บางครั้งผมก็สมเพชตัวเองว่าทำไมผมถึงเกิดมาเป็นแบบนี้
ตั้งแต่ผมเกิดมา แม่ผมก็เป็นไทรอยด์เลย แม่ผมไม่มีน้ำนมในเต้าให้ผมดื่ม แม่ผมเลยต้องให้ผมกินนมผง เวลาพ่อแม่ทะเลาะกันและห่างสักพัก ตอนนั้นบ้านผมยากจนมากเลยต้องกินน้ำซาวข้าว พ่อติดเที่ยว เล่นการพนัน ไม่ค่อยสนใจทำมาหากิน แม่ผมเลยต้องดิ้นรนอย่างเดียวทำงานโรงงาน ตั้งแต่ผมจำความได้พ่อแม่ผมทะเลาะ เขวี้ยงปาข้าวของกันทุกวัน แม่ชอบทุบตีผมที่หลังผมบ่อยมากทุกครั้ง
ผมรู้สึกเจ็บปวดทรมานมาก จนในที่สุดพ่อแม่ผมก็เลิกรากันไป
พอโตมาเรื่อยๆตอนนั้นอยู่อนุบาล มีคนข้างบ้านและญาติๆชอบว่าผมเหมือนเด็กปัญญาอ่อน เอ๋อๆ เหม่อๆลอย ชอบว่าด่าผมว่า "ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย...." อยู่ตลอด
ตอนนี้ผมยังคิดอยู่ว่าตอนนั้นพ่อแม่เราไม่ได้ปัญญาอ่อนเอ๋ออะไรเลยทำไมผมถึงปัญญาอ่อน
พอผมขึ้นป.1 ได้มาอยู่กับตายายแม่และพ่อเลี้ยง อยู่ไปๆมาวันนั้นผมอยู่กะท่อมกลางทุ่งนากับพ่อเลี้ยงอยู่ 2 คน พ่อเลี้ยงเขาเอาบุหรี่มาจี้แขนทั่วร่างกายผมจนตอนนี้ยังเป็นแผลเป็นอยู่บางส่วน ทรมานทารุณผม โยนผมลงสระน้ำตอนนั้นผมว่ายน้ำไม่เป็น และผมเกือบตายน้ำแต่โชคยังดีที่ไอ้พ่อเลี้ยงลงสระน้ำมาดึงร่างผมไว้ หลังจากนั้นบังคับให้ผมอมอวัยวะเพศตอนนั้นผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรให้ทำอะไรเพราะตอนนั้นผมยังเด็กมาก
และหลังจากนั้นก็พาผมกลับบ้านและบอกว่าหเามบอกใครไม่งั้นจะจุดไฟเผาผม
พอผมขึ้นป.3 ผมได้ย้ายไปอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยฝ พอผมไปอยู่กับพ่อไม่ได้กี่วันอีแม่เลี้ยงเขาก็ทุบตีผมลับหลังอยู่บ่อยประจำ ขู่จะฆ่าฝังดินผม บอกให้ลูกติดของมัน2คนหยิกแขนผมอยู่เป็นประจำจนตอนนี้ยังเป็นแผลเป็นอยู่บางส่วน แม่เลี้ยงทุบตีผมอยู่ตลอด ชอบด่าผมว่า "บักปัญญาอ่อนๆ" จนผมทนไม่ไหวเลยขอให้พ่อผมพาผมออกไปจากที่นี่ จนพ่อผมพาผมไปอยู่กับป้า(พี่สาวของพ่อผม)อยู่ไปอยู่มาเขาก็เริ่มไม่ชอบผมด่าผมนู่นี่ จนผมขอไปอยู่กับตายายดีกว่าเพราะที่อยากกลับไปคือแม่ผมเลิกกับพ่อเลี้ยงแล้ว ตอนนั้นผมอยู่ป.5 พอผมไปอยู่กับตายายแม่ แม่ผมก็พาผมไปอยู่กับป้า(พี่สาวของแม่ผม)และลุง(พี่เขยของแม่ผม) อยู่ไปอยู่มาสักพักเขาก็เหมือนเริ่มไม่ชอบผมคือดุด่าว่าผม ตีผมแต่ไม่ได้ตีทุกวัน ชอบด่าว่า "ไอ้ปัญญาอ่อนเอ้ย...." จนวันนึงลุงผมตบตีหน้าผมเรื่องที่ผมไปดูของให้ลุงผมจนผมร้องให้ จนผมทนไม่ไหวเลยขอป้าผมพาผมไปส่งที่บ้านแม่ตายายเพื่อย้ายและหนีออกไปจากที่นี้
จนในที่สุดผมก็ได้เริ่มต้นมีชีวิตใหม่สดใสขึ้นเมื่อได้มาอยู่กับตายายแม่และผม 4 คนพอ
ลืมเล่าไปเรื่องชีวิตในรร.ผมในตอนประถม
ตอนนั้นผมมักถูกเพื่อนแกล้งตลอด จนตอนนั้นผมนั่งเล่นอยู่ดีๆจู่ๆก็มีกลุ่มผช.ทั้งรร.มารุมกระทืบผมคนเดียว เพราะผช.ในรร.ผมตอนนั้นมีแต่ผช.แท้หมด มีผมคนเดียวที่เป็น (ในรร.ผมมีผช.ทั้งหมด17คนที่มารุมผม) เขาบอกว่าเขาไม่ชอบผมที่ผมเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ผมยังเก็บเรื่องราวต่างๆอยู่จนถึงทุกวันนี้

จนตอนนี้ผมอายุ 17 ปี เรียนอยู่ม.5 จ.ปราจีนบุรี
ที่บ้านอาจมีบ้างที่ทะเลาะกับแม่และยายแต่ก็ยังรักกันอยู่ จนตอนนี้ชีวิตผมดีขึ้นมาก มีเพื่อน ไม่มีคนแกล้งแล้ว สมองของผมเริ่มดีขึ้นแล้ว ไม่มีคนล้อว่าปัญญาอ่อนแล้ว ผมเป็นร่าเริง ยิ้มง่าย ผลการเรียนผมปานกลาง เล่นกับเพื่อนได้ทุกคนแล้ว

แม่ผมมีพี่น้อง 4 คนเป็นคนสุดท้อง มีพี่สาว 2 พี่ชาย 1 พี่ของแม่ผมมีฐานะที่ร่ำรวยมาก มีรถหลายคันมีบ้านมีครอบครัวไม่มีการทะเลาะกันเลย เขาอยู่กันแบบอบอุ่นมาก ผมสงสารแม่ผมที่แม่ไม่มีอะไรดีๆเหมือนป้ากับลุงผมเลย ทุกวันนี้ผมตั้งใจเรียนเพื่อนจะให้แม่ผมสบายให้ได้ ผมเป็นลูกคนเดียวและลูกชายคนเดียวของแม่

ผมนำเรื่องราวมาให้ชาว pantip อ่านนี้ก็เพื่อจะให้ทุกคนรู้ว่าถ้าอนาคตมีครอบครัวแล้วควรมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลหาเลี้ยงครอบครัวให้ดีแต่ถ้าคุณดูแลไม่ดีเมื่อมีเหตุเลิกลากันไปลูกของคุณก็อาจจะมีโอกาสเจอแบบนี้เหมือนผม
ดังนั้น คุณควรคิดถึงจิตใจลูกของคุณด้วย