตนเอง เลยอยากมาฟังคนที่ เคยออกหางานว่า เป็นยังไงกันบ่าง อยากรับฟัง เพื่อจะมีอะไรที่ดีขึ้นมาบ่าง ในชีวิต .....